Ένα φαινομενικά εύπεπτο φιλμικό είδος, αυτό του animation, μπορεί αρκετές φορές να μιλήσει με τον πιο απλό και συγκινητικό τρόπο για τη ζωή.
Οι ταινίες της Ντίσνεϊ αλλά και αυτές που έγιναν από το 1995 και μετά με τη σύμπραξη του στούντιο Pixar είχαν πάντοτε κάτι ουσιαστικό να μας πουν με τις κινούμενες εικόνες τους. Λίγοι από εμάς μπορούμε να ξεχάσουμε την εμπειρία των ‘’Toy story’’ (αχ αυτό το τραγουδάκι ‘’You’ve got a friend in me’’, πόσες φορές το είχαμε ακούσει στη μεταγλωττισμένη βιντεοκασέτα με Τζίμη Πανούση και Αλκίνοο Ιωανίδη!) , του σπαρακτικού πατέρα ψάρι-κλόουν στο ‘’Ψάχνοντας το Νέμο’’ ή εκείνο το μοναχικό ρομπότ στην πιο αριστουργηματική συνεργασία των δύο στούντιο, το ‘’Wall-e’’.
To ‘’Inside Out’’, που μεταφράστηκε στα ελληνικά ως ‘’Τα μυαλά που κουβαλάς’’, σκηνοθετήθηκε από τον Pete Docter. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που το 2009 ήταν υπεύθυνος για την ταινία ‘’Up’’ με πρωταγωνιστή έναν γεράκο που σε πολλούς από εμάς θύμισε τον Ζάχο Χατζηφωτίου. Η ιδέα και μόνο του ‘’Inside Out’’ είναι πρωτότυπη για ταινία κινουμένων σχεδίων. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα 11άχρονο κοριτσάκι και τα συναισθήματα που επικρατούν μέσα στο κέντρο ελέγχου του εγκεφάλου της. Φυσικά αυτά τα συναισθήματα (Χαρά, Λύπη, Αηδία, Θυμός, Φόβος) προσωποποιούνται και δημιουργούν κωμικές σκηνές που καμία αμερικάνικη κωμωδία δεν είχε φέτος και συγκίνηση που κουβαλάς και μετά το πέρας της προβολής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο στούντιο επιχειρούν να κινηθούν σε μια περισσότερο εφηβική θεματολογία. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι περισσότερες ταινίες τους εκτός του προβληματισμού πάνω στις αξίες της οικογένειας και της φιλίας, προσπαθούν να προσεγγίσουν τον προεφηβικό κόσμο. Έτσι γίνεται και εδώ. Η μικρή Ρίλεϊ φεύγει από τη Μινεσότα μαζί με τους γονείς της και μετακομίζουν στο Σαν Φρανσίσκο. Όπως είναι φυσικό θα επικρατήσει τρικυμία εν κρανίω αφού για πρώτη φορά όλα της τα αισθήματα και οι αναμνήσεις είναι ανεξέλεγκτα. Με εύστοχα ευρήματα, οι δημιουργοί του ‘’Inside Out’’ μας δίνουν να καταλάβουμε το πόσο πολύ παλεύει κανείς πρώτα με τα ίδια τα αισθήματά του κατά την εφηβεία. Πέρα από το γεγονός ότι ανακαλύπτει τις ιδιότητές τους, μαθαίνει κιόλας να τα αντιμετωπίζει μέχρις ενός σημείου και να συμφιλιώνεται ακόμα και με τα πιο αρνητικά.
Η ταινία δεν προσφέρει μονάχα γέλιο αλλά διαθέτει και αστείρευτη φαντασία. Έτσι, η Χαρά μοιάζει με ένα φωτεινό κορίτσι που φέρνει στο νου την Τίνκερμπελ, η Λύπη είναι ένα κατσουφιασμένο μπλε κορίτσι με γυαλιά (θυμηθείτε, ‘’Ι feel blue’’ λένε οι ομιλητές της αγγλικής όταν θέλουν να εκφράσουν την μελαγχολική τους διάθεση), η Αηδία μια πράσινη ψηλομύτα κυρία, ο Θυμός ένας κοντόχοντρος κόκκινος ανθρωπάκος και ο Φόβος μακρόστενος και έτοιμος πάντα να το βάλει στα πόδια. Πέρα από αυτούς τους ήρωες χαίρεσαι να ανακαλύπτεις και άλλους όπως τον φανταστικό φίλο Bing Bong που τα δάκρυά του είναι… καραμέλες! Υπάρχουν και κάποιες σεκάνς όπως εκείνη που τα αισθήματα αρχίζουν να εξαϋλώνονται που μοιάζουν βγαλμένες από την πιο σουρεαλιστική φαντασία και οι ψηφιακοί χαρακτήρες θυμίζουν τότε τον κυβισμό του Πικάσο.
Για όλους αυτούς τους λόγους αγαπήθηκε από την πρώτη προβολή της στο προηγούμενο φεστιβάλ των Κανών ενώ σίγουρα θα οδηγηθεί και στις υποψηφιότητες των Όσκαρ του 2016. Αν είστε φίλος του είδους δεν υπάρχει περίπτωση να μην διασκεδάσετε με αυτό το animation.
