Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν πήρα το «παπάκι» στα 16 μου, ήταν να δοκιμάσω να κάνω «σούζα», και μάλιστα σε δρόμο ανηφορικό. Το αναπόφευκτο «καπάκι» (δηλαδή, η πτώση από το μηχανάκι) και το βαρύ χαστούκι στην αυτοπεποίθησή μου, σε συνδυασμό με τα στραβά μαρσπιέ και το σπασμένο κωλοφάναρο, μου έδωσαν ένα μάθημα ζωής. Από τότε δεν έχω επιχειρήσει «σούζα»… σε δρόμο ανηφορικό. Αν η ζωή με ευλογήσει κάποτε με οικογένεια, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ο γιος μου θα κάνει την ίδια μαλακία, παρόλο που θα τον έχω προειδοποιήσει. Ως γονέας, από αυτή την αγωνία μπορώ να γλυτώσω μόνο αν η ζωή με ευλογήσει -κατ’ ευφημισμόν- με κόρες.
Η ιστορία κάνει κύκλους, γιατί το δικό μου πάθημα δεν μπορεί να είναι μάθημα για τους άλλους. Συχνά, δεν είναι καν για μένα… Κάπως έτσι, θεωρώ, σταματάει κανείς να ψάχνει παθήματα και μαθήματα, και αρχίζει να ψάχνει κάτι πιο ουσιαστικό. Τελικά, είναι η εθνική πολιτική μας σκηνή -και όχι το γκάζι- που κρατάει ζωντανό το παιδί μέσα μου. Είναι πολύ σημαντικό να κρατάμε επαφή με το παιδί μέσα μας! Βοηθάει στην ισορροπία και στην εκτόνωση της πίεσης που προκαλούν όσοι το έχουν σκοτώσει προ πολλού. Καθώς τα παιδιά είναι λιγότερο «άνθρωποι» από τους ενήλικες, μπορούν να λειτουργούν περισσότερο αντανακλαστικά. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα παιδί ολοκληρωτικά δοσμένο στο θυμικό του, με όπλο την μυϊκή μάζα ενός ενήλικα. Τι πιστεύετε πως θα έκανε μέσα σε ένα εκλογικό κέντρο;
Νομίζω η κάλπη θα του ήταν αδιάφορη. Ένα διάφανο κουτί δεν μπορεί να κρύβει εκπλήξεις. Νομίζω θα περνούσε λίγο χρόνο χαζεύοντας τα σχέδια πάνω στα ψηφοδέλτια… Θα προτιμούσε να είναι έγχρωμα και θα αναρωτιόταν για λίγο τί είναι όλα αυτά τα ονόματα, και γιατί σε τόσα πολλά αναγράφεται το «ΚΚΕ». Θα έμπαινε επιθετικά μέσα σε ένα παραβάν, γιατί το κουρτινάκι είναι μπλε, όχι διάφανο, άρα κάτι πρέπει να κρύβει! Νομίζω θα στεναχωριόταν με τα δεντράκια που κόπηκαν για να καταλήξει τόσο χαρτί στα σκουπίδια. Εκεί θα έβρισκε και το στυλό, το οποίο όμως θα το αποζημίωνε μόνο προς στιγμή… μάλλον θα χρησιμοποιούσε τα λευκά ψηφοδέλτια για να ζωγραφίσει μοτοσυκλέτες. Πολύ σύντομα θα συνειδητοποιούσε ότι μπορεί να βγει έξω, άρα δεν έχει κανένα λόγο να μένει μέσα! Έξω είναι καλύτερα… Έξω το περιμένουν συναρπαστικά ταξίδια, ενώ από το εκλογικό κέντρο δεν θα πάρει μαζί του ούτε καν αναμνήσεις. Σε αυτά τα ταξίδια θα έβρισκε κι άλλα παιδιά, και μαζί τους θα προσπαθούσε να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη. Κάποια στιγμή, θα μάθαινε ότι κάποιοι «κακοί άνθρωποι» θέλουν να μας κρατήσουν μακριά από τις παραλίες και τη θάλασσα. Τότε, η ενήλικη μυϊκή του μάζα θα αποκτούσε εντελέχεια! Θα άρπαζε αμέσως ό,τι πιο βαρύ και επικίνδυνο μπορεί να σηκώσει, και θα έψαχνε με επιμονή και απόλυτη συγκέντρωση αυτούς τους κακούς.
