Στα χρόνια του μεσοπολέμου ορδές μεταναστών από όλο τον κόσμο έφταναν στις Ηνωμένες Πολιτείες ταλαιπωρημένοι και παρακαλούσαν να περάσουν τον έλεγχο στο νησί Ellis – οι Αμερικανοί από τότε έλεγχαν συστηματικά ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στη χώρα τους – με ένα όνειρο… το αμερικανικό. Πίστευαν ότι στην Αμερική με σκληρή δουλειά θα είχαν μια καλύτερη ζωή και κάποιοι από αυτούς το κατάφεραν. Και έτσι γεννήθηκε το περιβόητο αμερικανικό όνειρο, που αν και στην αρχή περιείχε την σκληρή δουλειά για την επίτευξη της επιτυχίας, στην πορεία λοξοδρόμησε – κάτι η μαφία κάτι οι συμμορίες δεν θέλει και πολύ – και έγινε στάση ζωής για την κατοχή υλικών αγαθών με κάθε τρόπο. Έγινε ταινίες, έγινε τραγούδια, τηλεοπτικές σειρές και ούτω καθεξής και έφτασε μέχρι την χώρα μας.
Κουρασμένοι οι Έλληνες από τις κάθε λογής επαναστάσεις, εμφυλίους, μεταπολιτεύσεις, είπαμε, αφού γίναμε μάλιστα και ευρωπαίοι με την βούλα, γιατί δηλαδή να μην έχουμε και εμείς μια μεζονέτα τουλάχιστον και ένα τετρακίνητο 4000 κυβικά; Την δουλίτσα μας την έχουμε, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα (limit up κάποτε το χρηματιστήριο…) με τα επιδόματα μας, με τους συνδικαλιστές μας, (τους βουλευτές μας για τα ρουσφετάκια μας) που παλεύουν και για άλλα, τις αργίες μας, τις απεργίες μας, την μονιμότητα μας, τα «μαύρα μας», τα σίγουρα μας μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και αν δεν μας φτάνουν, έχουμε δυνατές τράπεζες και δάνεια για όλα! Εδώ έχουν τα «αμερικανάκια» δεν θα έχουμε εμείς; Και έτσι ζήσαμε το «όνειρο»… για καμιά δεκαετία (και βάλε), αλλά όμως μετά ήρθαν οι μέλισσες, μας τσίμπησαν και το όνειρο έγινε εφιάλτης.
Τώρα όμως μετά από αρκετά χρόνια εφιάλτη, φτώχιας και μιζέριας, μαθαίνουμε ξαφνικά ότι ένα ταξίδι στην Κίνα της πολιτικής μας ηγεσίας, μας διαφημίζει σαν «Greek success story». Διαβάζοντας το, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι έχω χάσει «επεισόδια», ότι κάτι «επιτυχημένο» συνέβη στη χώρα μου και δεν το έχω αντιληφθεί.
Τις ίδιες μέρες στην βουλή γινότανε το έλα να δεις σε ζωντανή μετάδοση, βρισιές, απειλές ένθεν και ένθεν και ένα λεξιλόγιο απείρου κάλλους, με την κακή έννοια, από το σύνολο των βουλευτών και ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η αμετροέπεια σε όλο της το μεγαλείο αντικατόπτριζε για άλλη μια φορά, την κοινωνία μας. Εβδομάδα των πανελλαδικών και επιστράτευση των εκπαιδευτικών, που ήθελαν να απεργήσουν αντιδρώντας στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, γιατί προφανώς θέλουν να αλλάξουν όλα τα άλλα κεκτημένα, εκτός από τα δικά τους. Και οι μαθητές στην αναμονή και στο περιθώριο των επιλογών, για αναβάθμιση της παιδείας τους, σίγουρα αναρωτιόντουσαν: «θα παπαγαλίσουμε στην ώρα μας ή με καθυστέρηση;». Ταυτόχρονα ή μάλλον παράλληλα, νέα έρευνα για την ανεργία στην χώρα μας για τον Ιανουάριο, με αύξηση 8% από πέρυσι και ποσοστά 27,2% και 60% στους νέους. Και την ίδια εβδομάδα «ατυχή» γεγονότα όπως χαρακτηρίστηκε το μαχαίρωμα του δωδεκάχρονου παιδιού, που ήρθε για διακοπές στη χώρα μας και σχεδόν σφαγιάστηκε από υπάλληλο του ξενοδοχείου που έμενε. Πόσο «ατυχές» μπορεί να είναι, οι εργοδότες να μην γνωρίζουν το ποιον των εργαζομένων τους και μάλιστα στην πολυδιαφημιζόμενη βαριά βιομηχανία μας;
Κι όμως, ενώ όλα αυτά – και αλλά πολλά – συνέβησαν στην πραγματικότητα και καταγράφηκαν, τα ακούσαμε, τα είδαμε, τα διαβάσαμε και σίγουρα κανένα από αυτά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ευχάριστo, πόσο μάλλον επιτυχημένο, το greek success story, κατάφερε να κερδίσει όλες τις εντυπώσεις, χωρίς να το ζούμε, να το έχουμε καταγράψει και χωρίς βέβαια να υπάρχει στην πραγματικότητα. Και αναρωτιέμαι, μήπως επειδή οι ουσιαστικές αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις, το ξεβόλεμα γενικότερα, μας πέφτει κομματάκι δύσκολο, είπαμε να το διευκολύνουμε με τρεις λεξούλες και να ξεμπερδέψουμε;
Άλλωστε το ότι δηλώσεις είσαι, εξακολουθεί να είναι το βασικό μας μότο…