Καιρό είχαμε να απολαύσουμε ταινία σε μεγάλη οθόνη και έπρεπε να γίνει κι αυτό διότι σιγά- σιγά ανοίγει η οσκαρική περίοδος και βλέπουμε στις αίθουσες πολλές από τις ταινίες που προς το παρόν ακούγονται ότι θα έχουν υποψηφιότητες για τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου αλλά που θα το επιβεβαιώσουμε με την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων στις 23 Ιανουαρίου.
Στο Molly’s Game ο Άαρον Σόρκιν σκηνοθετεί για πρώτη φορά δικό του σενάριο προκειμένου να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία της Μόλλυ Μπλουμ που υπήρξε σκιέρ σε χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες αλλά εξαιτίας ατυχήματος αποσύρθηκε και σταδιακά ασχολήθηκε με τη διοργάνωση παιχνιδιών πόκερ στα οποία έπαιρναν μέρος πλούσιοι και διάσημοι, έβγαλε πολλά χρήματα αλλά στις τελευταίες στιγμές όλου αυτού του κόλπου κάποιες μοιραίες επιλογές (ήταν και υπό την επήρεια των ναρκωτικών) ως προς τους παίχτες οδήγησαν το FBI στα βήματά της.
Ο Σόρκιν είναι ένας έμπειρος σεναριογράφος που η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου τον έχει ξεχωρίσει για τη δουλειά του στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου με ένα Όσκαρ για το The Social Network και υποψηφιότητα για το Moneyball. Μπορούμε να πούμε ότι και το Molly’s Game– ένα ακόμη διασκευασμένο σενάριο από το βιβλίο της ίδιας της Μπλουμ- διατηρεί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων ταινιών, την σπιρτόζικη αφήγηση και την περιγραφικότητα. Είναι από εκείνα τα σενάρια που ο ρυθμός που έχουν βοηθά τους μοντέρ των ταινιών και γι’ αυτό εάν παρατηρήσετε προσεκτικά θα δείτε ότι στην περίπτωση του The Social Network υπήρξε νίκη και στις δυο οσκαρικές κατηγορίες (μοντάζ και διασκευασμένου σεναρίου) όπως επίσης και υποψηφιότητες στο Moneyball.
Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ο πιο αβανταδόρικος ρόλος είναι εκείνος της Τζέσικα Τσαστέιν που αναλαμβάνει να δώσει σάρκα και οστά στη Μόλλυ Μπλουμ που θα αποδειχθεί μια έξυπνη όσο και πολύπλοκη προσωπικότητα. Το καλό εδώ είναι ότι η Τσαστέιν δεν τσαλάκωσε την ομορφιά της- δεν απαιτούσε κάτι τέτοιο ο ρόλος- και παράλληλα με όλη αυτή την ομορφιά βλέπουμε κα τις ερμηνευτικές της ικανότητες, το πέρασμα από την ειρωνεία στις καθαρά δραματικές σκηνές ενώ εκτός από τα φορέματα που αναδεικνύουν το μπούστο της θαυμάζουμε την άρθρωσή της- στην τελευταία μεγάλη σκηνή της με τον δικηγόρο του Ίντρις Έλμπα έχετε το νου σας. Ειρήσθω εν παρόδω, μιας και μεγάλο μέρος του φιλμ ασχολείται με τις δικαστικές διαμάχες που είχε η Μόλλυ Μπλουμ, βλέπουμε και τη σχέση της με τον δικηγόρο της και οι σκηνές που μοιράζονται στην ταινία η Τσαστέιν με τον Έλμπα είναι υπέροχες, με παλμό και χημεία μεταξύ τους, ειδικότερα στις πιο μεγάλες σε έκταση όπως έχει ήδη σημειωθεί.
Πέρα από το δράμα, όμως, η ταινία προσφέρει και αρκετή ψυχαγωγία- ιδίως στις σκηνές με τα παιχνίδια πόκερ που μας αποκαλύπτουν και την ψυχοσύνθεση των παικτών-καρχαριών. Οι αναδρομές στο παρελθόν της ηρωίδας (ευτυχώς δεν χάνεται κανείς με το πηγαινέλα στην αφήγηση κι αυτό χρεώνεται ως θετικό στο Σόρκιν) φωτίζουν ακόμη περισσότερο την προσωπικότητά της ενώ το κομμάτι της σχέσης με τον πατέρα της επεξηγεί την μανία της να κυριαρχεί πάνω σε ισχυρούς άντρες. Όπου στο ρόλο του πατέρα ένας Κέβιν Κόστνερ που θα ήταν εντελώς παραγκωνισμένος εάν δεν υπήρχε και η σκηνή στο τελευταίο μέρος με την κόρη του στο παγκάκι όπου βλέπουμε την ιδιότητά του ήρωα του ως ψυχολόγου να χρησιμεύει δραματουργικά και να ολοκληρώνει το πορτρέτο της Μόλλυ.
