Το φεγγάρι και η ζωή κύκλους κάνουν, και μετά από 365 μέρες και 365 ονειρολογήματα ξαναγύρισε η πρώτη πανσέληνος του καλοκαιριού να φωτογραφηθεί και να μιλήσει μαζί μου στην Λίνδο… στο Aqua Grant, εκεί που και πέρσι τα λέγαμε σαν τραγούδι του Χατζηδάκη.
Μια φεγγαρόπετρα στο λαιμό μου, ο Μίλτος Λουιζίδης απέναντι μου με την κάμερα του και θάλασσα να θυμώνει που αγαπώ πιο πολύ τον ουρανό απόψε από εκείνην…
Έχει φεγγάρι απόψε, τασι ασημένιο και λαχταρώ να ζητιανέψω το φιλί του, την αλήθεια του… όσα είδε… όσα δεν θέλησε να δει… όσα ξέχασε και όσα δεν μπόρεσε να ξεχάσει…
-Τι άλλαξε φεγγάρι μου στον χρόνο που πέρασε;
-Όλα άλλαξαν ευτυχώς… γιατί αν τίποτα δεν άλλαζε τότε θα ήταν όλα πολύ βαρετά και εμείς αδύνατον να αντέξουμε τον εαυτό μας!
Έρωτες τελείωσαν για να αρχίσουν άλλοι και αγάπες ξεκίνησαν για να παρηγορηθούν ψυχές ταξιδιάρικες, μάτια δάκρυσαν και χείλη γέλασαν, εραστές έσμιξαν και όρκοι έσβησαν σαν άστρα που πέθαναν…
-Και εσύ;
-Εγώ τα φώτιζα όλα και ας λαχταρούσα ένα σκοτάδι να κρυφτώ και να τους κρύψω… μπας και βρουν επιτέλους τη αλήθεια τους!
-Και η Ελλάδα μας… πως βρήκες αυτό το καλοκαίρι την Ελλάδα μας;
-Ίδια… εγώ μία Ελλάδα ξέρω! Αυτήν που τραγουδά στα ζόρια Μάνο, αυτήν που χορεύει ξυπόλητη σαν την Μελίνα ,αυτή που μαζεύει πεταλίδες από τα βράχια και πίνει ούζο ανέρωτο τον έρωτα…
-Εδώ όμως είναι η αγαπημένη σου γωνιά της… έτσι μας είχες πει πέρυσι..
-Ναι… εδώ στην Λίνδο στο βότσαλο το λευκό σαν στήθος κοριτσιού που λαχταρά να βγει από το λινό φόρεμα, σαν νύμφη που χορεύει σε νερά αθόλωτα, σαν κάστρο που τραγουδά παρηγοριές στο χθες… Η Λίνδος… το Aqua Grant… εσύ… οι ψαράδες δίπλα μας και όσα μου λες μαζί με αυτά που ανείπωτα θα μείνουν η Ελλάδα σας, Αναστασώ…
-Την γιαγιά μου φώναζαν έτσι..
-Το ξέρω… μου μίλαγε και αυτή σαν ήμουν “νυχάκι” για ευχή και ολόγιομο τάσι της λαχτάρας της…. μίλα… μίλα μου πάντα… Μίλα και σε άλλους για μένα, πες τους να μου ψιθυρίζουν τα μυστικά, τα θέλω τους, για να τα ακούν και οι ίδιοι, πες τους να τραγουδούν με κιθάρες σε παραλία μόνο με μπύρα και με φωτιά το καλοκαίρι το πλούσια φτωχό… πες τους να έρθουν εδώ στη Λίνδο της Ρόδου να δούμε μαυρόασπρα όνειρα στα βράχια που γυρίστηκαν τα κανόνια του Ναυαρόνε!
-Θα με ακούσουν φεγγάρι μου;
-Aκούγονται οι άνθρωποι μόνο σαν δεν φωνάζουν… ακούγονται οι άνθρωποι που σε σκoτάδι φωτίστηκαν μια αχτίνα μου μονάχα!
-Μα…
Γέλασε το φεγγάρι και κρύφτηκε σε ένα περαστικό σύννεφο… πήρε να φουσκώνει λίγο η θάλασσα και η καρδιά μου, και μια βαρκούλα πιο δίπλα έγειρε περίεργη να δει την συνέχεια!
Χάιδεψα την φεγγαρόπετρα στον λαιμό μου…. πιο φωτεινή από ποτέ άλλοτε, πιο ζεστή και από την άμμο στα πόδια μου!
-Σε ευχαριστώ… Σε ευχαριστώ που αντέχεις να μας φωτίζεις φεγγάρι μου χρόνια τώρα, εμάς τους μαθημένους στα σκοτάδια της μοναξιάς, εμάς τους αμύητους στα μυστικά σου τα φανερωμένα…
Απάντηση δεν πήρα… μα κάπου λίγο πιο δίπλα μου, ένα ζευγάρι φιλήθηκε απαλά και το φιλί τους έγινε τραγούδι σαν χάρτινο φεγγαράκι να γράψω πάνω του όσα διάβασες, όσα κατάλαβες και όσα ένιωσες….
Όσα πάντα φοβούσουν τις νύχτες με πανσέληνο που αφίλητα μένουν τα όνειρα σου!!
