Κοίτα την πόλη…, της Αναστασίας Κορινθίου

Δημοσιεύθηκε

Τώρα, μετά την γιορτή, μετά το φως από τις λαμπάδες.

Άκου την πόλη. Τώρα μετά τον χαρμόσυνο ήχο της καμπάνας για την Ανάσταση, την όποια Ανάσταση! Δες την και άκουσε την, όπως είναι πραγματικά. Στάσου για μια στιγμή ακίνητος και κοίτα, νιώσε, αφήσου…

Μεγάλη πόλη, δυνατά φώτα και πεταλούδες δεν έμειναν να καούν οικειοθελώς. Κάποιοι λέει τις έκαναν συλλογή για να ρίξουν μια γκόμενα! Κοίτα την πόλη, δες ψηλά ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, ναι! Πετούν περιστέρια κι ας γιόμισαν cd από πλανόδιους μαύρους -αυτούς που κυνηγά μια νέα κου κλουξ κλαν- τα μπαλκόνια!

Άκου την πόλη, έχει φωνή έχει μια μυστική φωνή που σε καλεί να την ανακαλύψεις μέσα από γκράφιτι και συνθήματα σε τοίχους που ουρλιάζουν, πονούν, αγαπούν, ερωτεύονται, φοβούνται, μισούν και προτρέπουν! Μείνε ακίνητος μια στάλα, μην τρέξεις με τους άλλους να περάσεις απέναντι στο δρόμο, σαν ανάψει το πράσινο. Μείνε ακίνητος κι ας σε δουν παράξενα οι άλλοι οι συμβατικοί οι ασύμβατοι με την παράλογη λογική σου κι ας νιώσουν πως δεν είσαι ίδιος τους… είσαι;

Μείνε ακίνητος στην βουή της πόλης και ψάξε να βρεις φως. Εκτός από τις πινακίδες νέον, εκτός από τις λεζάντες με το πρώτο όνομα πίστα και την φωνή κορμάρα, δεν μπορεί –μπορεί – κάπου έχει αστέρια, πάντα έχει αστέρια να φτιάξουν μια στεριά ασφαλή, απλά μας τα έκρυψαν, γιατί τώρα πια μόνο σε μια ξεχασμένη λογοτεχνία υπάρχουν παιδιά που μετρούν, αστέρια.

Τώρα όλοι μετρούν ευρώ, κιλά χρυσό… και η αγάπη; Πόσο πάει η αγάπη; Ζυγίζει 5.500. Να αφήσω κύριος ή να κόψω τα 500 γραμμάρια; Να αφήσεις ήσυχη την αγάπη… Να αφήσετε ήσυχη την πόλη μου!

Γιατί; Γιατί από αυτήν έρχομαι και σε αυτήν καταλήγω πάντα μετά τις μεγάλες ή μικρές αποδράσεις μου και ξέρεις κάτι; Έμεινα ακίνητη στην φασαρία της και κατάλαβα. Ζωντανή είναι η πόλη και εμείς τα κύτταρα της, το αίμα της, η ζωή της.

Χωρίς εμάς, πεθαίνουν οι πόλεις!
Και είναι ο θάνατος τους ήδη καταγεγραμμένος στην Ιστορία!

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα