Ο άστεγος με τα μπιμπελό στο Κολωνάκι. Ο άστεγος με τα γλαστράκια βασιλικό και δυόσμο. Ο γέροντας που κάθε πρωί στρώνει ευλαβικά το παγκάκι που ξαπλώνει, τα όνειρα του για ένα χτες που του έκλεψε βίαια το σήμερα. Για να μην έχει ποτέ αύριο στην Ελλάδα του σήμερα. Μια Ελλάδα που έκανε κάποτε σύνθημα στα μπαλκόνια τα Περήφανα Γηρατειά της. Σκοτώνουν τα άλογα σαν γεράσουν. Σκοτώνουν και τις ρυτίδες τις σοφές αργά και μεθοδικά. Παραμύθια πια δεν πλέκει η γιαγιά στο βελονάκι. Χαρτζιλίκι δεν δίνει ο πικραμένος παππούς στο εγγόνι του για σοκολάτα. Γενόσημη γενιά με γενόσημα φάρμακα και 25 ευρώ ο βαρκάρης για την απέναντι όχθη ταρίφα. Ο άστεγος στο Κολωνάκι. Τον είδες; Τον ξεσπίτωσαν, τον ταπείνωσαν, του πήραν τα πορσελάνινα αλογάκια και το ριχτάρι το ριγέ που σαν άπλωνε ατσαλάκωτο με θρησκευτική κατάνυξη άπλωνε την πεποίθηση του ότι κάπου ανήκει! Που ανήκουμε πια στην Ελλάδα τούτη που δεν χωρά άλλο νέο άστεγο πόνο; Που κρυώνει και φοβάται και πεινά; Που; Ο άστεγος στο Κολωνάκι σε κάθε Κολωνάκι και Κολωνό, σε κάθε γωνιά που βιάζεται και ταπεινώνεται, που ραπίζεται και ξεχνιέται μέχρι το δελτίο των οχτώ, να γίνει μονομάχος στην αρένα της τηλεθέασης. Ο άστεγος στο Κολωνάκι με τα μπιμπελό και τα σεμεν, με τα μάτια τα πονεμένα που με ενοίκιο κ. Στουρνάρα μου της ανάπτυξης στο παγκάκι που με το ζόρι του νοικιάσατε, έδωσε την ψύχη του καθαρίζοντας ευλαβικά τον δρόμο, το πεζοδρόμιο που εσείς πιάτσα πήγατε να κάνετε. Πιάτσα κάνουν πια οι ψυχές, πεζοδρόμιο… Ψυχές με σκισμένα καλσόν και μίνι φούστες.
Αχ! Παππούλη! Αχ… Ξέρω… σκοτώνουν τα άλογα σαν γεράσουν.
