Κάτω από την Πόλη τούτη που έχει ταχυκαρδίες, ζει μια άλλη πόλη που βαριανασαίνει… Ο ήχος της πόλης αυτής είναι η πνιγμένη μας κραυγή. Χρειαζόμαστε έναν μύθο για να ξυπνήσουμε! Άνθρωποι του τώρα, που οι άνθρωποι του τότε, αφουγκράζονται στις σιωπές τους. Κάτω από την γη, άνθρωποι του πάνω κόσμου, απορροφημένοι στον υποκειμενικό μικρόκοσμο τους, άρρηκτα δεμένοι με την συλλογική συνείδηση της Πόλης Τους. Κινούνται και υπάρχουν με βάση τον μηχανισμό που υπαγορεύει ο μεγάλος οργανισμός του τσιμέντου, του μετάλλου, του γυαλιού. Ερωτεύονται «πλαστικά», αγαπούν «μηχανικά», διασκεδάζουν αποστειρωμένα, κάνουν έρωτα σαν Βαrbie και Κεν, που δεκάχρονο κοριτσάκι πειραματίζεται με την γύμνια τους την βιομηχανοποιημένη.
Κάπου κάπου ξεπροβάλει ένας εκκολαπτόμενος επαναστάτης, ένας αρνητής της μάζας, ένας τρομοκράτης του ασυνήθιστου, κάποιος που απλά ξέρει και θυμάται και αναγνωρίζει και λέει και σε άλλους τρελούς για την Πόλη κάτω από την πόλη! Ένας τρελός ονειροπόλος που δεν έχει τα σημάδια της αστικής μελαγχολίας, το Αλτσχάιμερ της επίγνωσης να είσαι Πολίτης του Κόσμου! Άμορφες φιγούρες γύρω μου, στην πόλη που αγνοούν την άλλη Πόλη, αυτή που ζουν σκιές μνήμες. Ιστορία… Κοίτα άγνωστε φίλε γύρω σου. Δες τον τόπο τούτο. Δες με ψυχή την πόλη σου. Παρατήρησε τον ουρανό, τα πουλιά που πετούν ελευθέρα στο ανελεύθερο αυτής της Άνοιξης, σαν ψυχές Πολιτών που έφυγαν πρόωρα. Πουλιά αναμειγμένα με το τοπικό νέφος που παίρνουν και αυτά το θολό πηχτό χρώμα της πόλης σου. Δες το βράδυ την απόκοσμη λάμψη που απλώνεται από εκατομμύρια μικρά φεγγάρια που ξεπηδούν από κάθε σπίτι, φως τεχνητό που κλέβει την δόξα και την λάμψη των αστεριών που κανένα πια δεν βολτάρει στον Πολιτισμένο ουρανό μας. Κάνα δυο τολμηρά μόνο ξεφεύγουν ποτέ-ποτέ από το πέπλο που καλύπτει σαν σκεπή τον ουράνιο θόλο της πόλης σου, ίσα-ίσα για να θυμηθούν ερωτευμένοι αθώοι – ένοχοι πως «μάτια μου» λες αυτόν που ποθείς! Τον ιερό. Την ιερή.
Η πόλη υπάρχει. Ένας ολοκληρωμένος οργανισμός, που απαιτεί να είσαι εσύ και όλοι οι άλλοι γύρω σου το αίμα της… Εγώ όμως τώρα πια λαχταρώ την άλλη Πόλη κάτω από τούτη την μυστική την άχρονη. Αυτή που μεταμορφώνει το ανούσιο και βαρετό σε ουσιώδες και ελκυστικό! Έλα να φτιάξουμε έναν μύθο. Ο μύθος δεν είναι κατασκευασμένη ιστορία που στόχο έχει να μειώσει την συνείδηση και την κριτική γνώμη όσων μετείχαν και μετέχουν σε αυτήν. Ο μύθος ενεργοποιεί τις κρυμμένες δυνάμεις. Ο μύθος είναι το γκραάλ… Και το γκραάλ δεν ήταν ποτέ μύθος… Ο μύθος είναι σαν το μαγικό χάλι. Είναι η άμυνα μας στην τρέλα αυτής της πόλης που αρνείται την Πόλη την μυστική, την Πόλη που δεν κοιμάται, σαν εμάς!
Η Πόλη ζει αιώνια το σιωπηλό και ατάραχο όνειρο της… Και αυτό το ξέρουν μόνο… Μόνο όσοι κάνουν σκοτεινά όνειρα ξύπνιοι! Μόνο, Σςςςςς… μην ξυπνάς αυτούς που κοιμούνται δεν έχει ελπίδα. Μείνε ξύπνιος, απλά μην πιεις το ναρκωτικό που θα σε ποτίσουν χαμογελώντας. Γιατί πρέπει να σκοτώσουν το θέλω σου. Σςςςςς… μην ξυπνήσεις τίποτα άλλο, παρά μονάχα τις σκιές… Αυτές, ναι!
