Δεν πρόκειται για αφιέρωμα στον γνωστό ηθοποιό. Μάλλον σαν γράμμα παραπόνων είναι για να σωθεί ένας σταρ, από την κάτω βόλτα που κατά τη γνώμη μου έχει πάρει. Αφορμή αποτελεί η καλύτερη του ταινία τα τελευταία χρόνια, το MoneyBall. Η ταινία διαπραγματεύεται την αληθινή ιστορία του Billy Beane, του General Manager της ομάδας Baseball του Oakland. Μην σκιάζεσαι, ευτυχώς δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς τους βαρετούς κανόνες του Baseball για να παρακολουθήσει την ταινία. Ίσως να έχει μια στοιχειώδη μόνο επαφή με τον αθλητισμό. Ο Billy Beane, λοιπόν, προσπαθεί να φέρει νέα ήθη στο πως χτίζεται μια ομάδα, με πολύ μικρό budget, καθώς με την βοήθεια ενός αναλυτή στατιστικών προβαίνει σε ενέργειες που φαίνονται παράξενες στους έμπειρους του αθλήματος.
Η ταινία είναι μάλλον προβλέψιμη και στηρίζεται κυρίως στην καλή ερμηνεία του Brad Pitt και στην ευχάριστη παρουσία του Philip Seymour Hoffman. Ήταν μια καλή χρονιά για τον πρωταγωνιστή, καθώς την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Δέντρο της Ζωής του Terrence Mallick, που κέρδισε τότε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Κι όμως, η καλύτερη του χρονιά κινηματογραφικά είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους μάλλον χλιαρούς. Η αυστηρότητα της στήλης οφείλεται στο εκπληκτικό ξεκίνημα που είχε κάνει εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 90, με τα ιστορικά πλέον Seven, Fight Club, 12 Πίθηκοι και Snatch. Στους 12 πίθηκους λες… «Να ο επόμενος μεγάλος πραγματικός σταρ» με λάμψη πρωταγωνιστών δεκαετίας του ’60, με ρόλους που έρχονται σε αντίθεση με τους κοιλιακούς του . Κάπου εκεί όμως, έχασε την ισορροπία του παίζοντας σε ταινίες που σίγουρα δεν ξεδιπλώνουν το ταλέντο του, όπως στην συμμορία των 11, στην Τροία και στο τραγελαφικό Mr and Mrs Smith.
Οκ… Να τα βγάλει τα φράγκα του κι αυτός! Αλλά μπορούσε εύκολα να πάρει το παράδειγμα των John Malkovich και George Clooney, που πρωταγωνίστησαν σε ταινίες για τα λεφτά ( Con Air, Spy Kids) αλλά χρησιμοποίησαν και μερικά από αυτά ώστε να γυρίσουν ανεξάρτητες και σίγουρα πιο προσεγμένες παραγωγές. Τρανή εξαίρεση αποτελεί το Babel του 2006, και από κει και μετά η καλύτερη του συμμετοχή ήταν στους Μπάσταρδους του Tarrantino, που είχε όμως αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή το Cristoffh Waltz. Πρέπει ο αγαπητός Brad τώρα που πάτησε τα 50 να κάνει μια στροφή στις επιλογές του, ώστε να το θυμούνται και οι εικοσάρηδες και κάτω, όχι μόνο γιατί είναι παντρεμένος με το πιο ωραίο μωρό του Hollywood. Αλλιώς, θα ‘χουμε να λέμε πως το Hollywood έφαγε άλλο ένα παιδί του. Περιμένουμε την έκρηξη του, και εφαλτήριο θα μπορούσε να είναι η όχι και τόσο επιδερμική περιπέτεια World War Z.
Τελειώνοντας, ένα σχόλιο για τον πρόωρο χαμό του Philip Seymour Hoffman. Πιο πολύ είναι κρίμα για εμάς, που δεν θα απολαύσουμε ξανά μια ερμηνεία του προσφιλή πρωταγωνιστή σε όλους τους κύκλους του Κινηματογράφου και του Θεάτρου. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, μετά το θάνατο των Heath Ledger και Amy Whinehouse, ότι το να είσαι σταρ θέλει γερό στομάχι, και ότι τις πιο πολλές φορές οι Σταρ είναι πιο κοινοί θνητοί από τους κοινούς θνητούς. Χρειάζεται περισσότερα πράγματα από καλλιτεχνική παιδεία για να μείνεις μια ζωή χαραγμένος στις θύμησες των ανθρώπων που διασκεδάζουν με τις ταινίες και το θέατρο.