Προσπαθώ εδώ και εβδομάδες να προβώ σε μεταδημότευση, και από την επαρχία που είμαι εγγεγραμμένη να μπορώ να ψηφίζω στην Αθήνα και δη στον Δήμο Αθηναίων, μιας κι εκεί κατοικώ. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά πάντα με ενοχλούσαν οι άνθρωποι που μεν δεν ψήφιζαν λόγω οκνηρίας ή και αδιαφορίας, σχολίαζαν δε τα της επικαιρότητας.
Αυτό που ακούγεται αυτή την περίοδο ιδιαιτέρα έντονα, και όσο θα περνούν οι μήνες, μέχρι τον Μάιο, θα εντείνεται σίγουρα η συζήτησή του, είναι η έντονη απαξίωση όλης της πολιτικής σκηνής: «Κανένα κόμμα δεν με εκφράζει», «Όλοι είναι ίδιοι» και πολλές παρόμοιες απόψεις. Φυσικά, δεν εκλείπουν και οι άνθρωποι που στοχοποιούν όσους απέχουν από τις εκλογές, με ιδιαίτερη έμφαση στους νέους, οι οποίοι, είτε δεν ψηφίζουν, είτε ψηφίζουν δίχως να γνωρίζουν ακριβώς τι ψήφισαν. Απλό παράδειγμα που μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου είναι η εκλογή της Χρυσής Αυγής το περασμένο έτος. Πάνω σε διάφορες συζητήσεις που είχα τότε με παιδιά της ηλικίας μου, το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν πως, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν είχαν ιδέα τι ακριβώς ψήφισαν και τι πρεσβεύει ουσιαστικά το εν λόγω κόμμα, εάν αφαιρεθούν όλες οι εξωραϊσμένες δηλώσεις του. Αλλά ας μην ξεχνάμε και την άλλη άποψη, που μιλά, όχι για την αποχή των νέων, αλλά για την επιβολή της αποχής των γηραιότερων από τις εκλογές. «Γιατί οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μας έφτασαν εδώ που φτάσαμε, γιατί οι ηλικιωμένοι δεν έχουν πλήρη συνείδηση της ψήφου τους, γιατί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να καταλάβουν τις εποχές που αλλάζουν, γιατί είναι άδικο να στερούν το μέλλον από τα νέα παιδιά, κάνοντας τα ίδια λάθη..»
Είμαι νέα, ακούω όλα τα παραπάνω και σε λίγους μήνες θα ψηφίσω. Ανήκω –καλώς ή κακώς- στη μερίδα αυτών που θεωρούν σημαντική τη δύναμη της ψήφου και αυτονόητη υποχρέωση να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι μου και να πάω να ψηφίσω. Αλλά δεν μπορώ να μην γεμίζω εκνευρισμό και απέχθεια απέναντι σε όλους όσοι ωραιοποιούν τους νέους, που θεωρούν πως εκείνοι είναι οι από μηχανής Θεοί που μπορούν από μόνοι τους να δώσουν λύσεις, και που διατυμπανίζουν πως από μια ηλικία και μετά, ο άνθρωπος χάνει την κρίση του και την άποψή του, και θα πρέπει να κλειδώνεται στο σπίτι του για να μην ασκεί το δικαίωμα ψήφου του. Να πετιέται στον Καιάδα με άλλα λόγια.
Όχι, οι νέοι δεν είναι από μόνοι τους η λύση. Σίγουρα, από εκείνους ξεκίνησαν όλες οι μεγάλες επαναστάσεις και αλλαγές. Όμως δεν προχώρησαν μόνοι τους. Οι νέοι –ιδιαιτέρως οι νέοι- στην πλειοψηφία τους είναι παντελώς απαίδευτοι πολιτικά και φερέφωνα των ΜΜΕ, της οικογένειάς τους ή του ευρύτεροι κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Και για να μην βγάλω τον εαυτό μου έξω από τη μερίδα αυτή, δεν έχω διαβάσει ακόμη ούτε Μαρξ, ούτε Λένιν, ούτε καν ολόκληρα τα προγράμματα του κάθε κόμματος, όπως θα έπρεπε. Δεν έχω καν διαβάσει σωστά και σοβαρά την Ιστορία της χώρας μου. Και σε συνδυασμό με όλα αυτά, δεν έχω καν την πείρα του χρόνου, για να ξέρω με λεπτομέρειες πώς έδρασε το κάθε κόμμα προ 20ετίας για παράδειγμα. Κάτι το οποίο οι γηραιότεροι το κατέχουν και με το παραπάνω. Επίσης, θα παρατηρήσει κανείς πως άτομα μεγάλης ηλικίας συχνά έχουν πολύ πιο φρέσκιες ιδέες από τις συντηρητικές και απαρχαιωμένες που συχνά εγκολπώνουν και αναπαραγάγουν νεώτεροι.
Οι συμμετοχή στις επερχόμενες εκλογές είναι υποχρέωση όλων μας. Εάν το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό, και πολύ περισσότερο εάν είχαμε συνειδητοποιήσει τη δύναμη που κρύβουμε ο καθένας ξεχωριστά, αλλά ταυτόχρονα και μαζί, τότε και θα ενδιαφερόμασταν για την προσωπική μας Παιδεία, ώστε να μην μπορεί κανείς να μας παραπλανεί. Θα φροντίζαμε να παρακινήσουμε και τους συνανθρώπους μας για την κατάθεση της ψήφου τους. Θα παίρναμε τους μεγαλύτερους σε ηλικία από το χέρι, και θα τους μιλούσαμε για τις αλλαγές, όπως και εσείς οι μεγαλύτεροι με τη σειρά σας, θα παίρνατε κι εμάς από το χέρι και θα μας βάζατε στα χέρια ένα βιβλίο Ιστορίας και θα μας μιλούσατε για όλα όσα έχουν δει τα μάτια σας, σαν παραμύθι πριν κοιμηθούμε. Θα μας κάνατε να συμμεριστούμε την αγάπη που έχετε κάποιοι από εσάς για την Ελλάδα. Θα μας κάνατε κι εμάς Έλληνες…
Γιατί η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα. Οι Έλληνες έχουν το πρόβλημα και την ασχημαίνουν…
