Στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου είχε ακολουθήσει και ο ίδιος την ομάδα. Ε το δικαιούνταν, γιατί εκτός από μέλος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής είχε συμμετάσχει και του λόγου του στους Ολυμπιακούς του 1912(Στοκχόλμη) και του 1924 στο Παρίσι ενώ το 1912 ήρθε πρώτος στους Παναιγύπτιους Αγώνες στη σπάθη και στο ξίφος. Καλό αθλητικό βιογραφικό.

Το 1936 όμως που πήγε στο Βερολίνο τα χε τα χρονάκια του αλλά δεν του έλειπε η δύναμη και η ενέργεια. Ο Κώστας Κοτζιάς ήταν τότε Δήμαρχος Αθηνών –εξ ου και η σημερινή πλατεία Κοτζιά- ενώ εκείνη την περίοδο μεταπήδησε στο Υπουργείο Διοίκησης Πρωτευούσης. Ήταν από τους ισχυρούς άνδρες του μεταξικού καθεστώτος.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά τα προσόντα είχε και ανάλογες «ανησυχίες» για την χώρα του. Ήθελε να την αναπτύξει, να την αναπτύξει πολύ μα του χρειαζόταν ένας καλός σύμβουλος. Ποιός καλύτερος λοιπόν από έναν Γερμαναρά και δουλευταρά συμβουλάτορα; O Koτζιάς θαύμαζε το ναζιστικό καθεστώς φροντίζοντας να διαφημίζει στην μητέρα Ελλάδα αυτό και την αποτελεσματικότητά του και οι Γερμαναράδες υψηλόβαθμοι Ναζί όπως ο Γκαίμπελς τον έκαναν καλή παρέα.

Ο Κοτζιάς όμως φαίνεται να ήταν από τους ελάχιστους -ίσως ο μοναδικός- Έλληνας αξιωματούχος που κατάφερε να συναντήσει προσωπικά τον ίδιο τον Φύρερ. Γιατί όχι λοιπόν να μη ρωτήσει τον ίδιο τον Χίτλερ ποιο είναι το καλό της μητέρας Ελλάδας; Έτσι λοιπόν αφού τον επισκέφθηκε δεν χάσανε χρόνο πλακώνοντας τα λουκάνικα και τις μπύρες –εξάλλου ο Φύρερ ήταν της υγιεινής διατροφής- αλλά του ζήτησε βοήθεια για την οικονομοτεχνική ανάπτυξη της Ελλάδας. Ο Χιτλεράκος του βρήκε αμέσως την λύση σαν να την είχε σκεφτεί ήδη: «βρε συ δεν χρειάζεται τέτοια ανάπτυξη η μικρή σας χώρα μέσα στο Νέο κόσμο που σχηματίζεται: Μπορεί άριστα να ευημερήσει αν καλλιεργήσει σε μεγάλη έκταση… την αγριόμεντα και τα άλλα μυρωδικά βότανα που είναι απαραίτητα την ευρωπαϊκή βιομηχανία φαρμάκων και αρωμάτων. Αν οργανωθεί και τουριστικά τότε ποιος σας πιάνει.. θα έρχονται οι περιηγητές για να βλέπουν τις αρχαιότητες». Έ πρωταθλητής στην ξιφασκία ήταν ο Κοτζιάς, το κόψιμο βοτάνων και χόρτων του ήταν ταμάμ. Πρακτικός ο μουστάκιας.

Λίγα χρόνια μετά το περιστατικό, όταν η Ελλάδα είχε κατακτηθεί από τους Γερμανοϊταλούς ένας έρμος Ιταλός διπλωμάτης παραδεχόταν ότι όποιος ερχόταν σε επαφή με τους Γερμανούς του έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είχαν μια καθαρά μηχανική και υλιστική αντίληψη για την ευρωπαϊκή τάξη. Να οργανωθεί η Ευρώπη σημαίνει γι’ αυτούς να οριστεί πόσο από τούτο ή από κείνο το μετάλλευμα πρέπει να παραχθεί ή πόσοι εργάτες πρέπει να απασχοληθούν.

Ακόμα και ο μέγας υποστηρικτής του Χίτλερ στην Ελλάδα Σωτήρης Γκοτζαμάνης που στις κατοχικές κυβερνήσεις(1941-1942) ήταν ο πανίσχυρος «πανυπουργός» Οικονομικών, Γεωργίας, Εμπορίου, Βιομηχανίας, Εργασίας και Επισιτισμού (φιού!) είχε τρομοκρατηθεί ο άνθρωπος από την αρπαχτικότητα και τα μελλοντικά σχέδια του Άξονα για την Ελλάδα. Όταν το 1943 κατάλαβε ότι ο Χίτλερ δεν είχε στο μυαλό του ευρωκοινοβούλια, δικαιώματα και ισότητα και τέτοια ξενέρωτα παραιτήθηκε προειδοποιώντας πως αν δεν κάνει τίποτα η χώρα απέναντι στα ευρωπαϊκά σχέδια του Χίτλερ για την Ελλάδα και την Νέα Τάξη Πραγμάτων η Ελλαδίτσα θα «ξεπέσει σε πολιτικοοικονομική δουλεία, εξαθλίωση και καταστροφή».

Μωρέ μήπως είχε δίκιο ο τρελάρας; Να το γυρίσουμε στις αγριόμεντες;