ΠΕΤΑΞΤΕ ΜΩΡΕ!! “Δεν ξέρω πως είναι τα βουνά γιατί ζούσα μέσα τους…”
Σκεφτόμουν χτες το βράδυ αυτά που φοβήθηκα και δεν έκανα… τα λάθη που για μένα ήταν σωστά… Τα σωστά που ήταν τα μεγάλα μου λάθη… Λήθη στο λάθος ή αναμέτρηση μαζί του και όποιο το κόστος;

Κλείνεις τα μάτια απαιτώντας έναν ύπνο λυτρωτή και ένα όνειρο-παραμύθιασμα ή ξαγρυπνάς εσύ και το άλλο σου εγώ… φλόγες σε διπλό καθρέφτη;

Ξύπνια έμεινα… Πολύ καιρό κοιμόμουν θαρρώ….

Μέτρησα τους φόβους μου και τους βρήκα πιο πολλούς από τις… πτήσεις!!
Που να σε πάρει ο ύπνος φίλε μου σαν απαιτεί αλήθειες η ψυχή τελικά… Ναι… η ψυχή και ο χρόνος απαιτούσε χτες το βράδυ να παίξουμε το παιχνίδι της σκιάς που αλλάζει μορφές στον τοίχο και… τρόμαξα σαν συνειδητοποίησα πως απέναντι μου και εντός μου δεν είχα μια ενήλικη γυναίκα να της απολογηθώ μα ένα παιδί…

Ένα παιδί που του διάβασαν τα λάθος παραμύθια, που ο Αη Βασίλης ξέχασε να του φέρει αυτό που πραγματικά επιθυμούσε, που τα ανέμελα παιχνίδια της γειτονιάς άφησαν μια πληγή στην καρδιά αντί στο γόνατο…. Η νύχτα χτες όπως και κάθε νύχτα-κυρά απαιτούσε από μένα μια αλήθεια.., και εγώ της την βρήκα σε ένα βιβλίο που αγαπώ….. Γιατί ευτυχώς Θεέ μου… ακόμη μου μιλούν σελίδες κιτρινισμένες…

«Τα φτερά είναι για να πετάς» – Χόρχε Μπουκάι

Όταν μεγάλωσε το αγόρι ο πατέρας του του είπε:
«Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.
«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατσουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεις να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»

Καλημέρα! Πετάξτε μωρέ… κάντε καρπίδι στον πιο σκοτεινό βυθό…. Ελεύθερη πτώση στο κενό τώρα!