Οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, στη νέα πολιτική πραγματικότητα, του Τάσου Ανθουλιά

Δημοσιεύθηκε

Εδώ και μια βδομάδα βρισκόμαστε σε μια νέα πολιτική περίοδο – πολύ πιο «καθαρή» από την προηγούμενη. Χωρίς ανόητα φτιασιδώματα και μάσκες. Με υπουργούς στα καθοριστικά υπουργεία που είναι ικανοί και (κυρίως) αποφασισμένοι να κάνουν εκείνα που πρέπει να κάνουν.

Με τον Σταυρίδη (πρόεδρο του ΤΑΪΠΕΔ), που είναι και εκείνος ικανός και αποφασισμένος, να έρθει σε σύγκρουση με τους γελοίους προέδρους οργανισμών που δεν θέλουν να παραδώσουν την εξουσία τους (και τον πλούσιο μισθό τους). Για παράδειγμα, με τον πρόεδρο του ΟΠΑΠ και τον πρόεδρο του ΟΛΠ.

Επιτέλους, αρχίζουν τώρα όλα εκείνα που έπρεπε να έχουν αρχίσει πριν από τρία χρόνια, για να μπουν σε κάποια στοιχειώδη πορεία τα πράγματα και να βγούμε από το αδιέξοδο.

Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η άγνοια της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου για την πραγματικότητα καθώς και η δαιμονοποίηση του μνημονίου, το οποίο εμφανίζεται να φταίει για όλα τα δεινά μας. Δυστυχώς, αυτό είναι φυσιολογικό, αφού σχεδόν όλα τα κόμματα (συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ) έλεγαν μέχρι τις τελευταίες εκλογές πως είναι κακό και το «καταριόταν». Άλλος ήθελε να το καταργήσει, άλλος να το επαναδιαπραγματευθεί, άλλος μίλαγε για ισοδύναμα και ισότροπα μέτρα… Αλλά κανείς δεν έλεγε την αλήθεια (με εξαίρεση ελάχιστους πολιτικούς που το πολιτικό σύστημα και ο λαός –μερικές φορές και τα δικά τους λάθη – τους έβαλαν στην άκρη). Πώς να ξεχωρίσεις από το πλήθος και να πεις την αλήθεια σε έναν λαό που έχει μάθει να ακούει πως άλλοι φταίνε για την κατάντια του;

Το μεγάλο ψέμα, όμως, ήταν πως όλοι μιλούσαν για το χρέος – πως τάχατες αυτό είναι το πρόβλημά μας. Ενώ το πραγματικό πρόβλημά μας ήταν το έλλειμμα που φούσκωνε το χρέος (και συνεχίζει να φουσκώνει, για λίγο ακόμα ελπίζω). Η αλήθεια είναι πως θέλαμε να ζούμε καλύτερα απ’ όσο μπορούσαμε. Η αλήθεια είναι πως έχουμε ένα διεφθαρμένο κράτος, ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και έναν διεφθαρμένο λαό. Δεν έχει πια νόημα να κοιτάμε προς τα πίσω – όπου και να αγγίξουμε λερώνουμε τα χέρια μας. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με το παρελθόν και να κοιτάξουμε μπροστά για να υπάρξει μια «Νέα Ελλάδα», όπως είπε και ο Σαμαράς (που κι αυτός έχει ένα πολύ βεβαρημένο παρελθόν). Και τώρα, στον πάτο του πηγαδιού, είμαστε αναγκασμένοι (ευτυχώς) να το κάνουμε – και μας βοηθά το μαστίγιο της τρόικα (όπως η βουκέντρα της Ήρας που κυνηγούσε αυτές που πηδούσε ο Δίας).

Σε αυτή τη νέα πολιτική κατάσταση θα δούμε να εξαφανίζεται σιγά-σιγά η αριστερά, η οποία όχι μόνο είναι ανίκανη να συνεργαστεί κυβερνητικά, αλλά δεν έχει καν λόγο ύπαρξης, αφού (διεφθαρμένη κι αυτή τόσα χρόνια) δεν έχει ιδέα για την έννοια της πραγματικής κοινωνικής πρόνοιας (και όχι της «πρόνοιας» των πελατών δημόσιων υπάλληλων). Φυσικά, στον μεγάλο αγώνα που έχει μπροστά του το ελληνικό κράτος δεν υπάρχει η πολυτέλεια των «διαφορών» (πάντα στα λόγια) κομματιδίων ή μεμονωμένων προσώπων. Στην πραγματικότητα, ένας μόνο πολιτικός πόλος έχει απομείνει: η Νέα Δημοκρατία. Αυτός ο πόλος πρέπει να συγκεντρώσει ό,τι καλό, σχετικά καλό ή έστω καλούτσικο έχει απομείνει στην πολιτική σκηνή, αδιαφορώντας για την προέλευσή του.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο πολιτικό στέλεχος που να μην έχει βεβαρημένο παρελθόν μέσα στον βούρκο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αν είναι σήμερα διατεθειμένο να προσφέρει στη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας, οφείλει να είναι καλοδεχούμενο (να ξεχάσουμε το παρελθόν του, αλλά να μη μιλάει κι αυτό το πολιτικό στέλεχος για το παρελθόν). Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να επεκταθεί και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά (με την παραδοσιακή έννοια αυτών των όρων που, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν πια στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα). Πρέπει να συσπειρώσει ένα μέρος του κόσμου, ο οποίος (και εξαιτίας της) έχει χάσει τον μπούσουλα και δεν ξέρει τι μπορεί πραγματικά να γίνει.

Η ναζιστική Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με αντιρατσιστικά νομοσχέδια – αντιμετωπίζεται μέσα από οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Και οι διάφοροι σχιζοφρενείς Ανεξάρτητοι Έλληνες αντιμετωπίζονται με την αλήθεια (και την αδιαφορία), όχι με συγκρούσεις (σκότωνε τρελούς, πλήρωνε τζερεμέδες, που λέει και η παροιμία).

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα