Απεργία. Από που και από ποιον και γιατί Απεργία συμπαράστασης στην ΕΡΤ;
Αν θες σε έναν αγώνα να είσαι κοινωνός, ενεργός και μαχητής, να είσαι παρών και όχι απών. Να είσαι στα μικρόφωνα και η φωνή σου να γίνεται κάλεσμα αγώνα. Να είσαι στην κάμερα μπροστά και τα χέρια σου να απλώνουν να αγκαλιάσουν τον θυμό του τηλεθεατή την πίκρα, τον φόβο. Φοβάμαι για τους 2700 που έμειναν χωρίς δουλειά, μα στο ομολογώ δεν θα στο κρύψω, θα ήθελα και αυτοί οι 2700 να είχαν στήσει ένα χορό οργής σαν αρχαία τραγωδία για όλες τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έκλεισαν, για τους 4000 που αυτοκτόνησαν μέχρι σήμερα, για τους ανέργους που ξέρω και ξέρεις και τώρα περιμένουν στην σειρά στο συσσίτιο!

Παλιά μας βόλευε το άγνωστο πρόσωπο αυτού που περίμενε στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί, τώρα φοβόμαστε γιατί τους ξέρουμε και ξέρουμε πως ίσως αύριο να είμαστε και εμείς εκεί. Θέλω σε αυτήν την χώρα να μπορούμε σύντομα να γελάμε πάλι χωρίς να ντρεπόμαστε! Έγινε κατόρθωμα και προϊόν ζήλειας το χαμόγελο, το γέλιο! Βλέπεις μια επιθεώρηση και κοκκινίζεις γιατί είσαι εσύ που σατιρίζεσαι, εσύ είσαι ο Καραγκιόζης, εσύ ζεις σαν την παράγκα! Βλέπεις ένα σόου στην τηλεόραση και σου έρχεται να πηδήξεις από το παράθυρο, γιατί δεν απεργούν αυτοί και απεργούν οι επαναστάτες της πένας και του μικροφώνου. Βλέπεις ένα νούμερο πίστας και δεν μπορείς να πηδήξεις από πουθενά (πρώτον γιατί τα….μπουζούκια είναι συνήθως υπόγεια και δεύτερον νιώθεις και εσύ νούμερο) Ναι, στο σαρκοβόρο παιχνίδι της επιβίωσης θα ριχτούν άλλες 2700 ψυχές. Ναι παίρνει ανάποδες στροφές ο εγκέφαλος μου που έκλεισε ένα κομμάτι ιστορίας, που σε λίγο θα κλείσουμε και ως χώρα. Θέλω να σας δω όλους πίσω στις θέσεις σας, σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις , εφημερίδες. Θέλω να μιλήσετε με θράσος για αυτήν την χώρα που έχει το θράσος να μεγαλώνει νέους χωρίς αύριο. Πόλεις, χωριά, που δεν έχουν πια το σήμα της ΕΡΤ που δεν έχουν ούγια να στο πω πιο λαϊκά. Δεν ξέρουν πια τι είναι που ανήκουν που πάνε! Μια χώρα που δεν μας κανακεύει πια όπως παλιά, που δε θα μας χαρίσει μικρά σπίτια στο λιβάδι να λέμε καληνύχτες σαν οικογένεια. Μια χώρα που δεν έχει πια αστέρια να μετρήσει το παιδί, μονάχα ορόφους, μονάχα γκρίζο, μονάχα χρέη, μονάχα εγκατάλειψη όπου γράφτηκε με μαύρα γράμματα “ΚΛΕΙΣΤΟΝ”.
Έκλεισε η ΕΡΤ. Φιμώθηκε η Δημοκρατία με μια απεργία.
Η επανάσταση που κοιμάται απόψε αγωνιστή μου;