Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Δεν κάνει να μπει η Σαρακοστή και ξεκινάνε οι λιτότητες. Σταδιακά. αρχίζει να μειώνεται το κρέας στα ελληνικά νοικοκυριά, και αντικαθίσταται από φασολορεβυθολαχανικά. Ιδίως με το που μπει η Μεγάλη Εβδομάδα, σαν να τρελαίνονται όλες οι νοικοκυρές και απαγορεύουν αυτοστιγμεί τα λάδια, τα γαλακτοκομικά και γενικώς ακολουθούν κατά γράμμα ό, τι επιβάλλουν οι άγιες τούτες μέρες. Ξεκινά δηλαδή η νηστεία!
Όμως τι είναι αυτή η εμμονή με τις νηστείες που ξυπνά κάθε Πάσχα; Άφατη ηδονή επιφέρει στους ‘πιστούς’ κάθε γουργούρισμα της κοιλιάς τους. Σύνδρομο μαζοχισμού τους πλήττει άραγε; Η όψη των ψαρικών στο μεσημεριανό τραπέζι και η μυρωδιά της φακής –χωρίς λάδι- που πλανάται στον αιθέρα επιφέρει μια ικανοποίηση και ένα σαρδόνιο μορφασμό, σαν αυτόν των Σάρδεων που τους έκαιγαν ζωντανούς μέσα στο άγαλμα του θεού Μολών –κατά τον Πλούταρχο- και προσπαθούσαν παρόλα αυτά να δείχνουν ευτυχισμένοι γι’ αυτό. Κάπως έτσι λοιπόν θέλει να δείχνει και η πλειοψηφία των πιστών. Νηστεύουν από τα «κολασμένα»φαγητά, τα γεμάτα αμαρτίες και θεωρούν πως έτσι έχουν εξασφαλισμένη μία θέση στον επουράνιο παράδεισο…
Έλα όμως που αυτό δεν είναι νηστεία. Η νηστεία, η πραγματική και όχι η κατ’ επίφαση, κρατάει όλο το χρόνο. Νηστεία από την εμπάθεια, νηστεία από το ψέμα –που γεμίσαμε, λες και κυκλοφορεί καμιά μαζική αλλεργία στις αλήθειες, νηστεία από τη διαπλοκολογία, από το συμφεροντολογισμό, νηστεία από την υποκρισία, από το βρίσιμο, ας πούμε, του μπροστινού οδηγού που αποφασίζει να σταματήσει στο πορτοκαλί και όχι να πατήσει γκάζι και να τρέξει σαν τρελός για να προλάβουμε και εμείς να περάσουμε γρηγορότερα το φανάρι –με κόκκινο. Νηστεία από το μίσος, την εμπάθεια, τις σκέψεις εκείνες τις μύχιες και ανεπίτρεπτες, τη ζήλεια που προσπαθούμε να κρύψουμε ακόμη και όταν βλέπουμε δικά μας κοντινά και αγαπημένα άτομα να προοδεύουν. Οι μεγαλύτερες αμαρτίες, αγαπητοί μου «πιστοί», πρώτα στο μυαλό μας γίνονται και δεν έχουν καμία σχέση με το φαγητό που θα φάμε.
O tempora o mores! Φαίνεται πως το ξεχνάμε αυτό –ή απλώς δεν θέλουμε να το θυμόμαστε. Γιατί είναι πανεύκολο να βάλουμε τους εαυτούς μας σε ένα διατροφικό πρόγραμμα και να ελπίζουμε πως για κάθε όχι που λέμε στο λαχταριστό μοσχαράκι κοκκινιστό –που είναι και το αγαπημένο μου- σβήνεται μία από τις αμαρτίες μας. Μήπως λοιπόν γι’ αυτό να πρέπει να πάψουμε να νηστεύουμε μονάχα διατροφικά; Γιατί αλήθεια, τι πιστεύετε; Θα πειράξει περισσότερο τη Μεγάλη Παρασκευή να φάμε κρέας, ή να «διαολοστείλουμε» έναν αμέριμνο που θα τύχει να μας εκνευρίσει;
Ίσως εν τέλει θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει νηστεία. Πιστοί και μη, γιατί εκ των πραγμάτων, το γεγονός ότι η ταυτότητα γράφει Χριστιανός Ορθόδοξος δεν δεσμεύει –και ούτε θα έπρεπε- κάθε κτήτορά της να είναι και πιστός. Όμως δεσμεύεται να είναι άνθρωπος. Πάνω και πριν από όλα. Ας πάψουμε λοιπόν να νηστεύουμε μονάχα από τις μπριζόλες και τα αλλαντικά και ας αρχίσουμε νηστεία από την εξαπάτηση, το ψέμα, τα μίση, τον αρνητισμό. Και ας κρατήσει, παρακαλώ, αυτή η νηστεία για όλο το χρόνο.
Καλό Πάσχα !