Στο προηγούμενο άρθρο εδώ προσπαθήσαμε να αναλύσουμε τους λόγους που οι νέοι επιλέγουν για τις σπουδές τους το εξωτερικό, αυτοί που ήδη σπουδάζουν στο εξωτερικό αλλά και αυτοί που το σκέφτονται, μπορούν να δώσουν καλύτερα μια εικόνα για την κατάσταση των ξένων Πανεπιστημίων, και ερωτήθηκαν γι’ αυτό ακριβώς το θέμα. Το αποτέλεσμα της συζήτησης; Κανένας που ήδη σπουδάζει έξω δεν βρήκε κάτι λιγότερο από ό,τι περίμενε, κανένας δεν θα αντάλλασε την εισαγωγή του σε ένα ξένο πανεπιστήμιο για μια θέση σε ένα ελληνικό και ο βασικότερος λόγος που κάποιος δεν θα επέλεγε για πρώτο πτυχίο σπουδές έξω, είναι το οικονομικό θέμα. Όμως, όλοι οι νέοι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει πως μέσα στα ελληνικά σύνορα, ακόμη κι αν μπορείς να κάνεις πράγματα, είναι ασύγκριτες οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες που προσφέρει το εξωτερικό.
Και όποιος βιαστεί ξανά να κατηγορήσει τους νέους ανθρώπους που φεύγουν έξω από τη χώρα τους, ας συλλογιστεί λιγάκι: Στη θέση τους, εάν είχε την ευκαιρία, δεν θα έκανε το ίδιο; Και μια επόμενη σκέψη: Γιατί δεν κάνει κάποιος κάτι, για να φτάσει το επίπεδο των ελληνικών σπουδών και υποδομών, το επίπεδο του εξωτερικού; Οι Έλληνες είναι έξυπνοι και ευρηματικοί, έτσι δεν διατυμπανίζουμε με κάθε ευκαιρία;
Αλλά ας δούμε τις απαντήσεις των παιδιών. Είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί…
Σεβίνα, 19
Από τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα πλέον να μπορείς να ταξιδεύεις και να επικοινωνείς τόσο εύκολα, θεωρώ πως όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσει στο εξωτερικό, θα πρέπει να το κάνει. Η κρίση δεν είναι η αιτία που έφυγα έξω, αλλά ίσως μία από τις αφορμές. Πλέον νιώθω ευγνώμων που έφυγα και δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στάσιμο σε ένα μέρος, είτε αυτό είναι η Αθήνα είτε το Αμβούργο, όπου σπουδάζω. Το ότι σπουδάζεις έξω δεν σε καταδικάζει στο να μείνεις αιώνια μακριά από τους φίλους και από το σπίτι σου. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να γυρίσεις πίσω. Τέλος, πιστεύω πως είναι καλύτερο να κάνεις ένα Bachelor έξω και να γυρίσεις Ελλάδα, παρά να κάνεις το Bachelor στην Ελλάδα και να ψάξεις μετά δουλειά έξω. Παρόλα αυτά, το πρώτο εξάμηνο είναι πάντα πάρα πολύ δύσκολο σε ψυχολογικό επίπεδο και χρειάζεσαι χρόνο και επένδυση για να αγαπήσεις το μέρος στο οποίο είσαι.
Τζένη, 18
Καταρχάς, είναι σίγουρο πλέον και μάλλον έχει γίνει και καθημερινή σκέψη όλων, ότι κάποια στιγμή όλοι οι νέοι θα φύγουμε έξω! Εγώ αυτό που βλέπω στα παιδιά της ηλικίας μου είναι ότι το έχουμε συνειδητοποιήσει και μάλιστα έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό και έχουμε προσαρμόσει ανάλογα και τις σπουδές μας! Αποτελεί ένα κομμάτι του τρόπου με τον οποίο ονειρευόμαστε το μέλλον μας! Βέβαια, πολλοί από εμάς το έχουν πλήρως αποδεχτεί και το θέλουν, ενώ άλλους τους διακατέχει ένας μικρός αλλά φυσιολογικός φόβος και ανασφάλεια γύρω από αυτό.
