Η θεωρία της σχετικότητας και ένας μικρός Αϊνστάιν, της Μαγδαληνής Τσουρδιού

Δημοσιεύθηκε

@howtoexperiment.com
@howtoexperiment.com

Τι κι αν είναι μόλις 14 ετών; Τι κι αν διαγνώσθηκε στα δυο του χρόνια με Σύνδρομο Asperger; Τι κι αν δεν μπορεί να δέσει ούτε τα παπούτσια του χωρίς βοήθεια;

Ο Jacob Barnett με δείκτη ευφυΐας υψηλότερο κι από αυτόν του Αϊνστάιν (170) είναι ένα βήμα πριν αποδείξει ότι είναι λανθασμένη η θεωρία της σχετικότητας. Είναι ένα βήμα πριν αντικρούσει την θεωρία του Bing Bang και ένα βήμα πριν το Νόμπελ, αφού καθηγητές από το Institute for Advanced Study in Princeton επιβεβαιώνουν πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Συγκεκριμένα, ο καθηγητής Scott Tremaine, με email του προς την οικογένεια του Barnett, ενημέρωσε τον ίδιο και τους οικείους του πως αν τελικά τα καταφέρει, εκείνος θα στηρίξει την υποψηφιότητα του για το βραβείο.

Είναι πράγματι παιδί θαύμα. Σε ηλικία τριών ετών μπορούσε να λύσει ένα πάζλ 5.000 κομματιών, στα δέκα του εγκατέλειψε το σχολείο για να μπει στο πανεπιστήμιο ενώ τώρα στα δεκατέσσερά του χρόνια κάνει το Master του στην Αστροφυσική στο πανεπιστήμιο Indiana University-Purdue University Indianapolis (IUPUI) και είναι ένας από τους πιο ελπιδοφόρους ερευνητές στον τομέα της κβαντικής μηχανικής.

Το αξιοθαύμαστο σ’ αυτή την ιστορία δεν είναι ότι αυτό το παιδί είναι μια διάνοια. Διάνοιες υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο. Αυτό που το ξεχωρίζει είναι ότι πάσχει ταυτόχρονα από το Σύνδρομο Asperger, μια μορφή αυτισμού που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας του ατόμου αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται και αλληλεπιδρά με το περιβάλλον. Μπορεί να θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν Αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, πάσχουν από το Σύνδρομο Asperger, ωστόσο αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα. Όπως και να το δει κανείς είναι αυτισμός. Είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστο το πώς αντιμετώπισαν οι γονείς αυτήν την πάθηση του μικρού, με όλα τα προβλήματα στη διαπαιδαγώγηση και την ανατροφή που αυτή συνεπάγεται.

Το λέω αυτό γιατί έχει τύχει κάποιες φορές να διαπιστώσω στο ευρύτερο περιβάλλον μου μικρά παιδιά με δυσλεξία κυρίως στον τρόπο γραφής. Η δυσλεξία δεν είναι ασθένεια, δεν είναι κάτι το κληρονομικό, δεν είναι κάτι το μεταδοτικό, δεν είναι κάτι το τρομερό, είναι μια κατάσταση που προκαλεί μαθησιακές δυσκολίες. Τίποτα περισσότερο. Εννοώντας πως δεν είναι αυτισμός, δεν είναι νοητική υστέρηση. Για τη δυσλεξία, λοιπόν, υπάρχουν ειδικά σχολεία, στα οποία τα παιδιά διαβάζουν και γράφουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Αυτό, ωστόσο είναι κάτι το οποίο ακόμα και σήμερα δεν μπορεί ένας γονιός να το αντιληφθεί. Πολλοί νομίζουν ότι με το να παραδεχτούν ότι το παιδί τους είναι δυσλεκτικό είναι σαν να παραδέχονται ότι είναι παιδί με ειδικές ανάγκες.

Τα πάντα ξεκινούν από το γονέα. Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ούτε να πάρει μόνο του αποφάσεις. Ο γονιός πρέπει αρχικά να κατανοήσει ότι το παιδί του δεν έχει πρόβλημα διανοητικό ή κάτι τέτοιο, βρίσκεται απλά σε μια κατάσταση που όσο πιο γρήγορα διαγνωστεί τόσο καλύτερα θα εξελιχθεί για το παιδί. Ο γονέας πρέπει και οφείλει να είναι δίπλα στο παιδί του γιατί με τη δική του βοήθεια θα μπορέσει το παιδί να πάει μπροστά, αρκεί να έχει βέβαια και τη θέληση.

Μήνυμα της ημέρας: Μην εθελοτυφλείς! Δες το πρόβλημα και αντιμετώπισέ το! Και που ξέρεις; Ίσως πάρεις το Νόμπελ… του σωστού γονιού!

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα