Οι δισεκατομμυριούχοι συνήθως τραβάνε τα βλέμματα και μπαίνουν σε λίστες… Πόσο τους ζηλεύουν όμως οι υπόλοιποι άνθρωποι και πως βλέπουν τον πλούτο;
Ποιος θέλει να γίνει δισεκατομμυριούχος;
Η πεποίθηση που υπήρχε εδώ και χρόνια ότι ο πλούτος είναι αντικείμενο του πόθου είναι αναλήθης. Αυτό τουλάχιστον λένε οι συγγραφείς μιας νέας μελέτης.
Και το υποστηρίζουν ως εξής: Η μακροχρόνια οικονομική πεποίθηση ότι οι άνθρωποι έχουν απεριόριστες επιθυμίες υπάρχει σαν οικονομική σκέψη. Διαμορφώνει πολιτικές και επηρεάζει τη σύγχρονη κοινωνία. Ενώ ρόλο παίζει και προβολή του καταναλωτισμού μέσω της διαφήμισης
Αλλά η πίστη σε αυτή την αρχή είχε επίσης τρομερές συνέπειες στην βιωσιμότητα του πλανήτη. Η προσπάθεια για συνεχή αύξηση του ατομικού πλούτου και η επιδίωξη ατέρμονης οικονομικής ανάπτυξης έχει βαρύ κόστος. Καθώς ο πλούτος έχει αυξηθεί, το ίδιο συμβαίνει και με τη χρήση των πόρων και τη ρύπανση.
Μέχρι τώρα, οι ερευνητές προσπαθούσαν να βρουν κατάλληλους τρόπους για να αποσυνδέσουν την οικονομική ανάπτυξη από τις επιζήμιες οικονομικές αρχές. Τώρα όμως, μια νέα μελέτη με επικεφαλής ψυχολόγους αμφισβητεί την ιδέα ότι οι απεριόριστες επιθυμίες είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Κάτι που θα μπορούσε να έχει σημαντικές επιπτώσεις για τον πλανήτη.
Έρευνα σε 8000 άτομα από 33 χώρες
Σε σχεδόν 8000 άτομα από 33 χώρες σε έξι ηπείρους, ερεύνησαν πόσα χρήματα ήθελαν οι άνθρωποι για να πετύχουν την «απολύτως ιδανική ζωή». Στο 86% των χωρών οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι θα μπορούσαν να το πετύχουν με 10 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ή λιγότερο. Και σε ορισμένες χώρες μόλις με 1 εκατομμύριο δολάρια.
Αυτοί οι αριθμοί μπορεί να ακούγονται μεγάλοι. Όμως, είναι μέτριοι αν θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύουν τον ιδανικό πλούτο ενός ατόμου σε όλη του τη ζωή.
Ο πλουσιότερος άνθρωπος αυτή τη στιγμή διαθέτει περιουσία που ξεπερνά τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Και οι υπόλοιποι δισεκατομμυριούχοι συνεχώς αυξομειώνουν τον πλούτο τους πάντα με δισεκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι αυτό το ποσό θεωρούν αρκετό πάνω από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι για να έχουν «απολύτως ιδανική ζωή».
Οι ερευνητές συνέλεξαν απαντήσεις σχετικά με τον ιδανικό πλούτο από άτομα σε χώρες σε όλες τις κατοικημένες ηπείρους. Και από χώρες που σπάνια χρησιμοποιούνται στη διαπολιτισμική ψυχολογία, όπως η Σαουδική Αραβία, η Ουγκάντα, η Τυνησία, η Νικαράγουα και το Βιετνάμ.
Άτομα με απεριόριστες επιθυμίες εντοπίστηκαν σε κάθε χώρα, αλλά ήταν πάντα μειοψηφία.
Διαπίστωσαν ότι εκείνοι με απεριόριστες επιθυμίες έτειναν να είναι νεότεροι και κάτοικοι της πόλης. Έδιναν μεγαλύτερη αξία στην επιτυχία, τη δύναμη και την ανεξαρτησία. Οι απεριόριστες επιθυμίες ήταν επίσης πιο συνηθισμένες σε χώρες με μεγαλύτερη αποδοχή της ανισότητας. Αλλά σε χώρες που είναι πιο συλλογικές: επικεντρώνονταν περισσότερο στις ομαδικές παρά στις ατομικές ευθύνες και αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, η Ινδονησία, η οποία αποδέχεται την ανισότητα, είχε τα περισσότερα άτομα με απεριόριστες επιθυμίες. Δηλαδή πολλοί θα ήθελαν να είναι δισεκατομμυριούχοι. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο που ενδιαφέρεται για την ισότητα είχε λιγότερα. Ωστόσο, υπήρχαν ανωμαλίες όπως η Κίνα, όπου λίγοι άνθρωποι είχαν απεριόριστες επιθυμίες παρά τον υψηλό πολιτισμικό κολεκτιβισμό και την αποδοχή της ανισότητας.
Ο επικεφαλής ερευνητής, Δρ Paul Bain από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Bath (Ηνωμένο Βασίλειο) εξήγησε: «Η ιδεολογία των απεριόριστων επιθυμιών, όταν απεικονίζεται ως ανθρώπινη φύση, μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική πίεση στους ανθρώπους να αγοράσουν περισσότερα από όσα πραγματικά θέλουν.
Οι δισεκατομμυριούχοι και ο μύθος της ιδανικής ζωής
«Η ανακάλυψη ότι οι ιδανικές ζωές των περισσότερων ανθρώπων είναι στην πραγματικότητα αρκετά μέτριες θα μπορούσε να διευκολύνει κοινωνικά τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τρόπους που είναι πιο ευθυγραμμισμένοι με αυτό που τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Και να υποστηρίξουν ισχυρότερες πολιτικές για την προστασία του πλανήτη».
Η συν-συγγραφέας, Δρ Renata Bongiorno του Πανεπιστημίου του Έξετερ και επίσης του Πανεπιστημίου Bath Spa (Ηνωμένο Βασίλειο), πρόσθεσε: «Τα ευρήματα είναι μια έντονη υπενθύμιση ότι η άποψη της πλειοψηφίας δεν αντανακλάται απαραίτητα σε πολιτικές που επιτρέπουν τη συσσώρευση υπερβολικών ποσών πλούτου από ένας μικρός αριθμός ατόμων.
«Εάν οι περισσότεροι άνθρωποι αγωνίζονται για περιορισμένο πλούτο, οι πολιτικές που υποστηρίζουν τις πιο περιορισμένες επιθυμίες των ανθρώπων, όπως ο φόρος περιουσίας για τη χρηματοδότηση πρωτοβουλιών βιωσιμότητας, μπορεί να είναι πιο δημοφιλείς από ό,τι συνήθως παρουσιάζεται».