Πρωτομαγιά λέει, και δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Σίγουρα θα μπορούσες να κάνεις και τα δύο. Εννέα χρόνια από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση λέει. Τραγικό. Τόσο τραγικό όταν σκεφτείς, το γιατί μπήκε. Την ίδια ώρα υπερψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο μέτρων λιτότητας για να δανειστεί η Νήσος από τους Ευρωπαίους. Κάποιοι χαίρονται, κάποιοι άλλοι εξεγείρονται στο Facebook – δεν ξέρω ποιοί είναι οι χειρότεροι, δεν με νοιάζει.
Στην Ελλάδα οι δρόμοι είναι κλειστοί και κατακόκκινοι απ’ τις πορείες και τις απεργίες, ο βασικός μισθός δεν φτάνει ούτε για το νοίκι, ενώ άλλοι θριαμβολογούν διότι μπορεί η χώρα να πάρει μέρος της επόμενης δόσης χωρίς επαναξιολόγηση. Ελλαδάρα. Βλέπεις, στην Ευρώπη μπήκαμε όλοι για μαλλί και βγήκαμε «κουρεμένοι». «Ανθρώπινος καπιταλισμός» σου λέει μετά – το ανέκδοτο του 21ου αιώνα που κάνει εκατομμύρια να κλαίνε παρά να γελάνε.
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις, είναι πως φαίνεται να μας αρέσει κιόλας. Ο Κολοκοτρώνης είχε πει, αν θυμάσαι, «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες». Όπου Ελλάδα βάλε όποια άλλη χώρα θες, δε με νοιάζει. Η ουσία βρίσκεται στο τί είναι η όποια Ελλάδα και αν την θέλομεν ακόμα. Η Ελλάδα λοιπόν είσαι συ. Κοίτα όμως που κατέληξες, να τρως πέτρες χωρίς καν να τη θέλεις. Την Ευρώπη θες και δεν πειράζει που τρως πέτρες. Σ’ αρέσει φαίνεται. Κοίτα όμως που η Ευρώπη δεν είσαι συ. Δεν είσαι καν η Ελλάδα πια. Σ’ έχουνε κάνει υπάνθρωπο. Σε εξουσιάζει το χρήμα και μια χούφτα ολιγάρχες. Εσύ δεν είσαι πουθενά. Είναι εντάξει όμως. Φαίνεται να σ’ αρέσει. Φαίνεται να’χεις διλήμματα που σε προβληματίζουν: να είναι το χρέος σου σε ευρώ ή σε δραχμή; Να τρως απ’ τα σκουπίδια της γειτονιάς ή να πας στο κέντρο; Σημαντικά, δε λέω, σε καταλαβαίνω.
Δε βαριέσαι όμως; Ματαιότης ματαιοτήτων… Ματαιότης και το χρήμα, ματαιότης και η δουλειά. Ματαιότης και το σπίτι, και το αμάξι, ματαιότης και το κλάμα, κ’ η οργή, και τα «θέλω» και τα «μη». Θες ελπίδα. Εγώ δεν έχω να σου δώσω.
Διότι άνθρωπε ζεις γι’ αυτά που μπορείς να βλέπεις και να πιάνεις. Γι’ αυτά ελπίζεις. Αύριο γι’ αυτά δεν έχει. Ό,τι πιάνεις δε γίνεται χρυσό. Εσύ είσαι η καταστροφή σου. Έκανες τον εαυτό σου Θεό και σε πίστεψες τυφλά. Έλα όμως που δεν είσαι. Θες ελπίδα. Εγώ δεν έχω να σου δώσω. Βρες την μόνος σου, ψάξ’ την αλλού.
Α, και σήκω λίγο απ’ τον καναπέ. Μπορεί να ανακαλύψεις ότι ο ήλιος ακόμα λάμπει, ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Μπορεί να καταλάβεις πως αν ήτανε στο χέρι σου θα’ χαμε μόνο σκοτάδι.