Ακόμα κι αν είχα τον χρόνο να παρακολουθώ τα έργα και τας ημέρας των τηλεοπτικών προσωπικοτήτων, δεν θα το έκανα. Ειδικά για περιπτώσεις που διατείνονται ότι καταπιάνονται με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Αν είχα υπόψη μου το έργο του Σταύρου Θεοδωράκη με λεπτομέρειες, η σύνταξη του παρόντος άρθρου θα ήταν χαρακτηριστικά ευκολότερη, η έκτασή του αρκετά μεγαλύτερη, και το τελικό προϊόν πολύ περισσότερο δηκτικό, γεμάτο παραδείγματα ασυνέπειας, ίσως και υποκρισίας. Ωστόσο, θα ήταν συνάμα «κίτρινο», κουραστικό και λαϊκίστικο. Άλλωστε, αυτός που πετάει τη «λάσπη»… λερώνεται πρώτος.
Παρότι δεν το διδάσκουν στα σχολεία, υπάρχει ένα ερώτημα πιο σημαντικό από το «Γιατί;». Πρόκειται για το αιωνίως αναπάντητο «Γιατί τώρα;». Κρίνοντας από την δήλωση που αναρτήθηκε στο protagon.gr, νομίζω ότι ο κ. Θεοδωράκης εμπνεύστηκε από τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Manchester United το προηγούμενο βράδυ. Βέβαια, ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικά προετοιμασμένος και η Manchester… μάλλον έχασε την πτήση για την Αθήνα! Αντίθετα, Το Ποτάμι φαίνεται να πηγάζει από μερικά τηλεφωνήματα πιτσιρικάδων και μια έκθεση ιδεών. Εγώ ξέρω πως έπρεπε να αρχίσει την δήλωσή του ο Σταύρος Θεοδωράκης : «Αγαπημένο μου ημερολόγιο, …».
Η μετάβαση από την δημοσιογραφία στην ενεργό πολιτική δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Στην πραγματικότητα, είναι η πλέον φυσική εξέλιξη. Σαφώς πιο φυσική και υγιέστερη της συνήθους μετάβασης στην πολιτική ήδη(!) από το πανεπιστήμιο. Μετά από λίγα χρόνια στο κουρμπέτι, ένας δημοσιογράφος μπορεί εύκολα να γίνει αρεστός στον κόσμο και ταυτόχρονα αποδεκτός από το πολιτικό κατεστημένο, ώστε οι Έλληνες πολίτες να μην αντιληφθούν καν την στροφή στην καριέρα του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μπορεί να ξεπεράσει αυτή την τυπολογία. Ανυπομονώ να δω πώς θα κεφαλαιοποιήσει επικοινωνιακά το τζην, τα αθλητικά παπούτσια, την σχολική τσάντα και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που τον ανέδειξαν σε «Πατέρα» των Ελλήνων Χιπστεράδων.
Η τυπολογία που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, ως χώρα, είναι εκείνη της νεαρής δημοκρατίας. Δυστυχώς, οι κοινωνικοπολιτικές μας παθογένειες προβλέπονται ιστορικά. Έτσι, ένας δημοσιογράφος μπορεί να αναδεικνύει θέματα και προβλήματα και, ουσιαστικά, το μόνο που πετυχαίνει είναι να ξύνει την πληγή του κοινωνικού συνόλου πολλών ταχυτήτων και να αυξάνει την αναγνωρισιμότητά του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εξοργιστικό, για μια μεγάλη μειοψηφία, από το να βλέπει Θεοδωράκηδες να ξαναανακαλύπτουν τον τροχό μέσα από θέματα όπως η φτώχεια, τα ναρκωτικά και άλλα τέτοια «εμπορικά».
Ενώ, λοιπόν, το ποτάμι περιμένει δεκάευρα, εγώ θα αναρωτιέμαι… Γιατί τώρα; Η αποχή στις ευρωεκλογές φλερτάρει με το 45% σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ακροδεξιά παρουσιάζει την μεγαλύτερη συσπείρωση. Αν η εκλογική διαδικασία επιφυλάσσει αποτέλεσμα που θα μας εξωθήσει σε εθνικές εκλογές, ίσως Το Ποτάμι φουσκώσει. Κι αν δεν φουσκώσει; Τέτοιο είναι το πολιτικό όραμα του κ. Θεοδωράκη, και τέτοια η προσωπική του επένδυση και δέσμευση σε αυτό, που… αν δεν φουσκώσει, θα επιστρέψει στην δημοσιογραφία. Αυτή η κόνξα, ως μετάβαση, θα είναι πρωτότυπη.