Κωνσταντίνα, 19
Εγώ σπουδάζω Ιατρική, οπότε δεν ξέρω πολλά για τις άλλες σχολές. Ξέρω όμως για τη σχολή μου και ότι, αφού περάσεις τις απαραίτητες κρατικές εξετάσεις, που σε εμάς είναι στο 2ο και στο 5ο και 6ο έτος, βρίσκεις αμέσως θέση για ειδικότητα. Έχουμε πολλούς φοιτητές από το εξωτερικό. Γενικά είναι πάρα πολύ λίγοι οι φοιτητές που ξεκινούν τις σπουδές στα 18-19 τους χρόνια. Συνήθως, κάνουν κάποια πρακτική για να την γλυτώσουν μετά. Έχουμε και πάρα πολλούς 30 χρονών, ας πούμε, που είναι στο 1ο και 2ο έτος…
Λευτέρης, 23
Έχοντας τελειώσει το προπτυχιακό κομμάτι σπουδών στο Βιολογικό και ζώντας στο Ηράκλειο Κρήτης, η γνώμη μου είναι ότι, καλό είναι να συνεχίσω την ακαδημαϊκή μου καριέρα εκεί που θα ήθελα να βρω δουλειά και να φτιάξω οικογένεια. Συνεχίζω εδώ στο Ηράκλειο, αλλά ταυτόχρονα η ιδέα να φύγω για διδακτορικό σε κάποια Σκανδιναβική χώρα φαντάζει πιο ελκυστική από το να ζήσω στην Ελλάδα. Και όσον αφορά στην κρίση, δεν με έχει επηρεάσει. Όχι γιατί έχει χρήματα ο «πατερούλης» και με συντηρεί, αλλά γιατί έμαθα να σέβομαι το χρήμα και να κάνω οικονομία από μικρός. Αν θέλω κάτι πραγματικά, όπως ένα ταξίδι στο εξωτερικό για διακοπές μίας εβδομάδας, μαζεύω χρήματα τόσο από το χαρτζιλίκι, όσο και από τη δουλειά μου, ένα χρόνο πριν το ταξίδι.
Δήμητρα, 19
Σπουδές στο εξωτερικό, ναι και πάλι ναι! Δε χωράει πλέον αμφιβολία σε αυτό το κομμάτι. Υπάρχει ένας αριθμός χωρών που μπορείς να διαλέξεις και κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει ο ενδιαφερόμενος να ξεκινήσει αμέσως, ειδικά εάν δεν ξέρει καλά τη γλώσσα. Ένα χρόνο να κάτσει εκεί να μάθει τον τόπο, δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, έχει καιρό να σκεφτεί τι θέλει να κάνει. Πρώτο πτυχίο σίγουρα. Θεωρώ ότι και τα περισσότερα αντικείμενα πλέον απαιτούν μεταπτυχιακό αλλά δεν είναι αναγκαίο. Εκτός αν μιλάμε για επιστήμες. Εκεί είναι!
Ελένη, 18
Είναι γεγονός ότι πολλοί νέοι επιλέγουν να σπουδάσουν σε μια χώρα της Ευρώπης (και όχι μόνο) από το να μείνουν σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Η επιλογή τους αυτή δεν μπορούμε να κρίνουμε εάν είναι σωστή ή λανθασμένη. Εκείνα τα παιδιά προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον και πολλά από αυτά έχουν την ελπίδα να γυρίσουν πάλι στην πατρίδα τους. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι είναι περισσότεροι οι νέοι που αποφοιτούν από τα ελληνικά πανεπιστήμια και ύστερα επιλέγουν μια χώρα του εξωτερικού για να συνεχίσουν τις σπουδές τους.
Γιώργος, 18 (Πολιτικός συντάκτης koolnews.gr)
Όλοι θεωρούν πως το εξωτερικό είναι ακαδημαϊκά ανώτερο, αλλά λίγοι θα τολμούσαν να φύγουν και αυτό είναι μια πολύ λυπηρή διαπίστωση. Είναι βέβαια αρκετοί που αδυνατούν για οικονομικούς λόγους, αλλά είναι και ένας μεγάλος αριθμός που δεν θα σκεφτόταν καν να αφήσει το σπίτι των γονιών, του πριν αποκατασταθεί οικονομικά.
