Χτες έφυγε ένα δοντάκι από τον γιο μου…… Αχ νεράιδα των δοντιών….. με θυμάσαι; ναι ναι… εγώ είμαι…. το κοριτσάκι που ήλπιζε αντί για… κέρματα να του αφήσεις στα κεραμίδια ένα κόκκινο ποδήλατο… εγώ καλέ που έκλαιγα τόσο πολύ στα 8 μου που δεν μου το έφερες τελικά εκείνο το κόκκινο γυαλιστερό ποδήλατο. Ποδήλατο δεν έμαθα ποτέ… να πιστεύω σε σένα όμως έμαθα… και στα θαύματα, και στα ξωτικά!
Σε όλα όσα συνθέτουν ένα παραμύθι… αχ νεράιδα μου… παραμυθού έγινα…. δεν μεγάλωσα πολύ… καθόλου σχεδόν… μα… οι άλλοι επιμένουν πως είναι ντροπή να σου γράφω μαμά πράγμα, γράμμα. Ποιός τους ακούει… εγώ πάντως όχι! Τι θέλω από σένα; Xμμμ ζόρικη ερώτηση αυτήν την ζόρικη μέρα του 2013 που ο γιος μου έχασε δόντι και εγώ την πίστη μου… που αναμετριόμαστε με τα μεγάλα θέλω και πρέπει… Τι θέλω… Τι πρέπει…. Πρέπει να θέλω; θέλω να πρέπει; Χωρά το πρέπει στο θέλω και μήπως τα θέλω μας είναι πολύ μεγάλα για να υπακούν στα πρέπει; Λοιπόν αγαπημένη μου… βγάλε τα πρέπει να μην ζαλιζόμαστε εμείς οι θνητοί.. Δώσε ζωή στα θέλω μας. Όποια θέλω και αν είναι αυτά.
Κάνε τους μεγάλους να μικρύνουν για να ακούσουν τα παιδιά. Κάνε τους μικρούς να μεγαλώσουν χωρίς να λησμονήσουν να ακούν την φωνή μέσα τους που ζητά… χέρι στο βάζο με το γλυκό! Κάνε τον άστεγο να βρει κρεβάτι. Κάνε τον πεινασμένο να βρει ψωμί. Κάνε τον χορτάτο να θυμάται τον πεινασμένο και να του δίνει παντεσπάνι. Κάνε οι μαθητές στην Ελλάδα μου, να πεινούν μόνο για γνώση… όχι για φαγητό. Κάνε οι γονείς να μπορούν να γίνονται… Αϊ Βασίληδες με τα όλα τους και όχι μίζεροι… αδύνατοι… με τον φόβο της στέρησης στο βλέμμα. Κάνε οι έρωτες να τραγουδούν και όχι να γίνονται ζεμπεκιά του χωρισμού και του πόνου. Κάνε η αγάπη να είναι αληθινή και όχι του συμφέροντος. Κάνε να γεννιέται ελπίδα και όχι φονικό από έναν νέο Ηρώδη που σκοτώνει τα νιάτα! Κάνε οι κουμπαράδες να γεμίζουν και να μην τους αδειάζουν μάνες με τύψεις για να πάρουν… γάλα! Κάνε οι γειτονιές να γεμίζουν γέλια. Κάνε τα δάση να μην καίγονται μα ερωτευμένοι να γράφουν απλά στα δέντρα τα αρχικά τους. Κάνε οι θάλασσες να είναι ταξίδι μας και όχι ξενιτιά. Κάνε οι ουρανοί μας να είναι για να πετούν χαρταετοί και όχι ψυχές από αυτόχειρες. Κάνε οι γιαγιάδες να λένε παραμύθια και όχι μοιρολόγια για χαμένες συντάξεις και όνειρα. Κάνε οι παππούδες να μετρούν ρυτίδες σοφίας και όχι πόσα χάπια απέμειναν. Κάνε οι πολιτικοί μας να είναι άνθρωποι, Έλληνες, πατριώτες, να δίνουν και όχι να παίρνουν ζωές, ελπίδες, συνειδήσεις. Κάνε η μουσική να είναι ποίηση και όχι κλαρινοτσιφτετέλια του πανηγυριού. Κάνε η ποίηση να είναι μουσική και χορός με κορμιά που ταιριάζουν στα βήματα και δίχως βαθμολογίες από τον Λάτσιο και την Κάτια του Πλωρίτη! Κάνε η βροχή να είναι ευλογία και όχι πλημμύρα. Κάνε το δάκρυ να είναι χαράς και όχι λύπης. Κάνε… κάνε… θαύματα. Κάνε μας να πιστέψουμε ξανά σε σένα. Κάνε με να πιστέψω και εγώ… που δεν μου έφερες κόκκινο ποδήλατο μα σε αγαπώ.
Γιατί στην αγάπη δεν παίρνεις, δίνεις και αφανίζεις το εγώ σου μέσα στον άλλον! Νεραιδούλα μου… σε παρακαλώ.
