Αχ σμαραγδένιο μου νησί… Πάλι μαύρο σε κατάντησαν. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, είτε τέλη Ιουλίου είτε αρχές Αυγούστου, η ίδια ιστορία. Οι ίδιες εικόνες. Οι ίδιες ειδήσεις. Το ίδιο έργο. Ένα νησί. Μερικά δάση που έχουν σωθεί από ανάλογες καταστάσεις. Μερικές εκατοντάδες κάτοικοι. Μερικές δεκάδες εθελοντές, μερικοί ιθύνοντες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να μεταδίδουν μια και μόνο είδηση: «Φλέγεται η Ρόδος!», «Πυρκαγιά μεγάλης έκτασης τώρα», «Καίγεται το νησί!», «Καταφθάνουν πυροσβεστικά οχήματα από Αθήνα» και άλλα πολλά…
Και όλο αυτό γιατί; Θα πει κάποιος, υπάρχουν συμφέροντα. Ποια συμφέροντα; Για ποιο λόγο; Από ποιόν και για ποιόν; Με τί κέρδος και με τί κόστος; Με τί αποτέλεσμα; Πρόκειται για το κάψιμο τεράστιων εκτάσεων πρασίνου, για μια οικολογική καταστροφή και για ανυπολόγιστες παράπλευρες ζημιές που θα χρειαστούν χρόνια, ή ακόμα και δεκαετίες, για να αποκατασταθούν. Μα τι λέω; Τον επόμενο χρόνο κάτι ανάλογο θα συμβεί, θα σταματήσει το χρόνο και όλα θα ξεκινήσουν από το μηδέν. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται.
Τα σενάρια είναι διάφορα. Κάποιος ηλικιωμένος έκαιγε κάτι ξερά χόρτα, δεν υπολόγισε τον άνεμο και καταλήξαμε στην πυρκαγιά. Εμπρηστική ενέργεια. Γυαλιά ξεχασμένα που πήραν φωτιά και άλλα πολλά. Βέβαια, όλοι μπορούν να φανταστούν ποιά από τις παραπάνω εκδοχές είναι πιθανότερο να ισχύει… Αλλά σιωπή παντού. Ακούω παρέες να αναρωτιούνται με τί λογική μπορεί κάποιος να βάλει φωτιά και να κάψει το σπίτι του. Γιατί για το σπίτι μας πρόκειται. Δεν νομίζω ότι το άτομο αυτό, ο εμπρηστής, που προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια, δεν γνωρίζει τί προεκτάσεις μπορεί να έχει αυτό που κάνει. Προσωπικά, βέβαια, δεν πιστεύω ότι κρύβεται κάποια συγκεκριμένη λογική πίσω από όλο αυτό. Τί είναι αυτό, δηλαδή, που ωθεί κάποιον να βάλει φωτιά και να καταστρέψει δάση και χωριά ολόκληρα; Για παράδειγμα, ο εμπρηστής των περσινών πυρκαγιών στη Χίο. Ο πατέρας του, λέει, ήταν εποχικός πυροσβέστης και όχι μόνιμος, γι’ αυτό αποφάσισε να πάρει εκδίκηση καταστρέφοντας τη χλωρίδα του νησιού. Δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει αίσθηση και συναίσθηση. Τόσο απλά. Κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε πρόληψη ούτε πρόβλεψη. Το προσωπικό στο πυροσβεστικό σώμα ολοένα και μειώνεται, ενώ δεν υπάρχει ο απαιτούμενος προγραμματισμός για πρόσληψη εποχικού προσωπικού για τους «επικίνδυνους μήνες». Απούσα η πολιτεία, απούσες οι αρμόδιες αρχές, άπαντες απόντες. Κι εμείς μένουμε να ζητάμε χρηστή διακυβέρνηση και «στοχευμένη» χρηματοδότηση. Πέραν της απονομής της δικαιοσύνης και της τιμωρίας αυτών που καταστρέφουν τον τόπο μας, ζητάμε την λήψη μέτρων για τη γρήγορη και έγκαιρη κινητοποίηση σε ανάλογες περιπτώσεις. Ζητάμε την προστασία του περιβάλλοντός μας, των χωριών μας, των δασών μας, του πράσινού μας. Ζητάμε την προστασία του σπιτιού μας. Ζητάμε μια πολιτεία δίπλα μας. Ζητάμε ένα κράτος να είναι παρόν όταν καίγεται η Ελλάδα.
Αχ σμαραγδένιο μου νησί… πάλι μαύρο σε κατάντησαν.
