Επειδή όλα γύρω μας μπάζουν από παντού… επειδή ο Ερμής είναι ανάδρομος… επειδή φως ούτε στο τούνελ ούτε στο σπίτι -μας το κόψανε. Επειδή το Μπόινγκ δεν βρέθηκε ακόμη και ο Βουτσάς από το 60 μέχρι σήμερα «φσστ… μποινγκ» τραγουδάει, εγώ δεν αντέχω! Δεν αντέχω ξανθιά μου βιοπαλαίστρια να σε βλέπω στα πρωινάδικα να μου λες πώς να μαγειρέψω σολομό, που ούτε μαριδάκι δεν έχουμε φάει εδώ και μήνες, δεν αντέχω την λαμογιά και τα λαμόγια που μου πουλάνε μούρη και ενώ δεν έχουν φράγκο να βάλουν βενζίνη στον αναπτήρα τους, μου κυκλοφορούν με τζιπάρες για να ρίξουν γκόμενα την σταρλετίτσα της βραδινής ζώνης.

Κανένας πια δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει, κανένας δεν γελά και όλοι γελάνε πίσω από την πλάτη μας, που από την μια πεινάμε και κάνουμε διαδήλωση και από την άλλη πάμε Παντελίδη λιώμα… στον γκρεμό! Μιλάμε για την ίδια Ελλάδα μάνα μου ή να πάω να χτυπήσω τα μυαλά μου στο μίξερ, μαζί με ένα κέικ μαρμπρε συνταγή αθάνατη της Βέφας, την προ Παρλιάρου εποχή; Μιλάμε για τα ίδια προβλήματα του νεοέλληνα ή κάποιοι απλώνουν μπουγάδα στον Άρη; Μιλάμε για την ίδια χώρα που χρειάζεται να μπει στο πρόγραμμα για δύσκολους λεκέδες;

Δεν ξέρω, όλο αυτό το πακέτο μου πέφτει βαρύ, σαν το ιμαμ ένα πράγμα. Γιατί εμείς ζήσαμε την άλλη Ελλάδα και η μνήμη έχει μυρωδιά άνοιξης! Μια μυρωδιά, που έρχεται και σου τραβά μια χαστούκα ξεγυρισμένη, να θυμηθείς, να μουντζωθείς, που άφησες να σε κάνουν να πιστέψεις πως η Ελλάδα σου είναι ένα ριάλιτι σόου, αυτοί οι γνωστοί εμπρηστές των ονείρων! Επενδύουμε σε προσδοκίες στο μέλλον, επενδύουμε σε αυτά τα νέα παιδιά που τους το χρωστάμε, γιατί χρωστάμε ήδη πολλά. Το μέλλον αγοράζεται χωρίς δάνειο από τράπεζα και υποθήκη. Το μέλλον είναι σήμερα και δεν το κάνεις κουμάντο με το τηλεχειριστήριο στο χέρι, μα με μια άνοιξη αγκαλιά!