“Ο Εβραίος σαν πεινάσει τα παλιά τεφτέρια πιάνει ” …
Ποιός αμφιβάλλει ότι η εποχή μας δεν είναι περίοδος ένδειας, απ΄ όλες τις απόψεις;
Άνοιξα λοιπόν και εγώ ένα παλιό τεφτέρι, με σκοπό να σας θυμίσω σε τι ευλογημένο τόπο ζούμε, ποιά ιστορία κληρονομήσαμε και ποιούς θησαυρούς προσπερνάμε καθημερινά χωρίς να γνωρίζουμε τη σημασία τους. Να αναρωτηθούμε επίσης, γιατί φτάσαμε σε αυτό το χάλι το σημερινό.
Το “τεφτέρι” είναι ογκωδέστατο. Το αγόρασα πρόσφατα σε μια εκδήλωση του συλλόγου για τη Διατήρηση της Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ρόδου. Πρόκειται για το βιβλίο “Η Νήσος ΡΟΔΟΣ ” των Μπιλιότη – Κοτρέ, που μεταφράστηκε από τους Μ. Μαλλιαράκη και Σ. Καραβοκυρό, το 1881 .
Επανεκδόθηκε δε με έξοδα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, την εποχή του αείμνηστου Γ. Καραγιάννη.
Τα κομμάτια που κάθε φορά θα επιλέγω, δεν θα τα μεταφράζω και δεν θα τα σχολιάζω γιατί δεν είμαι υπέρ της “μασημένης τροφής”. Προσπαθήστε να ξαναθυμηθείτε οι παλιοί και να μάθετε οι νέοι ανοίγοντας και κανένα λεξικό. Τα σχόλια και οι συνειρμοί επίσης θα είναι δικά σας γιατί θέλω η δική σας συμμετοχή, μέσα από διάλογο και προβληματισμό, να είναι η αιτία της ύπαρξης αυτής της στήλης.
Ζητώ συγγνώμη γιατί λόγω τεχνικής δυσκολίας έχω παραλείψει πνεύματα, περισπωμένες, υπογεγραμμένες, με τα οποία το κείμενο θα είχε άρτια μορφή .
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ….
Α . ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΡΟΔΟΥ
΄Ενεκα αιτίας αγνώστου μεν αλλά σπουδαιοτάτης αναμφιβόλως, οι των τριών πόλεων Λίνδου, Ιαλύσσου και Καμείρου κάτοικοι, ηνώθησαν κατά το 408 πΧ και έθηκαν τα θεμέλια της μεγαλοπρεπούς πόλεως Ρόδου, διευθύνοντος του αρχιτέκτονος Ιπποδάμου, αυτού εκείνου όστις καθωράισε τον Πειραιά .
Η λαμπρότης των δημοσίων αυτής μνημείων, αι ζωγραφίαι και οι ανδριάντες, εξ ών εκοσμείτο παρείχον αυτή απαράμιλλον μεγαλείον και επισημότητα .
Κατά τον Αριστείδην η πόλις εθεμελειώθη αμφιθεατρικώς, τα δε διάφορα αυτής οικοδομήματα μετά τοσαύτης εντελούς συμμετρίας ήσαν προς άλληλα συνηρμοσμένα , ώστε εφαίνοντο ως έν και μόνον αποτελούντα, παριστώντα λαμπρότερα τα ισχυρά τείχη και τους υψηλούς πύργους δίκην διαδήματος περιστέφοντας αυτά .
Κατά Πλίνιον τον αρχαιότερον, εκτός του πολυθρυλλήτου Κολοσσού, η Ρόδος περιείχεν ουχί ολιγώτερα των 3000 αγαλμάτων, εν οίς εκατόν ήσαν μέγιστα και αξιοθαύμαστα. “Υπάρχουσιν έτεροι μικρότεροι εν τη αυτή πόλει κολοσσοί εκατόν τον αριθμόν, ών είς και μόνος ηδύνατο να δοξάση πόλιν”
Δεν εκτιμά ολιγότερα των 3000 τα θέατρα, τας ακαδημίας και τα λοιπά δημόσια μνημεία του λαμπρού τούτου άστεος, ού τινος αι οδοί μετά τοσαύτης τέχνης ήσαν διακεχαραγμέναι, ώστε τα μνημεία αυτής εφαίνοντο πανταχόθεν της πόλεως μετά πάσης αυτών λαμπρότητος. Η ακρόπολις μετά των ναών και των ιερών αυτής αλσών υπεράνω αυτής υψουμένων συνεπλήρουν τα θέλγητρα αυτής .
Ο Λουκιανός εν τοις διαλόγοις αυτού λέγει, ότι ήτο πραγματικώς η πόλις του θεού ηλίου, ούτινος εκέκτητο άπαν το κάλλος .
“έστι γαρ όντως η πόλις ηλίου, πρέπον έχουσα τω Θεώ το κάλλος ” .
