Η τρίτη ταινία με ήρωα τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον-δημιούργημα του συγγραφέα Νταν Μπράουν-, ενσαρκωμένο από τον Τομ Χανκς. Όλα ξεκίνησαν πριν από δέκα χρόνια, όταν ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μπεστ σέλερ του Μπράουν ‘’Ο κώδικας Ντα Βίντσι’’ που είχε προκαλέσει αντιδράσεις από τη μεριά της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Εκείνη η μακρόσυρτη σε διάρκεια ταινία, ακολουθήθηκε από το νευρώδες ‘’Illuminati’’ που παραμένει κατά τη γνώμη μας το πιο αξιόλογο επεισόδιο της σειράς. Όσο για το ‘’Inferno’’, αυτό δεν κατάφερε να μας συγκινήσει.

Ο Ρόμπερτ Λάνγκτον ξυπνά σε ένα νοσοκομείο της Φλωρεντίας μη μπορώντας να θυμηθεί πώς ακριβώς κατέληξε εκεί. Πολύ σύντομα γίνεται δολοφονική επίθεση εναντίον του αλλά η νεαρή γιατρός Σιένα Μπρουκς θα τον φυγαδεύσει. Καθώς ο Λάνγκτον επανέρχεται από την προσωρινή του αμνησία, συνειδητοποιεί ότι έχει να αντιμετωπίσει μια οργάνωση που θέλει να ελέγξει τον υπερπληθυσμό του πλανήτη εξαπολύοντας ένα δολοφονικό ιό.

Όλα αυτά, βέβαια, ξεδιπλώνονται μέσα από συνεχείς ανατροπές τις οποίες όσον αφορά την ταινία, στο πρώτο μισό δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει. Ιστορικά μνημεία σε Φλωρεντία και Κωνσταντινούπολη πλέκονται με τα μυθοπλαστικά στοιχεία, όπως επίσης και η περίφημη ‘’Κόλαση’’ του Δάντη οδηγώντας σε αρκετές υπερβολές την αφήγηση.

Βρίσκουμε επίσης τις αναφορές στο Δάντη επιδερμικές έως και τραγελαφικές όταν επιχειρείται παραλληλισμός κάποιου προσώπου της πλοκής με τη Βεατρίκη, τον έρωτα που συγκλόνισε τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή. Και βέβαια όλα αυτά τα προβλήματα έχουν ως βάση το κείμενο του Νταν Μπράουν.

Ωστόσο, εάν αφήσει κανείς κατά μέρος τις φιλολογικές ενστάσεις, υπάρχει πιθανότητα να διασκεδάσει στο δεύτερο μέρος της ταινίας με κάποια plot twists, να γελάσει με ορισμένες ατάκες και να απολαύσει τη μουσική του πάντα καλού Χανς Τσίμερ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ‘’Inferno’’ αφήνει την αίσθηση ταινίας που γυρίστηκε στον αυτόματο πιλότο. Το ίδιο διεκπεραιωτικά ερμηνεύουν τους ρόλους τους και οι ηθοποιοί. Από την προταθείσα για Όσκαρ Φελίσιτι Τζόουνς (‘’Η θεωρία των πάντων’’) έως τον ανεκδιήγητο κακό που πλάθει ο Μπεν Φόστερ και φυσικά τον Τομ Χανκς που απορεί κανείς βλέποντας έναν ηθοποιό του επιπέδου του να παραμένει σε ένα franchise που προσφέρει ταινίες σαν αυτή.