Αποφάσισα να γράψω για τα εκλογικά αποτελέσματα, της Κυριακής των τριπλών εκλογών, κι ας μην έχω εξειδικευμένες πολιτικές γνώσεις κι ας μην μου αρέσει ιδιαιτέρως να καταπιάνομαι με πολιτικού ενδιαφέροντος θέματα. Θα ήθελα όμως να εκφράσω με όλη μου την ειλικρίνεια τη γνώμη μου για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και διαβάζω. Δεν με ενδιαφέρει να θίξω λεπτομερώς τα αποτελέσματα, απλώς να σχολιάσω τις εκλογές στις οποίες είχα την ευκαιρία να ψηφίσω για πρώτη φορά.
Ένα πράγμα που συνειδητοποίησα, όχι μονάχα την Κυριακή αλλά από τους προηγούμενους μήνες, είναι πως συγχέεται από πολλούς το ότι δεν είχαμε Εθνικές εκλογές, αλλά εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Φαίνεται να αγνοείται πως θα στείλουμε ανθρώπους κι όχι ελληνικά κόμματα στο Κοινοβούλιο. Άρα, ο στόχος, ήταν να στείλουμε όσο πιο ικανά κι αξιόλογα άτομα για να συνεργαστούν μεταξύ τους αλλά και με τους αντίστοιχους βουλευτές των υπόλοιπων κρατών-μελών της Ευρώπης και να συμπράξουν στην εύρεση λύσεων για ε υ ρ ω π α ϊ κ ά θέματα κι όχι μ ο ν ά χ α ελληνικά.
Όλοι όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις μπορούν εύκολα να διακρίνουν και να σχολιάσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγήθηκε με αρκετές ποσοστιαίες μονάδες της Νέας Δημοκρατίας, αλλά δεν κατάφερε να αποσπάσει τα ποσοστά που διατυμπάνιζε προ εκλογών. Αυτό, με κάνει να συλλογιστώ, πως πολλοί ψηφοφόροι του –αν υποθέσουμε πως στην κάλπη εκφράστηκε και η εθνική βούληση, όχι η βούληση για το ευρωκοινοβούλιο- δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ενστερνίστηκαν απόλυτα τις ριζοσπαστικά αριστερές του απόψεις –όπως αυτοπροσδιορίζεται δηλαδή το εν λόγω κόμμα- αλλά συνειδητοποιημένα στις κάλπες έριξαν έναν συνδυασμό με την ελπίδα πως η τελματώδης κατάσταση της Ελλάδας θα μπορέσει να αλλάξει θα μπορέσουν να διεκδικηθούν επιτέλους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και η δύστηνη αυτή πραγματικότητα θα αλλάξει τροπή.
Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία φανερώς ηττημένη, παρά τους αισιόδοξους μα μετριοπαθείς μετεκλογικούς λόγους της κυβέρνησης, αλλά κι ο κατακερματισμός της Ελιάς-ΠΑΣΟΚ (σε μερικές περιοχές το πάλαι ποτέ κυβερνών επί χρόνια κόμμα ήταν μέχρι κι έκτο) και η απόλυτη απουσία της ΔΗΜΑΡ από το πολιτικό σκηνικό, δηλώνουν την αγανάκτηση για όλα τα μέτρα κι όλες τις πράξεις στις οποίες έχει προβεί η κυβέρνηση –συνεργασίας και μη- την τελευταία πενταετία. Βέβαια, τουλάχιστον αυτός ο τρόπος αγανάκτησης, ο επιτονισμός δηλαδή της ανάγκης από κοινού λήψεως αποφάσεων -αφού κανένα κόμμα σε υποτιθέμενες εθνικές εκλογές με τα ίδια ποσοστά δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει μόνο του- και η έμμεση απαξίωση της κυβέρνησης –αφού πρώτο κόμμα βγήκε κάποιο που ως βασικό του slogan είχε το «Σήμερα ψηφίζουμε, αύριο φεύγουν»- ήταν θα μπορούσε να πει κάποιος υγιής, στο πλαίσιο της δημοκρατίας.
Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ήταν το τραγικό συμβάν των ημερών. Άκρως ασθενικό για τη δημοκρατία αποτέλεσμα να βγει τρίτο, ένα ακροδεξιό μόρφωμα που τα μισά και πλέον ηγετικά του στελέχη βρίσκονται στη φυλακή με κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση να εκκρεμούν εις βάρος του. Δεν πιστεύω πως πλανεύτηκαν –για άλλη μία φορά όπως προσπαθούν διάφοροι να δικαιολογήσουν- όλοι όσοι σταύρωσαν τη Χρυσή Αυγή. Αυτό είναι μονάχα ένα μικρό κομμάτι των αιτιών. Θεωρώ πως υπήρχαν άνθρωποι που συνειδητοποιημένα ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή γιατί επικροτούν τις ακραιότητές της, αν και δεν μπορώ ούτε θέλω να πιστέψω πως αυτό ισχύει για όλο το ποσοστό των ψηφοφόρων. Όμως ας μην εθελοτυφλούμε, πάντοτε υπήρχαν φασίστες, υπάρχουν λοιπόν κι ακόμα. Πάντοτε υπήρχαν θιασώτες της βίας, των ακραιοτήτων, των θανάτων, των εξοντώσεων. Υπήρχαν ειλικρινείς υποστηρικτές του Χίτλερ, που ακόμα και μέχρι σήμερα δεν αποτάσσουν τα πιστεύω τους. Θεωρώ λοιπόν πως όλοι αυτοί, που τα χρόνια που η Χρυσή Αυγή έπαιρνε ποσοστά κάτω του 1% δεν την υποστήριζαν (φανερά;) πλέον, με την απήχησή της, τους δίνεται μια τρόπον τινά άδεια υποστήριξης που στο παρελθόν είτε ντρέπονταν, είτε φοβούνταν τη λογοκρισία εάν δήλωναν ανοιχτά τα φασιστικά τους φρονήματα.
Από την άλλη, στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αγνοήσει κανένας πως η Χρυσή Αυγή αποτελεί πόλο έλξης ανθρώπων που είναι αγανακτισμένοι, οργισμένοι ή ακόμα και φοβισμένοι. Πριν τις εκλογές έμαθα πως γνωστοί μου ήθελαν να την ψηφίσουν γιατί έμεναν σε περιοχές όπως τα Πατήσια, όπου η γειτονιά τους είχε γίνει ‘γκέτο’. Μου εξιστόρησαν πως τα τελευταία δύο χρόνια σταδιακά γείτονες γνωστού μου άρχιζαν να μετακομίζουν και πλέον στην πολυκατοικία του δεν έχει ούτε έναν Έλληνα. Δεν είναι όμως το πρόβλημα για εκείνον πως μένουν αλλοεθνείς, αλλά πως δεν γνωρίζουν να μιλούν ελληνικά, και βράδυ στη γειτονιά του είναι πολύ δύσκολο να κυκλοφορήσει, αλλά και επίφοβο. Θεωρούσε λοιπόν πως «μονάχα η Χρυσή Αυγή μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό».
Υπάρχει, όμως, και μια ευκόλως αντιληπτή μερίδα που θεωρώ πως ψήφισε Χρυσή Αυγή. Οι απόλυτα απαίδευτοι και αδαείς. Δεν είναι δυνατόν, να ψηφίζει ένας άνθρωπος που γνωρίζει ιστορία και που έχει μια κάποια κριτική σκέψη αυτό το μόρφωμα. Φταίει η έλλειψη παιδείας, που πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ως έθνος πως μας χαρακτηρίζει, και να μην αποδίδουμε σε προπαγάνδα και κατευθυνόμενους λόγους τις έρευνες που κατατάσσουν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στην τελευταία θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.
Μια απλή επίσκεψη στα έδρανα των ελληνικών πανεπιστημίων αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Η Φιλοσοφική, επειδή λίμναζε από σκουπίδια μετά τις φοιτητικές εκλογές (για την καθαριότητα της οποίας ας σημειωθεί πως δόθηκε στους φοιτητές και μία μέρα χωρίς μάθημα) ήρθε το Υγειονομικό, βάζοντας πρόστιμο και για να μην κλείσει η σχολή, μέλη ΔΕΠ μάζεψαν χρήματα για να πληρώσουν τις καθαρίστριες που παραμένουν απλήρωτες μήνες.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Μονάχα πως είμαστε άξιοι των επιλογών μας.
