Με μέγιστα φιλοσοφικά ερωτήματα θα ξεκινήσουμε την ας πούμε νέα season κομπλεξικών γραπτών από την αφεντιά μου, καθώς δεν ήξερα τι θα έπρεπε να αφορά το πρώτο αυτό κείμενο. Δεν ήταν λίγα αυτά που είδαμε μάθαμε ακούσαμε και κάναμε αυτό το καλοκαίρι, αλλά ο χρόνος λιγοστός για να τα γράψουμε. Χωρίς περαιτέρω μυξοκλάματα προχωράμε σ’ αυτό το εισαγωγικό κείμενο που θα αναλύσουμε λίγο απ όλα.
Κινηματογραφικά δεν έχω κάτι να σας πω για νέες ταινίες, καθώς όποιος βλέπει νέες ταινίες το καλοκαίρι για ψυχαγωγικούς σκοπούς έχει τα θεματάκια του. Το καλοκαίρι δικέ μου βλέπεις από GhostBusters μέχρι Μεγάλο Ύπνο και από Raid Redemption 2 μέχρι Δεσμώτη του Ιλίγγου. Transformers 4 και Godzilla μακριά από μας, καθώς στα θερινά τι κρότο ν’ ακούσεις; Μερικές ταινίες που κράτησα για το χειμώνα είναι το Fading Gigolo με Woody Allen πρωταγωνιστή αλλά όχι σκηνοθέτη για πρώτη φορά και το Snowpiercer. Είδα λοιπόν το Γεράκι της Μάλτας με τον μέγιστο Humphrey Bogart που αν και είναι πολύ γαμάω και δέρνω για τα σημερινά δεδομένα, παραμένει από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές ever για Films Noir και ένας ηθοποιός που η παρακολούθηση ταινιών του αποτελεί διδαχή για όσους ευχαριστιούνται με τον Κινηματογράφο. Είδα το Raid Redemption 2 και μου απέδειξε ότι είναι το καλύτερο franchise ξύλου όλων των εποχών αφού δεν είναι τυχαίο ότι 2μιση ώρες χορογραφημένων πολεμικών τεχνών δεν σε κούρασαν αλλά ζητάς κι άλλο(και θα έχει κι άλλο αφού ήδη γράφεται η 3η συνέχεια)! Το ελληνικό Noir αντιπροσωπεύεται επάξια με ταινίες τύπου Στρέλλα, που ένεκα της νέας ταινίας του Πάνου Κούτρα Xenia αξίζει να ρίξεις μια ματιά. Το γλυκερό τέλος είναι εντελώς γελοίο αλλά η ατμόσφαιρα σε καταπίνει και σε φτύνει άλλο θεατή! Ξαναματαείδα την Μέρα της Μαρμότας γιατί έτσι πρέπει και τις 8 πρώτες ταινίες του James Bond μόνο και μόνο για να αποδειχτεί ότι ο Sean Connery είναι ότι πιο cool έχει βγάλει η Κινηματογραφική Βιομηχανία και o George Lazenby η πιο άστοχη επιλογή Action Hero όλων των εποχών!
Οκ, δεν είναι το φόρτε μου το θέατρο αλλά αποτελεί μεγάλη αγάπη και είχα απογοητεύσεις και χαρές το καλοκαίρι. Είδα τις Θεσμοφοριάζουσες του Κιμούλη και αποδείχτηκε για άλλη μια φορά γιατί θεωρώ τον Κιμούλη αντιπαθέστατο αλλά μέγιστο επαγγελματία, τον Πιατά αστείο άμα τη εμφανίσει και την Ξυλά υπερεκτιμημένη σίγουρα! Ξαναβλέπεις το Κατάδικος μου γιατί η Ράντου είναι ένας θίασος μόνη της αλλά και ο Δαδακαρίδης αποδεικνύει βήμα βήμα γιατί πρέπει να τον παρακολουθείς στην άνοδο του προς την υποκριτική κορυφή! Οι Φόνισσες του Παπαδιαμάντη ήταν ένα τηλεοπτικό επεισόδιο επί σκηνής με την Καστάνη να διδάσκει κωμωδία στις υπόλοιπες δεύτερες του Θιάσου. Ανείπωτη η χαρά μου που πριν από μερικές μέρες είδα τον Μεφίστο του Kλάους Μαν που μάλλον αξίζει ένα άρθρο μόνος του! Απίστευτα επίκαιρο έργο, υπεράνθρωπες ερμηνείες και από τους 20 του θιάσου και σίγουρα το πιο γεμάτο θεατρικό τρίωρο της ζωής μου. Όσοι είστε από Αθήνα ή θα κάνετε μια βόλτα προς τα εκεί, απλά ζήστε αυτή την μοναδική εμπειρία όντας θεατρόφιλος ή μη. Ομολογώ ανυπομονώ για την νέα season ταινιών να χουμε να θάβουμε βρε παιδί μου, καλή συνέχεια!
