Αν και το πνεύμα της εποχής επιβάλλει να ασχοληθούμε με μια Χριστουγεννιάτικη ταινία για λοβοτομημένους, θα διαφοροποιηθούμε κάπως αναλύοντας μια όχι και τόσο χριστουγεννιάτικη ιστορία που διαδραματίζεται σ’ ένα χριστουγεννιάτικο θέρετρο. Ίσως είναι η πρώτη φορά που μια ταινία carte postale έχει και περιεχόμενο. Η ιστορία αφορά σε δύο εκτελεστές που παίρνουν εντολή να κρυφτούν στην μικρή πόλη Bruges του Βελγίου, μετά από μια αποτυχημένη αποστολή. Αποτυχημένη, γιατί οι παράπλευρες απώλειες της συγκεκριμένης αποστολής ήταν περισσότερες από το φυσιολογικό. Το σουρεάλ και το μυστήριο συναντούν το αυθεντικό βρετανικό χιούμορ σε μια ταινία για κάθε απαιτητικό θεατή.

Ο Ray, ένας εκ των εκτελεστών, βέρος Ιρλανδός που θεωρεί μάλλον κατάρα το να βγει εκτός Νησιού, βρίσκει εξαιρετικά δύσκολο να πνίξει τις τύψεις του στις ομορφιές της Bruges, λόγω των προαναφερθέντων απωλειών. O Ken, ο έτερος εκ των εκτελεστών, προσπαθεί να βρει το διέξοδο από τις αιώνιες τύψεις για την παράνομη ζωή του στα σοκάκια και στα κανάλια της μεσαιωνικής αυτής πόλης, μόνο και μόνο για να καταλάβει, μέσω μιας εντολής του αφεντικού του, ότι δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού. Έτσι, μέσω διαφόρων σουρεάλ καταστάσεων που περιέχουν ξενύχτια με νάνους, μπλεξίματα με μικροαπατεώνες Καναδούς και κυνικές μαυροχιουμοριστικές ομολογίες, ξετυλίγονται οι χαρακτήρες και φτάνουν σ’ ένα ολίγον υπερβολικό φινάλε.

Το σκηνικό της παλιάς πόλης της Bruges έρχεται σε αντίθεση με το σκοτάδι που κρύβουν οι σκέψεις και των δύο, και καταφέρνει να καλύψει τις σαθρές πράξεις τους που τους έφεραν μέχρι εκεί, καταλήγοντας να γίνεται σιγά-σιγά φυλακή γεμάτη σοκάκια, κανάλια, αγάλματα, πόρνες, κρασιά και κόκες. Είναι συγκλονιστική η φωτογραφία και τα περίεργα πλάνα που σκαρώνει ο σκηνοθέτης, επιδεικνύοντας προφανώς μέσω αυτών και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών. Ο Colin Farrell δίνει ρέστα ως κυνικός μισάνθρωπος που ψάχνει την ηρεμία στον ρόλο του Ray και ο Brendan Gleeson, μετά από σημαντικούς μικρορόλους σε ταινίες όπως το “Braveheart”, τα “Harry Potter” και οι “Συμμορίες της Νέας Υόρκης”, βρίσκει ευκαιρία ως Ken να λάμψει σ’ ένα πρωταγωνιστικό ρόλο γραμμένο στην χοντροκομμένη, πλην όμως ραφινάτη εμφάνιση του. Σημαντική η προσθήκη του Ralph Fiennes στο ρόλο του αφεντικού, που αποδεικνύει ότι ένας κακός χαρακτήρας χρειάζεται μόνο δύο-τρεις σκηνές για να σε κάνει να τον βλέπεις στον ύπνο σου. Τέταρτο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οπωσδήποτε τα μοναδικά τοπία της Bruges, που έρχονται σε αντίθεση με τα λεγόμενα του Ray μόλις καταφθάνει στην πόλη:

“Ken, I grew up in Dublin. I love Dublin. If I grew up on a farm, and was retarded, Bruges might impress me but I didn’t, so it doesn’t.”

(μτφ «Κεν, εγώ μεγάλωσα στο Δουβλίνο. Αγαπώ το Δουβλίνο. Αν είχα μεγαλώσει σε μια φάρμα και ήμουν «καθυστερημένος», ίσως η Μπρηζ να με εντυπωσίαζε αλλά δεν μεγάλωσα έτσι, οπότε δεν με εντυπωσιάζει.»