Τον Ιούλιο του 1993 πρωτοκλασάτα στελέχη των επιχειρήσεων του Σίλβιο δέχτηκαν μια έκτακτη πρόσκληση από το αφεντικό τους. Έμπιστοι συνεργάτες, ειδικευμένοι δημοσκόποι, διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι, όλη δηλαδή η αφρόκρεμα της Fininvest, της εταιρείας κολοσσού του Σίλβιο επιστρατεύτηκαν για να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα, το Forza Italia. Ο Σίλβιο ουσιαστικά πήρε τους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του και τους έβαλε να δουλέψουν για το νέο πολιτικό του κόμμα αρχίζοντας να το λανσάρει μέσω των ΜΜΕ του. Ο 57χρονος Σίλβιο είχε βάλει στο μάτι την πρωθυπουργία στην ιδανική περίοδο.
Τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστικό Κόμμα) – σα να λέμε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- είχανε διαλυθεί καθότι η διαφθορά είχε εισχωρήσει σε τέτοιο βαθμό στο εσωτερικό τους, που ο κόσμος, τους εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη. Οι βρωμοδουλειές των πολιτικών με τη Μαφία, οι κομματικές ίντριγκες, η χειραγώγηση της δικαιοσύνης και διασπάθιση δημοσίου χρήματος εξακολουθούσαν να ταλανίζουν τους Ιταλούς πολίτες για δεκαετίες. Όλο αυτό το σκουληκιασμένο σύστημα ενίσχυσε τον Σίλβιο για δεκαετίες. Τώρα όμως που οι φίλοι του ήταν είτε επικηρυγμένοι είτε εξαφανισμένοι ο Σίλβιο τους χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε καθότι οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά..
Η πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία για τη τεράστια αλυσίδα σούπερ μάρκετ Standa δεν κατάφερε να κερδίσει το καταναλωτικό κοινό. Η αγορά του συνδρομητικού καναλιού Telepiu δεν απέφερε τα ανάλογα κέρδη ενώ η εξαγορά του εκδοτικού οίκου Mondadori του κόστισε τον κούκο αηδόνι. Ο χρεοκοπημένος από φίλους και χρήματα Μπερλουσκόνι θεώρησε ότι για να ξεφύγει από το αδιέξοδο θα έπρεπε να διαχειριστεί ο ίδιος την πολιτική κατάσταση από την θέση του πρωθυπουργού.
Για πολιτικούς συνεταίρους λοιπόν ο σινιόρι Σίλβιο επέλεξε δύο συντηρητικά καλόπαιδα, τη νεοφασιστική Εθνική Συμμαχία και την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά. Και οι δύο είχανε ένα βασικό πλεονέκτημα: δεν είχανε καμία σχέση με το ευρύτερο κύμα διαφθοράς.
Η Εθνική Συμμαχία, του μετριοπαθή Τζιαφράνκο Φίνι αποτελούσε το ισχυρότερο νεοφασιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Το μεταπολεμικό κατεστημένο της Ιταλίας επέτρεψε στους ιταλούς φασίστες να υπάρχουνε, αλλά οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να νερώσουνε το κρασί τους μετριάζοντας τις ακραίες θέσεις τους στο πέρασμα των δεκαετιών. Ήταν πλέον ένα κοινοβουλευτικό πλην εθνικιστικό δεξιό κόμμα που αξίωνε ισχυρή κυβέρνηση, εξορθολογισμό της γραφειοκρατίας και σκληρότερους νόμους εναντίον της Μαφίας. Στην εξωτερική πολιτική βάλανε στο μάτι την ανάκτηση της γιουγκοσλαβικής Ίστριας και βοήθεια στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, ώστε να περιορίσουν τη μετανάστευση. Το άλλο αστέρι που συνεργάστηκε με τον Σίλβιο ήτανε η Λέγκα του Βορρά του εκκεντρικού Ουμπέρτο Μπόσι, με έδρα το Μιλάνο. Αυτοί κράζανε τους νότιους Ιταλούς επειδή οι τεμπελχανάδες απορροφούσαν τον πλούτο του Βορρά. Η Λέγκα αποσκοπούσε στην αυτονόμηση της βόρειας Ιταλίας ανεβάζοντας την πίεση στους κρατιστικούς και αλυτρωτικούς νεοφασίστες της Εθνικής Συμμαχίας. Ωστόσο, ο Σίλβιο κατάφερε να τους κάνει να δώσουνε τα χέρια και να κατέβει στις εκλογές τους τον Μάρτη του 1994, με μια ευρεία κεντροδεξιά συμμαχία, τη Συμμαχία Ελευθερίας.
Τα αποτελέσματα των εκλογών εκείνων και των εξελίξεων θα τα μάθετε στο επόμενο μέρος. Έχει ψωμί η υπόθεση…
