Η αίσθηση του να ταξιδεύεις σε μια άλλη χώρα, κουβαλώντας στις αποσκευές σου θάλασσα και ουρανό Ελλάδας είναι μοναδική. Είναι ευθύνη μα και χαρά ταυτόχρονα. Είναι σαν να γίνονται τα βιβλία σου γέφυρες πολιτισμού που ενώνουν λαούς, κουλτούρες, πολιτισμούς. Η Αλβανία, τα Τίρανα, υποδέχτηκαν εμένα και τα βιβλία μου με ένα χαμόγελο ζεστό, με μια αγκαλιά αληθινή, με λόγια ψυχής. Η διοργάνωση της βραδιάς από το EDS FOUNDATION και η πρόσκληση στην Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών της Αλβανίας, για να τιμηθεί η συγγραφική μου δουλειά, ήταν προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μέρες ολόκληρες δούλευαν οι Ervis Mance και η Γεωργία Πελέκη. Ελληνίδα που ζει και εργάζεται στη γείτονα χωρά. Η σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς ανήκε στην Argenta Dhima και ομολογουμένως ήταν εξαιρετική… Δώδεκα μικροί θεοί του Όλυμπου έκαναν το αμφιθέατρο της Ακαδημίας να γεμίσει Χρώματα, Ήχους και παλμό Ελλάδας! H Laoyra Nezxa, διάσημη αλβανίδα τραγουδίστρια, μας μάγεψε με τη μελωδική της φωνή. Η στιγμή που, μιλώντας στο απίστευτα ενεργειακό κοινό, που αποτελούσαν Αλβανοί μα και Έλληνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στη γείτονα χώρα και απευθυνόταν στα ταξίδια ψυχής που οδηγούν πάντα στην Ιθάκη, ήταν από τις πιο δυνατές.
Οι δημοσιογράφοι ήταν φιλικοί, ενθουσιώδης. Οι άνθρωποι εκεί μιλούν με πάθος για την Ελλάδα. Αγαπούν τα βιβλία και το δείχνουν. Αγαπούν τον πολιτισμό μας. Η δήλωση της Γεωργίας από το EDS ήταν ίσως η πιο όμορφη… Το πιο σημαντικό δώρο που μου έκανε ποτέ κάποιος.
“Το αμφιθέατρο των Τίρανων είχε ένα γλυκό αεράκι, ένα αέρινο ελληνικό μοτίβο με την Αναστασία Κορινθίου καλεσμένη μας. Ναι, ναι αυτό… Ο κόσμος αγκάλιασε σαν μια πασμίνα την κάθε στιγμή, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Ελλάδα, Ελύτης, Ηλιάτορας, μέλι, θυμάρι, αξίες. Πόσες λέξεις ελληνικές να βάλω να σας πω τα συναισθήματα μου, μετάφραση στα ελληνικά με συναίσθημα και δάκρυ; Ναι, ίσως, πίσω από ένα χαμόγελο διακριτικό, και ένας κόσμος που στο τέλος ήθελε μια μονάχα αγκαλιά, ένα όνειρο, μια ελπίδα για ένα αύριο των δύο χωρών, καλύτερο…
Ρόδο μου, έχεις στην αγκαλιά σου ένα υπέροχο και τρελό πλάσμα, έναν άνθρωπο που ειλικρινά σε ζηλεύω για το ότι ζει εκεί. Την φίλη μου, την δική μου φίλη την δημοσιογράφο, ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα. Δεν ξέρω πως την λες, εγώ τη λέω δικό μου άνθρωπο, Αναστασία Κορινθίου είσαι ένας άγγελος, ήδη μου λείπεις! Ρόδο, να την προσεχείς…”
Αυτό για μένα είναι αγάπη! αγάπη που δεν γνωρίζει διακρίσεις. Αγάπη που γράφεται σε σελίδες ζωής! Δεν ξέρω αν κατάφερα να σας δικαιώσω, σαν πρέσβειρα πολιτισμού της Ελλάδας. Ξέρω ότι γνώρισα φίλους. Ξέρω ότι τους έφερα πίσω μαζί μου και τους άφησα σαν αντάλλαγμα λίγο από ήλιο ηλιάτορα.
