Δύσκολο εγχείρημα, παρόλα αυτά συνέβη και σε εμένα! Είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένη για την ύπαρξή της. Αλλά ας εξηγηθώ. Όχι, δεν την κατάλαβα ακριβώς από τις ατέρμονες καθημερινές συζητήσεις γι’ αυτή. Να, ας πούμε τις προάλλες, περνούσα από ένα ασφυκτικά (!) γεμάτο εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, και πήρε το αυτί μου –φύσει περίεργη καθώς είμαι και έχοντας αυτή τη συνήθεια να κοιτάζω τα φαγητά στα υπόλοιπα τραπέζια- μια θαμώνα του εστιατορίου να εκσφενδονίζει όλο στόμφο μα και αγανάκτηση στην παρέα της: ‘Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας κλείσει τις εκκλησίες! Θα μας πάρει ό,τι έχουμε και δεν έχουμε!’
Οι συνδαιτυμόνες δεν μπορούσαν να καταπιούν τις μπουκιές τους –και από ότι είχα διακρίνει, κάτι σε κρεατικό είχαν παραγγείλει, μιας και τελείωσε και επισήμως η νηστεία. Στην κουβέντα άρχισαν να συμμετέχουν και κάποια γειτονικά τραπέζια που είχαν ακούσει το ξέσπασμα της γυναίκας και άλλοι έπαιρναν το μέρος του εν λόγω κόμματος, άλλοι της γυναίκας, άλλοι λέγανε τα δικά τους. Πολύ το χάρηκα βέβαια που δεν άκουσα κάτι να προσιδιάζει σε χρυσά αυγά. Ήταν άλλωστε η περίοδος που βάφαμε κόκκινα… Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως μέσα σε πέντε, άντε δέκα λεπτά το εστιατόριο θύμιζε τηλεοπτική εκπομπή με προσκεκλημένους από διάφορες κομματικές παρατάξεις, που το μόνο που ακούς είναι τον ένα να μιλάει επάνω στον άλλο, μέχρι που αγανακτείς και αλλάζεις κανάλι. Έτσι και εγώ, όπως μπήκα, βγήκα από το εν λόγω μαγαζί.
Όμως, όχι, για να είμαι ειλικρινής, δεν την κατάλαβα έτσι την κρίση. Ούτε από τις παντός καιρού πολιτικές ειδήσεις που έχουν κατακλύσει τα ΜΜΕ. Μα να θες να δεις μία σειρά και να μην μπορείς; Εντάξει, επαναλήψεις για την ακρίβεια, γιατί οι καινούργιες σειρές είναι τρόπον τινά είδος προς εξαφάνιση -αφού οι ηθοποιοί μένουν μήνες απλήρωτοι. Και δεν είμαι και ιδιαίτερη φαν του Σουλεϊμάν για να τυρβάσω εκεί.. Έστω όμως, τι κακό είναι αυτό πια; Ή να παίρνεις ας πούμε μια εφημερίδα και να θες, έτσι για αλλαγή, να διαβάσεις ένα άρθρο που να μην αφορά τον πολιτικό χώρο και να μην βρίσκεις; Βέβαια, θα μου πείτε, η αλλαγή και η πρωτοπορία πότε ευδοκιμούσαν στη χώρα μας για να το κάνουν τώρα; Ή η αισιοδοξία για παράδειγμα;
Όμως, και πάλι όχι. Ούτε αυτό με έκανε να αποδεχτώ την ύπαρξη της κρίσης. Βέβαια, όταν ακούω διαρκώς χυδαιολογίες ενάντια φασιστικών οργανισμών, όταν ακόμη και στο δρόμο έξω από το σπίτι μου υπάρχουν γραμμένα συνθήματα κατ’ επίφαση αντιφασιστικών ομάδων, που όμως προβάλλουν και επιδεικνύουν τη βία εις διπλούν, κάπως ξεκινάω να ψυλλιάζομαι κάτι. Βέβαια μετά σκέφτομαι, πως ‘εις το όνομα της πάταξης της βίας, δεν πειράζει να χρησιμοποιούμε βία οι ίδιοι’ και ηρεμώ.
Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε με αυτό που μου συνέβη τις προάλλες και ακόμη δεν έχω καλά καλά συνηθίσει την όλη κατάσταση. Το πρόβλημα είναι η σ ο κ ο λ ά τ α! Μάλιστα μάλιστα! Την κρίση την κατάλαβα, όταν ένα βράδυ ήθελα να πάρω μία σοκολάτα, ώστε να εντρυφήσω καλύτερα με την παρέα της, στα μύχια της Πλατωνικής θεωρίας -και να απαγκιστρωθώ από το φόβο να με πετούσε ο Πλάτωνας έξω από τη σχολή του λόγω ασχετοσύνης- και δεν μπορούσα να βρω ανοιχτό μαγαζί που-θε-νά! Πρέπει να πέρασα από δέκα διαφορετικά περίπτερα και δύο, τρία ψιλικατζίδικα και τα μισά και παραπάνω ήταν κλειστά και όσα δεν ήταν κλειστά, δεν είχαν. Θα μου πείτε μπαίνει το καλοκαίρι, οπότε λογικό.
Όμως πότε άλλοτε ήταν άδεια τα ψυγεία; Ή κλειστά τα περίπτερα νωρίτερα από τις δέκα; Έπιασα, απηυδισμένη, την κουβέντα σε έναν που τον νόμισα για ιδιοκτήτη, και τι μου είπε ο άνθρωπος! Ο κανονικός ιδιοκτήτης, λέει, ανάρρωνε μετά από μαχαιριά ληστή, ούτε μία εβδομάδα πριν και ο ίδιος ήθελε να κλείσει σιγά σιγά για να μην πάει πολύ αργά και συμβεί κάτι. Δεν θα με περνούσε ούτε δέκα χρόνια…
Όταν το άκουσα, μου κόπηκε η όρεξη για σοκολάτα και είπα απλώς να γυρίσω σπίτι μου..
