Author Archives: anastasia-korinthiou

Δεν αντέχω δεν μπορώ! τα χάπια μου και ένα φρέντο εσπρέσο στο τρία, ασορτί με τους τρακόσους. Τί λένε; Ποιοί είναι; Ποιοι είμαστε; Τί λες Στουρνάρα μου και παθαίνω επανωτά εγκεφαλικά; Σου χτυπούν οι επενδύτες την πόρτα της ανάπτυξης; Ποιάς ανάπτυξης ακριβώς; Πού ταμεία γεμάτα, οικονομική ευφορία, ανάπτυξη γενικότερα, συνώνυμα της σαπουνόπερας γίνανε στην Ελλάδα μου. «μου» γιατί «σου» δεν την κόβω να είναι. Με 500 ζει μαμά και πεθερά; Αχ! το χάλι το περιρρέον, το γενικότερο. Με 400 θα […]

Ο άστεγος με τα μπιμπελό στο Κολωνάκι. Ο άστεγος με τα γλαστράκια βασιλικό και δυόσμο. Ο γέροντας που κάθε πρωί στρώνει ευλαβικά το παγκάκι που ξαπλώνει, τα όνειρα του για ένα χτες που του έκλεψε βίαια το σήμερα. Για να μην έχει ποτέ αύριο στην Ελλάδα του σήμερα. Μια Ελλάδα που έκανε κάποτε σύνθημα στα μπαλκόνια τα Περήφανα Γηρατειά της. Σκοτώνουν τα άλογα σαν γεράσουν. Σκοτώνουν και τις ρυτίδες τις σοφές αργά και μεθοδικά. Παραμύθια πια δεν πλέκει η γιαγιά […]

«Βάλε στην ζωή σου ελπίδα, φαντασία και θετική ενέργεια!» Ναι, να βάλω… Οκ… Πού τα βρίσκω και από πού τα προμηθεύομαι, η αφελής ξανθιά Ελληνίδα; «Να βάλεις επίσης στην ζωή σου και πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους», μου φώναξε η έρευνα από το ιλουστρασιόν περιοδικό που μου έκανε δώρο τσάντα, κρέμα προσώπου, στρινγκ και μια μπάρα δημητριακών διαίτης. Α, ναι; Καλά ντε, να βάλω και από αυτό. Να παραγγείλω πίστη στους γύρω μου, μα πως θα την παραλάβω; Με κούριερ, […]

Θυμάμαι ένα τότε, πολύ μακριά από το τώρα! Θυμάμαι γειτονιές με παιχνίδια και γέλια που ξεσήκωναν τον κόσμο. Θυμάμαι που μετρούσαμε τα μπάνια και τα παγωτά, που γράφαμε σε λευκώματα τον έρωτα, που παίζαμε τον έρωτα σε Πυθία και μπουκάλα. Θυμάμαι τα στολίδια του δένδρου που δεν ήταν μωβ, χρυσά ή ασημί, μα πολύχρωμα (κουκουναράκια και καμπανίτσες, πανέμορφα μέσα στο κιτς πρασινομπλέ τους). Θυμάμαι την χρυσή βροχή που απλώναμε στο δεντράκι το στραβό, την μπάλα που έσπαγε με θόρυβο κι […]

Στην Ελλάδα του σήμερα που κάναμε μνημόσυνο σε πολλές αξίες λόγω της κρίσης να που δόξα την Εκατονταπυλιανή στην Πάρο βρήκαμε την μια δοξασμένη αξία του νεοέλληνα που ζει και βασιλεύει χωρίς να κυριεύει πια. Μεσημέρι στην χρυσή ακτή και ο ήλιος που μου έχει βαρέσει το κεφάλι νομίζω ότι μου δημιουργεί παραισθήσεις. Ξαναζώ την χρυσή δεκαετία του ενενήντα ή φταίει το ουζάκι που ήπια ξεροσφύρι; Στο παραθαλάσσιο μπαράκι σκάει μύτη Ελληνάρας με την κοιλιά να προηγείται, χρυσή καδένα στο […]