Κυκλοφορούν ανάμεσα μας χωρίς φτερά κι εμφανίζονται στην κατάλληλη στιγμή. Στιγμή που το κοινωνικό κράτος έχει φαλιρίσει και οι κυβερνώντες εθισμένοι από την εξουσία, βλέπουν μόνο τους αριθμούς και το κοντόφθαλμο συμφέρον τους. Στιγμή που σύζυγοι, συγγενείς σηκώνουν τα χεριά ψηλά, αδύναμοι να αντικρύσουν την απόλυτη αναπηρία, να ζήσουν μαζί της, να μάθουν από τον πόνο του δικού τους ανθρώπου, να εξελιχθούν, να πολεμήσουν τις προκαταλήψεις, να ζήσουν διαφορετικά μαζί με ιδιαιτερότητες που επιβάλλουν οι μη αναστρέψιμες καταστάσεις.

Στιγμή που η απελπισία και η απόλυτη εσωτερική μοναξιά σε κυριεύει και θέλεις να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια. Τότε εμφανίζονται άγγελοι που σε οδηγούν με τις πράξεις τους πίσω στη γη.

Θα αναφερθώ μόνο στον πιο μικρο άγγελο. Μόλις στην αρχή της εφηβείας, από παιδί αντιμέτωπη με την δική της ιδιαιτερότητα, μ’ ένα θαυμαστό τρόπο εργάστηκε εντατικά για να μου χαρίσει ανάσες ζωής.

Σέβομαι την επιθυμία της να παραμείνει ανώνυμη. Μια μελαγχολία την έχω, γιατί ακόμα και τα δικά μου παιδιά, δύσκολα στερούν τους εαυτούς τους από τις απολαύσεις που υπαγορεύει το life style, για να γίνουν έστω νονοί σε παιδιά ενός κατωτέρου θεού στην Αφρική.

Σ ευχαριστώ αγγελούδι για τα φτερά που φύτεψες στην ψυχή μου!