Έχει τύχει σε αρκετούς, να βρεθούν σε μία σχέση ή μία κατάσταση, την οποία δε θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε εύκολη ή φυσιολογική. Τυχαίνει σε πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι να αφιερώνουν πολύ χρόνο και κόπο σε μία τέτοιου είδους περίσταση, περισσότερο από πείσμα και όταν τελικά κουραστούν, να μην κάνουν πίσω μόνο και μόνο επειδή έχουν επενδύσει ήδη τόσα πολλά. Αλλά όταν τελικά καταλαβαίνουν πως μένουν εκεί, περιμένοντας να τους αποδοθεί απλά όλη τους η υπομονή και επιμονή, τότε δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την κατάσταση Ιδανική.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ όμως είναι το εξής. Πρέπει να μείνω ή να φύγω;
Κάποιοι ρομαντικοί, που σίγουρα διαβάζουν Κοέλιο, υποστηρίζουν θερμά πως όταν θέλεις κάτι πολύ (να αλλάξει πχ), το σύμπαν και τ’ αστέρια θα συνωμοτήσουν, και μετά από κλάματα, δράματα και μεγάλη προσπάθεια, οι κόποι σου θα ανταμειφτούν. Από προσωπική μικρή εμπειρία βέβαια, θεωρώ πως οι άνθρωποι και οι περιστάσεις δεν αλλάζουν ριζικά απ’ τη μία μέρα στην άλλη και πως οι σχέσεις δεν χρειάζεται να είναι τόσο δύσκολες εξ’ ορισμού.

Εάν στο σινεμά και στη λογοτεχνία τα τόσα εμπόδια κάνουν τους σεναριογράφους και συγγραφείς πλουσιότερους, στην πραγματική ζωή οι ένα σωρό δυσκολίες ίσως είναι σημάδι πως πρέπει να ψάξουμε αλλού για την Ιδανική μας σχέση/ κατάσταση (και δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτικό επίπεδο). Δεν χρειάζεται δηλαδή να συνεχίζεις να προσπαθείς να δώσεις υπόσταση σε κάτι που βλέπεις πως από μόνο του «δεν κυλάει».

Φυσικά δεν θεωρώ πως είναι κακό να αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις για το μέλλον μίας σχέσης, αρκεί η δεδομένη περίπτωση που έχεις στο μυαλό σου να είναι με το συγκεκριμένο άτομο, στις συγκεκριμένες συνθήκες και όχι με έναν ιδανικό που υπάρχει μόνο στη φαντασία σου. Όχι να υπάρχει δηλαδή, το σκεπτικό πως μια ζωή την έχουμε, ας την αφιερώσουμε στην προσπάθεια να κάνουμε κάποιον διαφορετικό, πιο βολικό για εμάς.

Κατά βάθος, όλοι ξέρουν αν μπροστά τους έχουν να ανέβουν ένα λοφίσκο μικροπροβλημάτων που υπάρχει σε κάθε αμοιβαία σχέση ή αν αύριο μεθαύριο θα τρέχουν για ορειβασία στους πρόποδες του Σμόλικα στα Γρεβενά. Αλλά όταν έρθει αυτή η ριμάδα ώρα που καλείσαι τελικά να βρεις λύσεις, να δουλέψεις, να υποχωρήσεις, αναρωτιέσαι τραγουδώντας «Should I stay or should I go» (Πρέπει να μείνω ή να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια);

Ταπεινή μου άποψη, για να αποφευχθεί η κινούμενη άμμος της εθελοτυφλίας, είναι πως σε ένα τέτοιο δίλλημα ή πρέπει να μάθεις να δέχεσαι, ή αν το υψόμετρο του βουνού τελικά φτάνει στα 2.637 μέτρα, να φύγεις.