Θυμάμαι ένα τότε, πολύ μακριά από το τώρα! Θυμάμαι γειτονιές με παιχνίδια και γέλια που ξεσήκωναν τον κόσμο. Θυμάμαι που μετρούσαμε τα μπάνια και τα παγωτά, που γράφαμε σε λευκώματα τον έρωτα, που παίζαμε τον έρωτα σε Πυθία και μπουκάλα. Θυμάμαι τα στολίδια του δένδρου που δεν ήταν μωβ, χρυσά ή ασημί, μα πολύχρωμα (κουκουναράκια και καμπανίτσες, πανέμορφα μέσα στο κιτς πρασινομπλέ τους).

Θυμάμαι την χρυσή βροχή που απλώναμε στο δεντράκι το στραβό, την μπάλα που έσπαγε με θόρυβο κι εγώ έμενα με κομμένη ανάσα σε ένα «τσακ» συντριπτικό, καταθλιπτικό, τελειωτικό! Εγώ κρεμούσα τα στολίδια στα χαμηλά κλαδιά και ο μπαμπάς, ο ψηλός, ο γίγαντας στα παιδικά μου μάτια που θεοποιούσαν το 1,72 του, αναλάμβανε τα ψηλά! Θυμάμαι Πάσχα με σοκολατένιο αυγό από τον νονό και λαμπάδα με φιόγκο κόκκινο!

Θυμάμαι μια Αθήνα χωρίς mall και παγοδρόμιο, με «Αττικόν» και μια Αιόλου γεμάτη μικροπωλητές. Θυμάμαι να σε κρατώ από το χέρι μπαμπά, με ένα κόκκινο φθαρμένο γαντάκι, σφιχτά να μην σε χάσω μέσα στο πολύχρωμο πλήθος. Ορκίζομαι… η Ερμού χαμογελούσε τότε… κοκέτα πανέμορφη με βραχιόλια και κολιέ τις βιτρίνες της! Θυμάμαι τα λουστρινάκια τα μαύρα με το φιογκάκι που κλασσικά μου αγόραζαν κάθε χρόνο για το καλό, κι ας ήθελα εγώ μποτίνια να μπορώ να παίξω κυνηγητό με τον Βαγγελάκη – τον πρώτο μου έρωτα – που με εμμονή και με επιμονή με κερνούσε κάθε απόγευμα carnation. Γιατί ήμουν, λέει, η Λόλα του. Λόλα, Λολίτα… Μεταμορφώσεις, αλλαγές.

Τότε που η πόλη είχε μια παιδική αφέλεια, τότε που ο κόσμος χαμογελούσε. Τότε που πηγαίναμε επισκέψεις χωρίς να πάρουμε πριν τηλέφωνο, που κάναμε περιπάτους στο κρύο αγκαλιά, που στέλναμε κάρτες και όχι sms. Τότε που δεν χανόμασταν μέσα στην οθόνη ενός υπολογιστή, μα μέσα σε ένα χαμόγελο πασπαλισμένο με ζάχαρη και μέλι! Τότε που ελάχιστοι είχαμε έγχρωμη τηλεόραση και ονειρευόμασταν ακόμη τον έρωτα μαυρόασπρα. Κανείς δεν μας είχε πει τίποτα για μνημόνιο, για ευρώ για τρόικα. Μόνο αυλές ξέραμε και ημερήσιες εκδρομές και ένα σάντουιτς με φέτα και ρίγανη!

Τώρα η πρώτη μας αθωότητα έσπασε, τσάκισε στα δυο σαν μπάλα κιτς του τότε. Δεν κολλάνε οι μπάλες με κόλλα μπαμπά; Όχι, Αναστασάκι, δεν κολλάνε σαν σπάσουν, μα εσύ να σαι καλά! Θέλω μια γειτονιά με γείτονες και βασιλικά φυτεμένα σε τενεκέδες από φέτα. Θέλω να δανειστώ μια κούπα ρύζι, όχι για ριζότο, μα για λαπά που πονά η κοιλιά μου από το μπούκωμα των δήθεν τους! Θέλω ένα δεντράκι τόσο δα να φυτέψω, μια λεμονιά ας πούμε, να σου πετώ τα φλούδια της να κλαις και μια αγάπη τόσο μεγάλη. Θέλω λίγο από τα Χριστούγεννα του χτες που έλεγα ότι σαν μεγαλώσω, δεν θα γίνω μεγάλη! Δες με! Tρέχω σαν βολίδα σε ένα δρόμο χωρίς αυτοκίνητα.

Τα σχολεία έκλεισαν… άνοιξαν… δεν με νοιάζει. Κοπάνα θα κάνω! Δες! στη Ρόδο ξεκίνησε μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το όνειρο. Πάρτε κι εσείς σειρά στην υπόλοιπη Ελλάδα και ελάτε να παίξουμε παιχνίδια του χτες. Ελάτε να θυμηθούμε πώς είναι να σκονίζεσαι, να λερώνεσαι με νερομπογιές, να βγαίνεις στα παρκάκια ραντεβού με την ζωή! Ο σύλλογος Πελοπονησίων «ΜΟΡΙΑΣ» και εθελοντές δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και πρόσκοποι, ενώθηκαν όλοι μαζί σε μια τρέλα εφηβική! Να ξαναγίνουμε γειτονιά! Nα ξαναγίνουμε Έλληνες με όνειρο και χαμόγελο, με καλοκαίρι μόνιμα στην καρδιά. Κάθε πάρκο θα γεμίσει αγάπη δέντρα, παιδιά, τραγούδια. «Φτου ξελευθεριά!».

Κοίτα, ακόμη γελώ. Ακόμη δεν μαζεύτηκα σπίτι. «Ταμπλό βιβάν». Το τότε στο τώρα, αυλαία… Μαμά, φτιάξε μου τα κοτσιδάκια να τα χαλάσω! Χειροκρότημα. Δεν θα πω ποίημα στην εξέδρα της σχολικής γιορτής. Απλά θα χαμογελάσω κουτσοδόντικα, αυθάδικα, προκλητικά. Όπως πάντα!