Ψηφίζω Ζωή, εσύ; Εσύ, που δεν με νοιάζει τι ομάδα και τι κόμμα είσαι. Μα απλά με νοιάζει η «ομάδα αίματος» που τρέχει στο σώμα σου και που κάνει την καρδιά σου να χτυπά. Εσύ που ζεις με πάθος, με ένταση την στιγμή. Εσύ, που δεν ρίχνεις λευκό στην κάλπη της ζωής, ούτε σηκώνεις εύκολα λευκή σημαία παράδοσης. Εσύ που τολμάς να είσαι διαφορετικός. Εσύ που ο εγκέφαλος σου είναι… άδειος, κενός, κενό αέρος κι έχεις μυαλό μονάχα στα ακροδάχτυλα, στις νότες, στην κίνηση σου, στα χρώματα σου, στις απόψεις σου. Εσύ που δεν θες να φωνάξεις, μα να τραγουδήσεις. Εσύ που δεν θες να τα σπάσεις, μα να φτιάξεις το πιο όμορφο οικοδόμημα, μνημείο έρωτα και ζωής για ένα θάνατο σαν το Ταζ Μαχάλ! Εσύ που δεν θες να σπρώξεις, μα να χορέψεις αντάμα με κάποιον άλλον, να βάλεις τις πατούσες του πάνω στα πόδια σου να μάθει τα βήματα της ζωής! Εσύ που δεν γράφεις συνθήματα σε πανό, μα σε βιβλία. Εσύ που δεν κάνεις πολιτική με γραβάτα, μα με αθλητικά σε ακριτικά νησιά, εσύ που δεν ασκείς δημοσιογραφία με κίτρινο μελάνι, μα με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Εσένα θέλω μαζί μας…. Ψηφίζω ζωή!

Ξεκίνησε από την Ρόδο με μια θυμωμένη μου ανάρτηση στο fb… “Είμαι θυμωμένη…τόσο θυμωμένη… τα γράμματα χορεύουν μπροστά μου…και αν με βλέπατε νομίζω πως θα τρομάζατε… Είμαι θυμωμένη με σένα και με σένα και με σένα που όλες αυτές τις μέρες όλα αυτά τα απογεύματα όλα αυτά τα βράδια… πίνεις καφέ και ποτό σχολιάζοντας , αναλύοντας ζωές και θανάτους άλλων…. Είμαι τόσο θυμωμένη με σένα που τόλμησες να με πάρεις τηλέφωνο να μου ζητήσεις να σου μιλήσω για τον Νικόλα μου, με αφορμή τις τελευταίες αυτοκτονίες στην Ρόδο… Δεν θέλω να σου μιλήσω… δεν θέλει να σου μιλήσουμε… δεν θέλουν αυτοί που «έφυγαν» να σου μιλήσουμε. Με ξέρεις; Σε ξέρω; Γνωριζόμαστε; Όχι! Και ξέρετε και κάτι; 

Κανείς δεν ξέρει κανέναν πραγματικά, αληθινά και γνήσια. Νιώθω αηδία και πίκρα και τσατίλα που εδώ και τόσο καιρό όλοι απόκτησαν μια ξαδέλφη, έναν μπατζανάκη, ένα κουμπάρο και ένα τριτεξάδελφο που γνώριζε αυτούς που έφυγαν, που ξέρει γιατί έφυγαν,  που έχει και αποκαλύπτει μια πικάντικη λεπτομέρεια. Αλήθεια; Τι λες ρε μεγάλε; Ήξεραν; Ήξερες; Και τότε γιατί, που να πάρει ο διάολος, δεν μιλήσατε τότε; Δεν κάνατε κάτι τότε; Τώρα να κλείσετε το στόμα σας και να μην μιλάτε. Τσιμουδιά! κιχ να μην βγάζετε… λέξη… Κι εσείς και οι κουμπάροι σας! Πιείτε τον καπουτσίνο και το ουίσκι σας σχολιάζοντας τις δικές σας ζωές και μικρούς θανάτους, και αφήστε τον θάνατο, τον έναν τον ιερό για αυτούς που τον διάλεξαν. Κουτσομπολιό σας δεν διάλεξαν να γίνουν. αυτό είναι το μόνο βέβαιο! Το μόνο… Όσοι φεύγουν, κανείς δεν ξέρει γιατί το κάνουν εκτός από αυτούς. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβει η ψυχή του κάθε ενός μέσα του… Πού είναι γραμμένο ότι όμορφα κορίτσια δεν νιώθουν πόνο, ότι πετυχημένοι δεν νιώθουν αποτυχημένοι , ότι όσοι είναι ανάμεσα σε κόσμο δεν νιώθουν μοναξιά, ότι όσοι χαμογελούν δεν κλαίνε βουβά; Τίποτα δεν ξέρετε για τις ζωές των άλλων και κάποιες φορές φοβάμαι πως ούτε καν για τις δικές σας ζωές δεν ξέρετε…  Φοβάμαι τις ζωές που αυτοκτονούν καθημερινά με μισόλογα και ψιθύρους. Φοβάμαι τα απρόσωπα πρόσωπα που χαμογελούν αυτάρεσκα με την σιγουριά της απόλυτης γνώσης. Έχω θυμώσει! Τα έχω πάρει! Είμαι έξαλλη! Για πες… δείχνω πολύ καλή στην φωτογραφία, ε; Πολύ ξανθιά, πολύ ανέμελη. Σωστά; Ξανθά κορίτσια πάντα χαμογελούν, πάντα είναι λαμπερά. Δεν κάνουν βαριές σκέψεις, ούτε τρώνε κάτι βαρύ το βραδύ για να μην χαλάσουν την σιλουέτα τους. Σωστά; Ε, λοιπόν, σου έχω νέα! Πάρτα και κάνε αυτά είδηση φιλαράκο που με ξύπνησες πρωί-πρωί. Με ξανθιά αφέλεια… Αυτοκτόνησε άλλο ένα παιδί στην Ρόδο… ακούστηκε… και πάλι βρεθήκαν μπατζανάκηδες που το ήξεραν… Ξεράδια! Αυτό… τίποτα άλλο δεν θα πω… Και θα θρηνήσω αλλιώς τα θανατικά που βρήκαν το νησί μου,  θα βάλω μαύρα στην σκέψη μου, στο λόγο μου, στα γραφόμενα μου…  Η χαδιάρικη φωνούλα θα γίνει στριγκιά και δεν θα σου αρέσει… Σαν μοιρολόι».