Αναστασία, 18
Δυστυχώς, σήμερα στη χώρα μας είναι μια απόφαση που συνοδεύεται από πλήθος αρνητικών αντιδράσεων. Προσωπικά, θέλω να σπουδάσω στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει λόγος οι νέοι να περιορίζονται στα σύνορα της χώρας τους. Τα ερεθίσματα, οι εικόνες και οι εμπειρίες που κερδίζει κανείς είναι ανεκτίμητα.
Ειρήνη, 19
Από μικρή ήθελα να σπουδάσω Ιστορία της Τέχνης, μα σε όλη την Ελλάδα υπάρχει μονάχα ένα τέτοιο τμήμα στο θεωρητικό τμήμα της ΑΣΚΤ, το οποίο δυστυχώς είναι κάπως ανοργάνωτο, άρα ανησυχούσα μήπως κλείσει η σχολή. Τώρα είμαι στο πρώτο μου πτυχίο στο πανεπιστήμιο της Γλασκόβης και σπουδάζω Ιστορία της Τέχνης και Κοινωνιολογία. Το πτυχίο είναι 4 χρόνια και τα τελευταία 2 χρόνια κάνουμε βασικά την πτυχιακή μας σε ένα ή δύο μαθήματα. Δηλαδή, μετά από 3 χρόνια μπορώ να πάρω πτυχίο σε δύο πράγματα. Η φοιτητική ζωή εκεί έχει να προσφέρει απίθανες δυνατότητες, από εθελοντισμό μέχρι εκδρομές, εκδηλώσεις κλπ. Αντί για παρατάξεις, έχουμε ένα «συμβούλιο» που λέγεται Student’s Representative Council, το οποίο είναι με λίγα λόγια υπεύθυνο για όλους τους φοιτητές. Ο κάθε φοιτητής, επίσης, έχει στην αρχή έναν προσωπικό Advisor, έναν καθηγητή, ο οποίος είναι εκεί για να φροντίζει να είναι καλοί οι βαθμοί σου, εάν είσαι καλά ψυχολογικά ή εάν χρειάζεσαι κάποια οποιουδήποτε είδους βοήθεια. Σε αντίθεση με τα ελληνικά πανεπιστήμια, εκεί θ έ λ ο υ ν να σπουδάσουμε… Είναι τελείως διαφορετική η κοσμοθεωρία τους περί εκπαίδευσης. Επιπλέον, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως θα γνωρίσεις άτομα από παντού! Ταιβάν, Σουηδία, Λιθουανία, Νότια Αφρική, Αμερική, Αυστραλία.. Οι Βρετανοί βέβαια δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, πρέπει να τους μεθύσεις πρώτα λίγο! Το διάβασμα πάλι είναι πολύ περισσότερο. Με τις πανελλαδικές πέρασα και γράφτηκα στην Κοινωνική Ανθρωπολογία του Παντείου και πέρασα τα μαθήματα με 6, με 8 ώρες διαβάσματος το πολύ για το καθένα. Αυτό όμως δεν γίνεται με τίποτα στη Βρετανία. Απαιτούνται ξενύχτια για εργασίες και προετοιμασία για εξετάσεις μήνες πριν. Είναι ζόρικα και απαιτητικά, αλλά εγώ χαίρομαι ειλικρινά, γιατί μαθαίνω να κάνω ουσιαστική δουλειά.
Ορέστης, 19
Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο τμήμα της αρχιτεκτονικής. Αν και ανέκαθεν σκεφτόμουν να σπουδάσω στο εξωτερικό, ο συνδυασμός της οικονομικής κατάστασης των γονιών μου, η φήμη της συγκεκριμένης σχολής και το γεγονός ότι θα απομακρυνόμουν από τους φίλους μου, με οδήγησαν στην παραμονή μου στα εγχώρια. Αντίστοιχες σκέψεις, λογικά, θα με οδηγήσουν στην ίδια απόφαση και για το μεταπτυχιακό μου.