Αυτό που έπαθε ο Μιχάλης Λιάπης αποτελεί σύνηθες κομβικό σημείο στην πλοκή πολλών κινηματογραφικών ταινιών, όπου μια απλή παράβαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας οδηγεί συνήθως στην αποκάλυψη ενός νεκρού ή ζωντανού ανθρώπου στον χώρο αποσκευών και στην φυλάκιση μερικών μαφιόζων. Γι’ αυτό η περιπέτεια του Μιχάλη Λιάπη δεν θα κάνει ποτέ την υπέρβαση στην μεγάλη οθόνη… Διότι η ηθική και πολιτική έκπτωση πολιτικών ανδρών θεωρείται δεδομένη και είναι απλά θέμα χρόνου. Έτσι έχει διαμορφώσει η ιστορία το συλλογικό υποσυνείδητο.
Δεν θα γυριστεί ποτέ, λοιπόν, η ταινία δράσης «Εφιάλτης στη λεωφόρο Αρτέμιδος», αισιοδοξούμε όμως ότι από αυτή την υπόθεση θα βγάλουμε τουλάχιστον δυο-τρεις καλές ατάκες, αρχής γενομένης με την «Δεν το κυκλοφορούσα ποτέ με πλαστές πινακίδες. Έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο για να γεμίσω τη μπαταρία». Αυτή ήταν η αιτιολογία που έδωσε ο κ. Λιάπης για να… μαζέψει τα ασυμμάζευτα –κατά το δημοφιλές άσμα. Σε αυτό το σημείο, εγκαταλείπουμε την ηθική και πολιτική έκπτωση, και περνάμε στους αστάθμητους παράγοντες του θράσους και της ανοησίας. Εδώ, ενδεχομένως να υπάρξει αρκετό υλικό για την ταινία «Η Κωμωδία της Λούτσας». Αν την σκηνοθετούσα εγώ, θα έβαζα τον Μιχάλη Λιάπη μέσα στο «τζιπ της ντροπής» και θα τον μαγνητοσκοπούσα ενώ προσπαθεί να εξηγήσει γιατί είχε στην κατοχή του πλαστές πινακίδες, αφού δεν κυκλοφορούσε ποτέ το αυτοκίνητο με αυτές, και ποια είναι τα παράπονά του για τον Γερμανό κατασκευαστή και τις μπαταρίες του.
Ωστόσο, οφείλω να εξετάσω το περιστατικό με την αποστασιοποιημένη ματιά που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε απλούς πολίτες και πρώην Υπουργούς. Σε αυτή την περίπτωση θα σκηνοθετούσα «Το δράμα του Μιχάλη». Πρόκειται για έναν ευκατάστατο αντιήρωα και τις προσπάθειές του να γίνει θύτης, με όπλο την κοροϊδία της οποίας έχει πέσει θύμα. Λόγω της κρίσης, τα εισοδήματά του δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα και πλέον δεν διάγει πολυτελή βίο, αλλά πασχίζει για να επιβιώσει. Οδηγεί το πολυτελές αυτοκίνητο γιατί δεν μπορεί να το πουλήσει και εξαπατά το κράτος, και όποιον άλλο μπορεί, για να περικόψει δαπάνες. Ο Μιχάλης κατέθεσε τις πινακίδες του στην εφορία και προμηθεύτηκε πλαστές, γιατί στάθμισε το σίγουρο και δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος της φορολογίας σε σχέση με την μικρή πιθανότητα να συλληφθεί για την παράβαση.
Για του λόγου το αληθές, αυτή είναι η πραγματικότητα για μεγάλο αριθμό Ελλήνων και συνιστά ορθολογική συμπεριφορά οικονομικού υποκειμένου. Ειδικά εφόσον ζούμε σε μια χώρα, όπου η εφαρμογή του νόμου πάσχει όσο και η πολιτική νομιμοποίηση του Μνημονίου, και άνθρωποι σαν τον πρώην Υπουργό έχουν εθιστεί στην πάσης φύσεως ασυλία. Ανάλογα με τον κυβισμό του αυτοκινήτου και τα χρόνια που κυκλοφορεί, οι πλαστές πινακίδες θα εξοικονομούσαν για τον Μιχάλη Λιάπη ένα ποσό που κυμαίνεται από τα 950 ευρώ έως τα 2.380 ευρώ για τον Φόρο Πολυτελούς Διαβίωσης, και φτάνει στα 1.000 ευρώ για τα τέλη κυκλοφορίας. Με δεδομένο ότι η οικογένεια Λιάπη δεν αντιμετωπίζει την οικονομική ένδεια, αναρωτιέμαι πόσα τέτοια χιλιαρικάκια έχει εξοικονομήσει ο πρώην Υπουργός, ώστε να αξίζουν το ρίσκο του διασυρμού.