Ακυρώνω  όλες τις παρουσιάσεις που είχα προγραμματίσει για την Βόρεια Ελλάδα όσον αφορά τον Νικόλα και το «Σου Τηλεφώνησα Για Ένα Αντίο». Όλες! Δεν θα γίνει καμιά! Εγώ και ο Νικόλας πενθούμε. Δεν θέλουμε να μιλήσουμε. Άλλωστε, συγνώμη, μα εγώ δεν έχω κανέναν κουμπάρο, κουνιάδο, συννυφάδα που να ήξερε αυτούς που έφυγαν για να με καλέσετε για καφεδάκι και να τα πούμε… Συγνώμη, μα εγώ είμαι πολύ ξανθιά για να αντέξω την «Άγια» αυτή κοινωνία που κοινωνεί με αμαρτίες άλλων! Και ένα έχω να πω… ένα… αν, έστω ένας, ένας που με διαβάζει, έστω ένας αυτές τις μέρες νιώθει ότι τα γιορτινά λαμπάκια τον βουτούν στο σκοτάδι, αν κρυώνει περισσότερο στην ψυχή του από ότι στο σώμα του, αν φοβάται που δεν φοβάται πια… Όχι! μην φύγει μακριά μας… Εμένα το 2013 μου έμαθε ότι η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να σε εκπλήσσει ευχάριστα. Ότι τίποτα δεν τελειώνει, ότι όλα είναι αρχή. Είμαστε η αρχή του κόσμου εμείς. Ο κόσμος τελειώνει. θα τελειώσει μόνο αν τελειώσουμε εμείς. Ζήσε! Τρέλανε τους πριν σε τρελάνουν! Ζήσε γαμώτο σου λέω! Μην Γίνεις η στατιστική και το αναίμακτο κουτσομπολιό στα ματωμένα χέρια τους…Ζήσε μάτια μου! Χωρίς κοράκια… μόνο με περιστέρια!”

Αυτά έγραψα τότε, και μετά γίναμε πολλοί… Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, φίλοι, γνωστοί , άγνωστοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί είπαν: ας ψηφίσουμε ζωή λοιπόν! Την Παρασκευή στο onda blue, στις εννιά το βράδυ, καλέσαμε την ζωή να βάλει τζην παντελόνι και ένα φούτερ, και να πρωταγωνιστήσει σε ένα ταμπλο βιβαν με φόντο πολλά χτυποκάρδια!

Είναι εντυπωσιακό ότι από την πρώτη στιγμή ήρθαν δίπλα μας άνθρωποι πέρα από τα σύνορα του νησιού μας… Η Μαίρη Γκαζιάνη (ζωγράφος, ποιήτρια, συγγραφέας) ταξιδεύει με δικά της έξοδα από την Αθήνα για να μιλήσει για την Ζωή! Η Μαίρη Τσίλη και η Ειρήνη Φραγκάκη έγραψαν στίχους και διηγήματα για να τα μοιραστούν μαζί μας. Ο Γιώργος Ντρακάκης έγραψε μουσική για την βραδιά με μάτια γεμάτα δάκρυα, όπως μας είπε. Ο Θάνος Τζήμερος συμμετέχει μιλώντας για ζωή και ελπίδα.

Όλοι εκεί… Έτσι, σαν παρέα! Δεκαεπτά άτομα. Η αρχική παρέα επέλεξε να υπογράφει με τα μικρά της ονόματα γιατί θεωρεί ότι είναι οι κομπάρσοι της βραδιάς, όπου η αυλαία για το μπιζάρισμα θα ανοίξει, και δεν θα κλείσει ποτέ ξανα. Η ζωή… Πρωταγωνίστρια!

Σήκω όρθιος… και αποθέωσε την! Δεν είναι πρόβα… είναι πρεμιέρα κάθε μέρα!