Ο Ιούνιος είναι εδώ αλλά φαίνεται λιγάκι αναποφάσιστος. Ελπίζω ότι έστω και με την υποψία δροσούλας θα το ρισκάρετε και θα καταφύγετε σε κάποιο θερινό σινεμά όπου θα παίζεται σε επανέκδοση η ταινία του Ντέιβιντ Λιν ‘’Summertime’’ με την Κάθριν Χέπμπορν και το Ροσάνο Μπράτσι. Προσωπικά είμαι φίλος των επανεκδόσεων καθώς μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για σκηνοθέτες και ταινίες που όρισαν την τέχνη του κινηματογράφου.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιν είναι από εκείνους που έβαλαν τα θεμέλια για τα κινηματογραφικά επικά έργα. Δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το ‘’Λόρενς της Αραβίας’’ που το 1963 κέρδισε 7 Όσκαρ αλλά έδωσε και τη ευκαιρία στον Πίτερ Ο’ Τουλ να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή πρώτης γραμμής. Ήδη το 1957 σκηνοθετεί τη ‘’Γέφυρα του ποταμού Κβάι’’ ενώ το 1965 θα μεταφέρει το μυθιστόρημα του Μπόρις Πάστερνακ ‘’Δόκτωρ Ζιβάγγο’’ στη μεγάλη οθόνη.
Μπορεί κανείς να μιλάει και να γράφει ώρες ατελείωτες για το έργο του Ντέιβιντ Λιν. Μιας και όμως αυτή τη βδομάδα έχουμε την επανέκδοση των ‘’Διακοπών στη Βενετία’’, θα εστιάσουμε σε αυτή την ταινία. Γυρισμένη το 1955, δύο χρόνια πριν τη ‘’Γέφυρα του ποταμού Κβάι’’ και 7 πριν τον απόλυτο θρίαμβο του ‘’Λόρενς της Αραβίας’’. Το ‘’Summertime’’ βασίζεται σε ένα θεατρικό έργο του Άρθουρ Λόρεντς ενώ πριν το Λιν ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία της ταινίας είχε εκδηλώσει ο Ρομπέρτο Ροσελίνι που φανταζόταν στο κεντρικό ρόλο την αγαπημένη του Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Και δεν θα μας φαινόταν διόλου απίθανο το πρότζεκτ να κατέληγε στα χέρια κάποιου Ιταλού δημιουργού που σίγουρα θα ήξερε να αποδώσει καλύτερα τον ιδιαίτερο αέρα της Βενετίας. Όχι ότι ο Λιν δεν τα καταφέρνει περίφημα. Ο ίδιος θεωρούσε ότι αυτή είναι η καλύτερη ταινία του ενώ ερωτεύτηκε αμέσως τη Βενετία.
Η υπόθεση απλή, σαν να βγήκε από ένα βιβλίο τσέπης όμως οι ερμηνείες και οι σκηνοθετικοί χειρισμοί είναι αυτοί που της δίνουν έναν τόνο αριστοκρατικό και ταυτόχρονα τόσο προσιτό στη λαϊκή ψυχή. Η Κάθριν Χέπμπορν υποδύεται τη Τζέιν, μια Αμερικανίδα που καταφτάνει για διακοπές στη Βενετία με μοναδική συντροφιά της το φωτογραφικό εξοπλισμό της. Σύντομα θα συναντήσει το Ρενάτο και μεταξύ τους θα ξεκινήσει ένα ειδύλλιο το οποίο θα διακοπεί εξαιτίας της αναχώρησης της Τζέιν ξανά για την πατρίδα της αλλά και διότι εκείνος είναι παντρεμένος. Να σημειωθεί ότι με έναν αντίστοιχα ανέφικτο έρωτα είχε καταπιαστεί και πάλι ο σκηνοθέτης στο ασπρόμαυρο αριστούργημά του ‘’Σύντομη συνάντηση’’ το 1945.
Είναι σίγουρα μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά από τότε. Και σίγουρα μια ιστορία που στα χέρια ενός μέτριου σκηνοθέτη θα έδινε μια μάλλον αδιάφορη ταινία. Εδώ όμως ο Ντέιβιντ Λιν μας κάνει να ταυτιζόμαστε με το χαρακτήρα της Τζέιν αφού από την πρώτη κιόλας σεκάνς μας την παρουσιάζει ανθρώπινη, τρωτή, καθημερινή, όπως δηλαδή είμαστε κι εμείς. Και όπως και εμείς έτσι κι εκείνη κεραυνοβολείται κατά τη διάρκεια των διακοπών από τον έρωτα. Έναν έρωτα όμως που ξέρει ότι σε λίγες μέρες θα αφήσει πίσω της. Πέρα από το παραμύθιασμα που προσφέρει ο πρώτος ενθουσιασμός.
Γι’ αυτό και τόσο προσιτό στην ψυχή του καθενός το έργο αυτό. Συναισθήματα που όλοι έχουμε βιώσει, χαρακτήρες που ηθογραφούνται με λεπτό τρόπο, ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει πώς να παίζει με το Technicolor και πώς να στήνει σκηνές πλήθους ή να δίνει σκηνές αποχαιρετισμού όπως εκείνη η τελευταία στο σταθμό του τρένου που σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Όπως και οι αναμνήσεις που σου δίνουν οι έρωτες που αφήνεις πίσω.
