Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και μόλις τέλειωσα με το βάψιμο των αυγών. Σε λίγο θα χτυπήσουν οι καμπάνες και μέσα από τα δώδεκα Ευαγγέλια θα παρακολουθήσουμε για μια ακόμα φορά την πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά και τη Σταύρωση. Δεν θα σταθώ καθόλου σ΄ αυτό το κεφάλαιο, αρκετά βιώσαμε τη θλίψη, την προδοσία και την απογοήτευση σαν λαός τα τρία τελευταία χρόνια. Σαν την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού την Κυριακή των Βαΐων, νοιώσαμε κι εμείς θριαμβευτές και εθνικά υπερήφανοι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Βιώσαμε αμέσως μετά το «λεφτά υπάρχουν» και τα τρία απανωτά μνημόνια.
Πάντα όμως, μετά τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση και εκεί θέλω να σας πάω, μα από τη φύση μου είμαι αισιόδοξη και βιαστική.
Πως και πως περιμέναμε το βράδυ της Ανάστασης από παιδιά. Τα καινούρια ρούχα, τα άσπρα παπούτσια, η λαμπάδα με το φιόγκο και τα πυροτεχνήματα με το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». Και μετά βουρ για τη μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά. Και μένανε και μερικοί «γραφικοί» μετά το «΄Αρατε Πύλας» να παρακολουθήσουν τη συνέχεια.
Βρέθηκα κι εγώ πέρσι, για πρώτη φορά ομολογώ, ανάμεσα στους λίγους που δεν αποχώρησαν αμέσως. Και τότε κατάλαβα τι πάει να πει «αφήνω το γάμο και πάω για πουρνάρια». Θα σας δώσω λίγα αποσπάσματα από τον Κατηχητικό Λόγο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου που διαβάζεται λίγο πριν το «Δι Ευχών» για να καταλάβετε κι εσείς.
Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής και λαμπράς πανηγύρεως.
Εί τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.
Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατω, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα…
Εί τις εις μόνην έφτασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθεί την βραδύτητα .
Φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατο καθάπερ και τον πρώτον.
Και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει.
Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαρά του Κυρίου ημών.
Πλούσιοι και πένητες μετ ΄αλλήλων χορεύσατε.
Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφρανθείτε σήμερον.
Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξἐλθει πεινών .
΄Εχετε ακούσει πιο μεγαλόψυχο και πιο ελπιδοφόρο μήνυμα από αυτό; Δεν απορρίπτει, δεν κρίνει, δεν ρωτάει «γιατί». Απλώς καλεί. Και δέχεται τον τελευταίο όμοια με τον πρώτο. Και αυτόν που νήστεψε και αυτόν που δεν νήστεψε. Και οι πλούσιοι και οι φτωχοί εξ ίσου δεκτοί. Χωρίς καμιά διάκριση. Αρκεί μόνο να θελήσεις να μετέχεις.
Πώς μπορείς να αντισταθείς σε μια τέτοια πρόσκληση; Ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Οι σειρήνες πολλές. Η καθημερινή μέριμνα, οι πάσης φύσεως υποχρεώσεις, η αδιαφορία η αναβλητικότητα, καμιά φορά και η άγνοια, μας απομακρύνουν από τα ουσιώδη.
Σας εύχομαι πάντως, αυτή τη χρονιά, να βιώσετε τη χαρά της συμμετοχής. Το τραπέζι είναι κοινό για όλους μας .
Καλή Ανάσταση!
