Φθινοπώριασε… και εμείς σαν «έτοιμοι από καιρό» αποχαιρετούμε τον ήλιο, τη θάλασσα, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που χρωμάτισαν το καλοκαίρι μας, που έβαψαν τα όνειρά μας.

Μουσική υπόκρουση οι πόθοι μας και ένα ταγκό ή ένα βαλσάκι εποχής… Και όσοι από εμάς δεν ξέρουν να χορεύουν; Τους μαθαίνει η ζωή τα βήματα και τον ρυθμό. Πόσες φορές μέσα στον ανθρώπινο βίο χρειάστηκε να αποχαιρετίσουμε τις ελπίδες που έμειναν λειψές! Πόσες φορές φορέσαμε τον αποχαιρετισμό και τον κάναμε ρούχο καθημερινό και απαραίτητο! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνω τον απολογισμό μου σε πρόσωπα και καταστάσεις και αν δεν μου αρέσει ο προορισμός ή η διαδρομή κάνω στάση και κατεβαίνω. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Πάντα μένει μια κηλίδα πόνου και ένα παράπονο. Πώς αποχαιρετούμε τελικά; Πώς το μαθαίνουμε; Πόσο χρόνο παίρνει; Και ποιο το κόστος ενός αποχαιρετισμού; Ένα είναι σίγουρο πως κάθε αποχαιρετισμός είναι μοναδικός.

Μη ξεχνάμε επίσης πως υπάρχουν άνθρωποι αδύναμοι στον αποχαιρετισμό, είτε είναι πένθος, είτε απλός χωρισμός. Δεν υπάρχουν συνταγές… μόνο να ακούς την καρδιά και έναν μπαγαπόντη εσωτερικό διακόπτη που όταν κάνει το κλικ δε γυρίζει πίσω στην αρχική του θέση. Τώρα που το σκέφτομαι ο αποχαιρετισμός είναι η ταυτότητά μας και η ποιότητά του τα βήματά μας στον κόσμο. Πόσο πιο όμορφος και πιο αληθινός θα ήταν ο κόσμος αν, καθώς συστηνόμαστε μεταξύ μας, μας ένωνε πιότερο το ιστορικό των αποχαιρετισμών μας, σαν μια μικρή υπαρξιακή μωβ βεντάλια…!

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να υπάρχει ποιότητα ακόμα και στον αποχαιρετισμό, στο αντίο. Και εγώ που έχω το σύνδρομο του μετανάστη ούσα στη χώρα μου και μιλώντας ελληνικά ξέρω από αποχαιρετισμούς. Είμαι εδώ και μου λείπει το εκεί, είμαι εκεί και αναπολώ το εδώ… Ένα παυσίλυπο βρήκα στη μέχρι τώρα ζωή μου, τη φιλία και την τέχνη. Και αν ο φίλος είναι θιασώτης της τέχνης είσαι πολύ τυχερό παιδί! Τέχνη, τύχη, τόλμη, που λέει και ο ποιητής μου και καλό ταξίδι! Μη φοβάσαι τον αποχαιρετισμό! Βάλε τον σε ένα βαλσάκι και χόρεψέ τον όπως του αρμόζει.

Η ζωή κυλά και σε παίρνει μαζί της, είτε το θέλεις είτε όχι. Όταν αισίως θα φτάσουμε στην τρίτη ηλικία και θα συναντιόμαστε στα πηγαδάκια των υπερηλίκων, η ταυτότητά μας θα κρίνεται από τον αριθμό των αποχαιρετισμών μας, θα φαντάζει και θα είναι σοφία το μπεγλέρι με τα «αντίο μας» στον κόσμο.