Για μέρες παρακολουθούσαμε τις διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη και διαβάζαμε για τις αντιδράσεις των Τούρκων πολιτών, με αφορμή την ανέγερση εμπορικού κέντρου στην πλατεία. Η αιτία βέβαια των αιματηρών διαδηλώσεων βρίσκεται βαθύτερα και έχει να κάνει με την καταπάτηση των ελευθεριών και των δημοκρατικών αντιλήψεων στην γείτονα χώρα, γιατί συνήθως η αφορμή μιας αντίδρασης, απέχει πολύ από την αιτία της. Σε μερικές ώρες όμως, η επικαιρότητα των ημερών άλλαξε και από την πλατεία Ταξίμ μεταφέρθηκε στο κτίριο της ΕΡΤ.
Έχετε παρατηρήσει ότι όταν θεωρήσουμε κάτι δεδομένο η απώλεια του μας συγκλονίζει και ανατρέπει τις ισορροπίες μας; Κοινώς στην καθομιλουμένη “φρικάρουμε”. Ε, νομίζω ότι αυτό πάθαμε αυτές τις μέρες και με την υπόθεση της ΕΡΤ. Την είχαμε πάντα δεδομένη στη ζωή μας – όπως και πολλά άλλα – από τότε που καταλαβαίναμε τον κόσμο, ακόμα και όταν η ιδιωτική τηλεόραση μας έδωσε την δυνατότητα των πολλαπλών επιλογών, η ΕΡΤ ήταν πάντα κάπου εκεί, να ξυπνήσει τις πολιτιστικές μας αναζητήσεις, τις αθλητικές μας εμμονές, τις κουλτουριάρικες στιγμές μας, τις οικολογικές μας ανησυχίες και οπωσδήποτε την παρακολούθηση της Εurovision.
Όλοι ξέραμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια – προσωπικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου – ότι η ΕΡΤ ήταν ο ναός της κάθε κυβερνητικής προπαγάνδας, με τις αλόγιστες προσλήψεις προσωπικού, την λογοκρισία των δημοσιογράφων και πολλά άλλα γνωστά τοις πάσι. Δεν μας απασχολούσε και πολύ η διαφορά ανάμεσα στην έννοια της δημόσιας τηλεόρασης, από την κρατική-κυβερνητική. Ούτε το χαράτσι που πληρώνουμε – βασικά πολύς κόσμος το συνειδητοποίησε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης – μας προβλημάτιζε. Η ΕΡΤ ήταν εκεί όποτε την θυμόμαστε για όσο την θυμόμαστε, να ικανοποιήσει τις τηλεοπτικές μας ορέξεις και μετά την ξεχνούσαμε. Έτσι δεν κάνουμε με ότι θεωρούμε δεδομένο; Όσο κλισέ και αν ακούγεται, στα χρόνια των παχιών αγελάδων τίποτα που αφορούσε την ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών, δεν μας προβλημάτιζε, γιατί στην νοοτροπία των περισσοτέρων υπήρχαν για να μας «βολεύουν» και όχι για να μας εξυπηρετούν.
Μετά από τόσα μνημόνια “λάθος” μετά από τόσους κλάδους που έχουν καταρρεύσει μπορεί όχι σε μια νύχτα, αλλά αργά και βασανιστικά, αφήνοντας στον δρόμο χιλιάδες κόσμο αλλά καμία ουσιαστική αντίδραση και συμπαράσταση, η μαύρη εικόνα που αντικρίσαμε στην τηλεόραση μας, μετά το σβήσιμο του πομπού της ΕΡΤ, ελπίζω να είναι η αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε ότι η δημοκρατία είναι μια για όλους και όχι μία για τον καθένα και να ιεραρχήσουμε ψηλά στην συνείδηση μας ότι το κοινό καλό, είναι σημαντικότερο από το κοινό συμφέρον.
