Μαθαίνω πως με δέχτηκαν για Erasmus τον επόμενο χρόνο στη Γερμανία. Πλέω σε πελάγη ευτυχίας, ήδη έχω μπει σε groups στο facebook και χαζεύω σπίτια, εστίες, έπιπλα, τα μαθήματα του πανεπιστημίου και γενικά φέρομαι σαν μικρό κοριτσάκι που της έκαναν δώρο την κούκλα που ποθούσε κι εκείνη την έχει στην αγκαλιά της και τη χαϊδεύει ασταμάτητα και φαντάζεται τι συνδυασμούς ρούχων θα της είναι ταιριαστοί.
Διαβάζω πως αξιωματούχος του ΔΝΤ ανέφερε πως το ίδιο επεξεργάζεται έκτακτα σχέδια χρεοκοπίας της Ελλάδας, λέγοντας βέβαια, πως πάντα το κάνουν καθώς είναι θέμα κοινής λογικής. Εκτίμησε δε πως εάν η χώρα χρεοκοπήσει, αυτό θα γίνει τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο. Συνεχίζω να διαβάζω από την πλευρά της Ευρώπης πως υπάρχει κίνδυνος να μην υπάρξει καμία συμφωνία στο Eurogroup της 11ης Μαΐου, από την ελληνική πλευρά πως αισιοδοξούμε και πως γενικώς η πρόοδος που έχει γίνει στην Ελλάδα δεν είναι ούτε η ελάχιστη από αυτό που περιμένουν οι Ευρωπαίοι.
Αποφάσισα πριν κανένα μήνα περίπου να περάσω τον Αύγουστο μου σε καλοκαιρινά σεμινάρια στη Γερμανία. Πόσο χάρηκα και γι’αυτό! Να ζήσω λιγάκι στο εξωτερικό –νιώθω τόσο τυχερή που μπορώ, δεν μου αρέσει να είμαι αχάριστη- και όχι απλώς μια ταξιδιώτης. Ευκαιρία που με έκανε τόσο πολύ να ενθουσιαστώ και να μην με νοιάζει που οι φίλοι μου θα λιάζονται στα νησιά και θα απολαμβάνουν τον ελληνικό ήλιο, ενώ εγώ πολύ πιθανό είναι να περάσω καλοκαίρι με βροχές.
Βλέπω τυχαία σε τηλεοπτική εκπομπή πως μέλος της κυβέρνησης άφησε να βγουν από το στόμα του οι εξής λέξεις: «Ο ελληνικός λαός να είναι έτοιμος να πάρει μια δύσκολη απόφαση τέλη Ιουνίου». Υπέθεσα πως δεν αναφερόταν σε ποιο νησί θα πάει διακοπές η κάθε οικογένεια…
Θυμάμαι που πριν η κυβέρνηση γίνει κυβέρνηση ασκούσε κριτική στις λεγόμενες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις έκρινε αντισυνταγματικές –και πολύ καλά έκανε, φυσικά. Όμως τώρα, πόσες έκτακτες αποφάσεις έχει περάσει έτσι ξαφνικά, χωρίς να περάσουν από τη Βουλή; Ταμειακά διαθέσιμα από Δήμους έχουν αποσπαστεί, οι Δήμοι διαφωνούν εντόνως. Υπάρχει αυτή η σκέψη και για το ίδιο το χιλιοπληγωμένο ΕΚΠΑ που όχι μόνο μειώθηκε έτσι κι αλλιώς η κρατική του χρηματοδότηση στο 1/3 –από 35 εκ. ευρώ σε 11,5 εκ.- λόγω της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων αλλά και μέχρι μία εβδομάδα πριν δεν είχε καν συνεργείο καθαρισμού. Υπάρχει συλλογική ανακοίνωση από τους διοικητικούς υπαλλήλους του ΕΚΠΑ πως εάν μεταφερθούν τα διαθέσιμα του ιδρύματος στην Τράπεζα της Ελλάδος, η έρευνα θα σταματήσει, το πανεπιστήμιο θα υπολειτουργήσει ακόμα περισσότερο [πόσο ακόμα;] και γενικά θα είναι κάτι σαν τον επιθανάτιό του ρόγχο αυτή η απόφαση. Και θέλω να σπουδάσω. Σε αυτό το σημείο θέλω πολύ να γράψω μία βρισιά. Ίσως και να την έγραψα. Μα πάραυτα αυτολογοκρίθηκα και την έσβησα. Και σιώπησα.
Στενοχωριέμαι.
Στενοχωριέμαι για τη χώρα μου. Δεν θέλω να είμαι αναίσθητη και να πω, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον. Οι νέοι είναι το μέλλον της, η ελπίδα. Κι όμως, ελπίδα δεν μπορώ να δω, μονάχα φόβος αρχίζει να με κατακλύζει. Θέλω να είμαι Ελληνίδα μα ταυτόχρονα Ευρωπαία. Είμαι αρκετά νέα για να νιώθω πολίτης του κόσμου, όχι απλώς να χρησιμοποιώ ξύλινα αυτή τη λέξη. Νιώθω πως ανήκω στη χώρα μου, στα ελληνικά μπορώ να εκφράσω ακόμα και το απειροελάχιστο συναίσθημά μου, όμως νιώθω πως εάν προσπαθήσω να εκφραστώ και σε άλλες γλώσσες θα με καταλάβουν. Νιώθω πως δεν έχω διαφορές με τα υπόλοιπα νέα παιδιά στις άλλες χώρες της Ευρώπης.
Στενοχωριέμαι όταν βλέπω την Ευρώπη να γυρίζει την πλάτη της στην Ελλάδα, ακόμα και στο μεταναστευτικό. Να βλέπω σωρεία ανθρώπων να ξεβράζονται στις ελληνικές ακτές, να μην έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να κάνει κάτι γι’αυτούς, να τους βοηθήσει, όπως θα ήθελε κι άλλες χώρες να βοηθήσουν τους Έλληνές της σε κάποια παρόμοια κατάσταση και η Ευρώπη απλώς να στέκει αγέρωχη και να μην κάνει απολύτως τίποτα. Πού είναι το κράτος δικαίου της Ευρώπης; Και πού είναι το κυβερνητικό μας σχέδιο, έστω για το οτιδήποτε; Έστω για κάτι μικρό; Για τις σχέσεις μας με την Ευρώπη; Για να βγούμε από τα μνημόνια όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία; Εκείνες γιατί τα κατάφεραν κι εμείς δεν μπορούμε; Για την προστασία των ανθρώπων; Τι θα κερδιθεί εάν γυρίσουμε στη δραχμή; Τι παραπάνω από αποξένωση, απομόνωση και θυμός; Γιατί, θυμός θα υπάρξει τόσο έντονος και φοβάμαι ακόμα για το πώς θα εκτονωθεί. Εγώ δεν την γνώρισα τη δραχμή, άφησα τους μεγαλύτερους να μου εξιστορίσουν τις ζωές τους και τις συνέκρινα με την πιο ευρωπαϊκή –όπως εγώ τη νιώθω τουλάχιστον- δική μου ζωή.
ΔΕΝ με ενδιαφέρει να εκφράσω πολιτική άποψη. Είμαι αδαής, δεν παρακολουθώ όσο συχνά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα πιο ενημερωμένοι από εμένα και όπως έχω χιλιοαναφέρει ξανά και ξανά στα κείμενά μου -αυτά τα ελάχιστα περί πολιτικής- το μόνο που προσπαθώ είναι να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ, κι αφού μπορώ να έχω βήμα λόγου, να μην σωπάσω, αλλά ούτε και να ουρλιάξω δίχως να ακούσω τις γνώμες των υπολοίπων. Όσο κι αν ηχεί αυτό παράξενα στα αυτιά φανατισμένων δεξιών κι αριστερών που ο διάλογος αποτελεί λησμονημένη έννοια. Εν τέλει, αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι η αισιοδοξία της επόμενης μέρας, να υπάρχει ένα σχέδιο που θα βοηθήσει την Ελλάδα να πάει καλύτερα. Δεν θέλω να βρεθώ το καλοκαίρι σε δίλημμα δημοψηφικό για ευρώ-δραχμή κι αν επιλέξουμε ευρώ –ή Μνημόνιο- να γυρίσει η κυβέρνηση και να πει, «Ουπς, εσείς, ο λαός, το διαλέξατε». Φαντάζει το λιγότερο θλιβερό και υποκριτικό. Φαντάζει βέβαια πολιτική. Το αντίθετο σενάριο δεν ξέρω πώς θα είναι, δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Είμαι υπέρ των αλλαγών ως άνθρωπος, αλλά δεν ξέρω εάν μία νομισματική αλλαγή θα την επέλεγα. Γιατί το νόμισμα δεν είναι απλώς μερικά κέρματα και κάποια κομμάτια χαρτί• είναι μία ολόκληρη ιδεολογία ενότητας και ομόνοιας που δεν θέλω να αποδιώξω επ’ουδενί.
