Συχνά, όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για κάτι, μας συμβαίνει να μπλοκάρουμε και να μην είμαστε βέβαιοι. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που «επεμβαίνουν» σε αυτό, και αυτό το άρθρο θα μιλήσει μόνο για έναν από αυτούς: τις διαφορετικές απόψεις που μας έρχονται ταυτόχρονα, τις διαφορετικές φωνές που ακούμε μέσα μας.
Έτσι, αν για παράδειγμα θέλω να χαλαρώσω αλλά δεν έχω ολοκληρώσει μια εργασιακή μου υποχρέωση, ενδέχεται να βρεθώ σε δίλημμα.
Η μια πλευρά του εαυτού μου επιθυμεί άμεσα να ηρεμήσει, ζητώντας συμπαράσταση, καθησυχασμό, και μάλιστα, συχνά δεν μπορεί να περιμένει.
Η άλλη πλευρά του εαυτού μου απαιτεί να συνεχίσω να εργάζομαι και επιμένει στην ολοκλήρωση του στόχου. Ίσως συναντήσω και μια άλλη πλευρά του εαυτού μου, εκείνη που συνδυάζει τις δυο προαναφερόμενες πλευρές με σύνεση, αλλά δυστυχώς σπάνια γίνεται τόσο εμφανής σε καταστάσεις διλήμματος.
Ας ονομάσουμε αυτές τις τρεις πλευρές.
Η πρώτη -η πλευρά του εαυτού μου που επιθυμεί και χρειάζεται άμεσα την προσοχή μου- είναι η πλευρά του εαυτού μου που κρύβει το παιδί που έχω μέσα μου. Το παιδί αυτό θυμάται τις ανάγκες του, που ίσως έμειναν ακάλυπτες στην πορεία του χρόνου και εξαιτίας αυτού, φοβάται και κουβαλάει μια αίσθηση επείγοντος.
Άλλες φορές, σε αυτή τη διάσταση του εαυτού μας συναντάμε ένα παρορμητικό παιδί- ένα παιδί που αντιδράει αυτόματα, πρωτόγνωρα και χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεων του. Κάποιες εκφράσεις του είναι: «Θα γίνει το δικό μου» και «Δεν με νοιάζει».
Τις περισσότερες φορές, όμως, σε αυτή τη διάσταση του εαυτού μας, συναντάμε ένα ευάλωτο παιδί. Ένα παιδί που φοβάται, που πονάει, που νιώθει μόνο, μικρό, ανήμπορο ή ανάξιο να αγαπηθεί, ένα παιδί που απλά δεν αντέχει άλλο και χρειάζεται στοργή και τρυφερότητα. Κάποιες εκφράσεις του είναι: «Δεν μπορώ άλλο», «Δεν αντέχω», «Δεν με αγαπάνε» και «Φταίω για όλα».
Την διάσταση αυτή του εαυτού μας προσπαθεί να καλύψει και να φροντίσει -συχνά όμως ανεπιτυχώς- μια άλλη μας πλευρά. Είναι η δεύτερη πλευρά που αναφέραμε παραπάνω, εκείνη που μας πιέζει και μας υπενθυμίζει τους στόχους μας, ή μας λέει ότι μπορούμε κι άλλο, παρόλο που νιώθουμε το αντίθετο. Αυτή η πλευρά του εαυτού μας είναι ο χώρος που δώσαμε για να γίνουν οι γονείς μας, τα πρέπει τους, οι κανόνες τους, οι προσδοκίες τους και οι ανάγκες τους, κομμάτια του εαυτού μας. Παρόλο που συμβαίνει συχνά, όλα όσα εσωτερικεύσαμε από εκείνους να μην μας χρειάζονται στο εδώ και το τώρα, μας είναι δύσκολο ακόμη και να αναγνωρίσουμε πως οι φράσεις που λέμε στον εαυτό μας σε αυτό το επίπεδο του εαυτού μας, δεν είναι οι δικές μας φράσεις. Συχνά, εδώ συναντάμε μια τάση ειρωνείας των προσπαθειών μας, μια τάση τιμωρίας του εαυτού μας ή μια τάση τοποθέτησης πολλών απαιτήσεων.
Η πλευρά αυτή του εαυτού χρησιμοποιείται συχνότερα, όταν δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη η τρίτη πλευρά του εαυτού μας, η οποία δεν είναι άλλη από την πλευρά του υγιούς ενήλικα, που ο καθένας μας μπορεί να γίνει.
Είναι η πλευρά μας που αναγνωρίζει ό,τι έχει ζήσει το εσωτερικευμένο μας παιδί, καταλαβαίνει το λόγο ύπαρξης του εσωτερικευμένου μας γονέα, αλλά επεμβαίνει και οριοθετεί τη σχέση μεταξύ αυτών των πλευρών, στις περιπτώσεις που χρειάζεται. Είναι η πλευρά μας που μετατρέπει το ισχυρό «πρέπει» σε ένα μαλακό «θα ήταν καλό». Είναι η πλευρά μας που σταματάει να πιέζει το εσωτερικευμένο μας παιδί χωρίς όμως να το αφήνει εντελώς ελεύθερο να δράσει. Αντίθετα, μαθαίνει να το συμπονά, να το φροντίζει και να το σέβεται, υπενθυμίζοντας του όμως ότι πλέον δεν θα μείνει μόνο του και ότι το παρελθόν του έχει κλείσει.
Γιατί μόνο όταν το παρελθόν μας κλείσει μέσα μας, και μόνο όταν οι διαφορετικές φωνές που ακούμε σαν ηχώ στις προσπάθειες μας και στις επιλογές μας ηρεμήσουν, μπορεί ένας μαέστρος να τις διευθύνει με αρμονία. Και αυτός ο μαέστρος δεν είναι άλλος από τον «υγιή» ενήλικα εαυτό μας.
