Πάρα πολύ μου αρέσει η Eurovision, κάθε χρόνο δηλαδή που γίνεται το γνωστό πανηγύρι, θα με βρεις με σουβλάκια μπροστά από τη τηλεόραση, μαζί με όποιον καταφέρνω να δει μαζί μου το υπέρ-θέαμα. Περισσότερο όμως, μου αρέσει ο σχολιασμός αργότερα, εκεί που ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του, τις πιο πολλές φορές μάλιστα με σοβαρό ύφος λες και κάνουμε πολιτική. Για δες όμως, που εν τέλει πολιτική κάνουμε/κάνουν και ειδικά φέτος το αποτέλεσμα κατάφερε ακόμα μια φορά να διχάσει το Ελληνικό κοινό, στους θεωρητικά «συντηρητικούς» και «μοντέρνους».
Το αυστριακό τραγούδι «Rise Like A Phoenix» – με πρωταγωνίστρια την Κοντσίτα Βουρστ που εμφανίστηκε με χρυσή δαντελωτή τουαλέτα και δασύτριχο μούσι, έχοντας ήδη κερδίσει το επικοινωνιακό παιχνίδι που συχνά αποδεικνύεται σημαντικότερο των φωνητικών ικανοτήτων, υπερίσχυσε όλων με 290 βαθμούς, κερδίζοντας τον 59ο διαγωνισμό ευρωπαϊκού τραγουδιού στον τελικό που έγινε την περασμένη Κυριακή στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Η Ελλάδα επίσης, έδωσε ένα από τα πολυπόθητα δωδεκάρια, στηρίζοντας το alter ego του 25χρονου Τόμας Νιούριτ.
Τι το θέλαμε; Φωτιά θα πέσει να μας κάψει λένε μερικοί, (που μπορεί να είναι και συγγενείς μου ή όχι). Διάβασα από το ότι «Η Δύση μας καταδικάζει να πετάξουμε στην πυρά όλα τα θρησκευτικά μας είδωλα, να σβήσουμε την ιστορία μας χάριν της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης, να διδάξουμε στην νέα ελληνική γενιά τα «αγαθά» της κτηνοβασίας και τον σύγχρονο ευρωπαϊκό «πολιτισμό» που εξιδανικεύει την κάθε μορφή σεξουαλικής, (πρώην), ανωμαλίας» μέχρι το ότι «ο Φοίνικας, είναι ένα από τα ιερά σύμβολα της Αρχαιότητας (και στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο κ.α.), και χρησιμοποιείται ευρύτατα από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων –η οποία έχει φροντίσει να το μολύνει και να το καταστήσει απεχθές, όπως τόσα και τόσα άλλα ιερά σύμβολα. Ο Φοίνικας, το πουλί που αναγεννιέται από τις στάχτες του, είναι ένα από τα κυρίαρχα σύμβολα των Ιλλουμινάτι!». Εντάξει για το «Φαντάσου με αυτή την επιλογή στην Eurovision, τι θα ψηφίσει ο Ελληνικός λαός στις εκλογές», δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω. Ούτε για τα μικρά παιδάκια που Κυριακή βράδυ δεν κοιμούνται και τι είναι αυτό το θέαμα που παρακολούθησαν-μα καλά που βαδίζει ο κόσμος.
Ο κόσμος «μαζί», δεν βαδίζει πουθενά. Ο καθένας μόνος του, βαδίζει τον δικό του δρόμο με τις δικές του επιλογές και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει χωρίς να βλέπει πρώτα τη δική του γενειάδα.. Πχ προσωπικά βρίσκω αντιαισθητικό θέαμα το στήθος της Μελέτη φάτσα φόρα στη μία το μεσημέρι στη τηλεόραση που και τότε τα παιδάκια δεν κοιμούνται (παρεμβάλλοντας με την ερώτηση – μα καλά τα παιδάκια τελικά πότε κοιμούνται και γιατί τέλος πάντων βλέπουν τόση τηλεόραση;) αλλά τελικά καταλήγω στο ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι που αυτή την εικόνα την βρίσκουν αισθησιακή. Το κάθε άτομο δηλαδή, στον σημερινό κόσμο, θεωρητικά πάντα, μπορεί να βγάζει έξω ότι θέλει, να βάζει μέσα επίσης, και τελικά στη συγκεκριμένη περίπτωση να φέρνει μία νίκη στη χώρα του (και αρκετό χρήμα αύριο μεθαύριο) και να γράφει τελικά όλους τους υπόλοιπους στα μούσια του.
Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε; Ειδικά εγώ ως κοπέλα της Μεσογείου, με τρίχα τόση δα, θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος. Σοβαρότερα όμως, προσωπικά, την απέχθεια και την οργή μου τα κρατάω για τους παιδεραστές, τους δολοφόνους και τους εμπόρους ναρκωτικών. Το μένος μου είναι κατά πολύ μεγαλύτερο για τον άνθρωπο που θα δω να πετάει τα σκουπίδια του στον δρόμο παρά για μία τραβεστί που θέλει να «προκαλέσει». Και προκάλεσε τελικά αυτούς που το επέτρεψαν να τους αγγίξει, γιατί η επιλογή είναι και στο χέρι των υπολοίπων που μπορούσαν είτε να αλλάξουν κανάλι είτε να πάνε τα παιδιά τους μια βόλτα.
