Κάπως έτσι συνειδητοποιώ κάθε τόσο ότι τα χρόνια πέρασαν, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει… Ότι η Ελλαδίτσα με έχει «κακομάθει», κι αν μεταναστεύσω, όπου κι αν πάω, θα γυρίσω πίσω τρέχοντας γιατί εδώ τουλάχιστον δεν πλήττω! Το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων το πρωί της Πέμπτης, 23 Ιανουαρίου, ανακοίνωσε «νέα καινοτόμο δράση για την ανακούφιση της ελληνικής οικογένειας». Το Κοινωνικό Φροντιστήριο, με την χρηματοδότηση του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς, θα υλοποιήσει τους στόχους α) της δημιουργίας θέσεων εργασίας για νέους άνεργους και μακροχρόνια άνεργους εκπαιδευτικούς, και β) της διδακτικής στήριξης σε μαθητές οικογενειών με οικονομικά προβλήματα.
Εγώ είχα μείνει στην εποχή που το φροντιστήριο ήταν το αναγκαίο κακό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Αναγκαίο μεν, κακό δε. Πολίτες και πολιτεία είχαν αποδεχθεί σιωπηρά τις ελλείψεις του ελληνικού σχολείου, ενώ ο όρος «παραπαιδεία» αποτύπωνε ξεκάθαρα και με αρνητικό πρόσημο τη δυσαρέσκεια και την εξάντληση των μαθητών, την αμηχανία των γονιών και τη ντροπή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Με ένα δελτίο τύπου 180 λέξεων, το φροντιστήριο λειτουργεί πλέον με τη σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πλέον, ούτε για πλάκα δεν μπορεί κανείς να διατείνεται ότι το ελληνικό σχολείο επιτελεί τις διδακτικές λειτουργίες του. Ίσως, τελικά, η κύρια λειτουργία του να συνίσταται σε ολιγόλεπτες συνεδρίες κοινωνικοποίησης για τους μαθητές (άλλοτε γνωστές ως «διαλείμματα»), σε συνδυασμό με ασκήσεις πειθάρχησης και υπομονής σε κλειστό χώρο (άλλοτε γνωστές ως «διδακτικές ώρες»).
Την ίδια στιγμή που δίνουν λεφτά για να αποτελειώσουν το σχολείο, αντί για να το φτιάξουν, τα στελέχη της κυβέρνησης θα πρέπει να επιδείξουν αντίστοιχη – αν όχι περισσότερη – δημιουργικότητα για να απαντήσουν σε κατηγορίες παραβιάσεων του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz, παρέλαβε επιστολή που υπογράφουν 23 οργανώσεις απ’ όλη την Ευρώπη και καταγγέλλουν την Ελλάδα για ατιμωρησία ρατσιστικών εγκλημάτων, βασανιστήρια και απάνθρωπες πρακτικές, περιορισμό της πολυφωνίας των ΜΜΕ και των ελευθεριών του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων, υπονόμευση της Υγείας και της Εκπαίδευσης και παραβίαση του Κράτους Δικαίου. Άραγε, τουλάχιστον ο Συμεών Κεδίκογλου, θα αποστομώσει τους υπερευαίσθητους του Ευρωκοινοβουλίου με το Κοινωνικό Φροντιστήριο;
Υπό το βάρος αυτών των καταγγελιών που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τραγική ειρωνεία το Grexit για λόγους ανθρωπιστικούς, αντί για οικονομικούς, αλλά μάλλον θα ήταν φυσικό επακόλουθο. Από το Κοινωνικό Παντοπωλείο μέχρι το Κοινωνικό Φροντιστήριο, παρατηρώ μια μεθοδική και προσαρμοσμένη χρήση του όρου «κοινωνία», η οποία τον ταυτίζει με τη μάζα, την οικονομική δυσπραγία και το αδιέξοδο. Λες και… εκείνοι που δεν έχουν οικονομικά προβλήματα, δεν ανήκουν στην «κοινωνία»! Ίσως κάπως έτσι περάσαμε από τις κοινωνικές κατακτήσεις στις κοινωνικές παροχές.
