Κατά την διάρκεια της ιστορίας τους, οι άνθρωποι δεν είχαν πάντα την ίδια γνώμη για το τι είναι γευστικό και τι όχι. Την επόμενη φορά που θα δυσανασχετήσετε για το σπανακόρυζο της συζύγου ή το μπριάμ της μητέρας σας, να έχετε υπ’ όψιν ότι κάποτε υπήρξαν απείρως χειρότερες γαστριμαργικές προτάσεις.

Γλώσσες από φλαμίνγκο: Οι Ρωμαίοι δημιούργησαν μια από τις ισχυρότερες αυτοκρατορίες της ιστορίας και διακρίθηκαν στους τομείς της πολεοδομίας, της νομικής και φυσικά του πολέμου. Σίγουρα όμως η τέχνη της μαγειρικής δεν περιλαμβανόταν στα δυνατά τους σημεία.  Η γλώσσα του υδρόβιου πουλιού φλαμίνγκο θεωρείτο από τους Ρωμαίους ένα εξαίσιο έδεσμα με ανυπέρβλητη γεύση. Η κατανάλωσή του όμως περιοριζόταν στην αριστοκρατική τάξη, καθώς η τιμή του ήταν απαγορευτική για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Οι γλώσσες των φλαμίνγκο σερβίρονταν συνήθως ψητές, σε μεγάλες ποσότητες, ή χρησιμοποιούνταν ως γέμιση για πίτες.

Χάκαρλ: Ένα συνηθισμένο γεύμα των Βίκινγκς ήταν το «χάκαρλ», που σημαίνει «ζυμωμένος καρχαρίας». Το ψάρι αυτό αποτελεί την βάση για πολλές συνταγές ανά τον κόσμο. Ο τρόπος όμως με τον οποίο οι Βίκινγκς παρασκεύαζαν το «χάκαρλ» ήταν αρκετά ξεχωριστός – και όχι με την θετική έννοια. Αρχικά έκοβαν το κεφάλι του καρχαρία, άδειαζαν το σώμα του από τα εντόσθιά και τον έθαβαν σε χαλικώδη άμμο. Σε αυτήν την θέση τον άφηναν για 6 με 12 εβδομάδες, μέχρι να σαπίσει αρκετά. Στην συνέχεια τον ξέθαβαν και τον έκοβαν σε λωρίδες, τις οποίες κρεμούσαν στον ήλιο επί τέσσερις μήνες για να ξεραθούν. Με την μέθοδο αυτή αφαιρούνταν όλες οι δηλητηριώδεις ουσίες από το πτώμα του καρχαρία, καθιστώντας το βρώσιμο. Το «χάκαρλ παραμένει σήμερα ένα από τα εθνικά πιάτα της Ισλανδίας. Εντούτοις, ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σεφ Άντονυ Μπουρνταίν το έχει χαρακτηρίσει ως το πιο αηδιαστικό και απαίσιο γεύμα που έχει δοκιμάσει ποτέ.

Ουρά κάστορα: Τον Μεσαίωνα, οι νηστείες που όριζε η Εκκλησία επηρέαζαν σημαντικά τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων. Έτσι, κάθε χρονιά είχε πολλές μέρες κατά τις οποίες απαγορευόταν το κρέας αλλά επιτρεπόταν το ψάρι. Στην Δυτική Ευρώπη όμως υπήρχε και μια άλλη εναλλακτική συνταγή, σύμφωνη με τις εντολές τις Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας: η ουρά κάστορα. Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία. Το συγκεκριμένο τρωκτικό περνά πολλές ώρες μέσα σε λίμνες και ποτάμια ενώ μπορεί να μείνει 15 λεπτά κάτω από το νερό. Παράλληλα, η ουρά του κάστορα θυμίζει πλατύ ψάρι, καθώς καλύπτεται ολόκληρη από λέπια. Αυτό ήταν αρκετό για να την κατατάξουν στους ιχθείς και συνεπώς στις τροφές που επιτρέπονται κατά την διάρκεια των νηστειών. Λεγόταν μάλιστα ότι η γεύση της ουράς κάστορα ήταν ίδια με αυτήν του ψαριού. Επρόκειτο ίσως για την μοναδική φορά στην ιστορία που το τμήμα του σώματος ενός ζώου θεωρήθηκε ξεχωριστό είδος.

Παστή γουρουνοκεφαλή: Σήμερα, το πιάτο αυτό θα θύμιζε περισσότερο απομεινάρια από σφαγείο παρά ένα αξιοπρεπές γεύμα. Για τους ανθρώπους όμως του 18^ου αιώνα ήταν μια συνηθισμένη συνταγή, η προετοιμασία της οποίας απαιτούσε πολλές μέρες. Αρχικά τοποθετούσαν μέσα σε κατσαρόλα μια ολόκληρη γουρουνοκεφαλή και την έβραζαν για δύο ώρες, μαζί με οπλές αγελάδας. Στην συνέχεια την έβγαζαν από το σκεύος, την άλειφαν με ένα μείγμα αλατιού, πιπεριού και λεμονιού και την άφηναν να παστωθεί για αρκετές ημέρες. Όταν η γουρουνοκεφαλή ήταν έτοιμη για κατανάλωση, σερβιρόταν συνήθως με μουστάρδα και ξύδι.

Κέικ Παραφίνης: Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά νοικοκυριά αντιμετώπιζαν σοβαρές ελλείψεις σε βασικά υλικά μαγειρικής. Το βούτυρο, το λάδι και τα ζωικά λίπη είχαν γίνει εξαιρετικά δυσεύρετα και ο κόσμος αναγκαζόταν να καταφεύγει σε διάφορα υποκατάστατα. Το πιο δημοφιλές από αυτά ήταν το παραφινέλαιο, το οποίο χρησιμοποιείτο κυρίως στην ζαχαροπλαστική. Κατά την δεκαετία του ΄40, το κέικ παραφίνης με σπογγώδη υφή αποτελούσε ένα πολύ δημοφιλές γλύκισμα, παρά το γεγονός ότι μπορούσε να προκαλέσει διάρροια και άλλα σοβαρότερα προβλήματα υγείας.