Ξύπνησα από το τράνταγμα του αεροπλάνου κατά την προσγείωση. Μια γλυκιά ζεστασιά με πλημμύρισε . Το ΦΩΣ! Αυτό το ανυπέρβλητο φως του ελληνικού ουρανού, του ουρανού μας, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Δόξα τω Θεώ, γύρισα στον τόπο μου.
Τις αποσκευές μου δεν τις βάραιναν ” καλές πραμάτειες ”. Ήμουν η ίδια γεμάτη ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής ”. Γύρισα πλουσιότερη σε εμπειρίες,εικόνες, συναισθήματα! Ήταν η ώρα να γίνει αυτό το ταξίδι και τα άλλα που θα ακολουθήσουν. Σε λίγα χρόνια θα φαντάζει μυθικό, μια και το σώμα δεν θα αντέχει πια 30 ώρες ταλαιπωρίες, όπως αυτή της επιστροφής .
Η διαδρομή μέχρι το σπίτι, μου θύμισε πως η άνοιξη είναι κιόλας εδώ. Αμυγδαλιές ανθισμένες, μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες , πού και πού καμιά παπαρούνα – αυτές ανοίγουν παραπίσω – το σπίτι ζεστό, αγκαλιές και φιλιά.
Και μετά τις πρώτες εντυπώσεις, να και η αιτία που άργησα να γράψω και ανησυχούσατε – χαίρομαι που σας έλειψα. Η αλληλογραφία 3,5 μηνών συσσωρευμένη. Λογαριασμοί, δάνεια, εφορία και μια εκκρεμότητα με το Ταμείο Υγείας, μού την είχαν στημένη και χασκογελούσαν χαιρέκακα. Σιγά μην γλίτωνα! Το τέρας της γραφειοκρατίας που καταδυναστεύει τις ζωές μας, ζητούσε το μερίδιο του χρόνου μου, που του ανήκε, χωρίς καν να με ρωτήσει. Ανώμαλη προσγείωση, αναπόφευκτη όμως. Το πώς σιχαίνομαι να στέκομαι στις ουρές, δεν περιγράφεται.
Είπα όμως να μη μιζεριάζω και να βλέπω θετικά. Τηλεόραση ερμητικά κλειστή. Μουσικούλα, φόρμα σπορτέξ και βουρ για το πρωινό περπάτημα. Τις καλές συνήθειες που αποκτήσαμε στις διακοπές, τις υιοθετούμε μόνιμα, έστω και με λιγότερο χρόνο .
Από Θεού άρξαστε, λένε οι πατέρες.
Έχετε ποτέ επισκεφτεί το ξωκλήσι του Αη Νικόλα στο λόφο του Αγίου Στεφάνου – στο Μόντε Σμιθ όπως είναι πιο γνωστό; Δεν φαίνεται από το δρόμο, κατεβαίνεις μερικά σκαλιά και βρίσκεσαι σε μια μικρή όαση. Μια αυλίτσα περιποιημένη και το εκκλησάκι χωμένο μέσα στο βράχο . Ταπεινό φτωχό,υπέροχο. Είναι το ξωκλήσι των δακρύων μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν βρίσκομαι εκεί όλα τα συναισθήματά μου μετατρέπονται σε δάκρυα. Δάκρυα παραπόνων, δάκρυα ευγνωμοσύνης, δάκρυα χαράς. Σε καμία άλλη εκκλησία δεν νοιώθω έτσι . Ίσως η παρουσία του κόσμου να είναι αποτρεπτική στο άδειασμα της ψυχής.
Ανάβω τα κεράκια μου και με το θυμιατό στο χέρι στέκομαι μπροστά στην κάθε εικόνα και λέω τα δικά μου. Έχω αναθέσει την προστασία του γιου μου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στην εικόνα της Παναγιάς προσεύχομαι για τις δυο μου κόρες που έχουν το όνομά Της, στον ΄Αη Νικόλα παρακαλώ για τους ξενιτεμένους, στον ΄Αη Φανούρη να φανερώσει τη λύση όσων με απασχολούν. Μάλιστα έχω αποκτήσει τέτοια οικειότητα με τους ντόπιους Αγίους που τους αποκαλώ με τα υποκοριστικά τους. ” Πανορμιτάκι μου ” και ” Φανουράκι ” μου. Και δεν με νοιάζει πώς θα με χαρακτηρίσετε ή αν θα γελάσετε μαζί μου, εμένα αυτό με γεμίζει ελπίδα και βεβαιότητα ότι δεν είμαι μόνη στα δύσκολα , με ξαλαφρώνει και βγαίνω στο δρόμο πετώντας.
Για μια ώρα περπατώ και χαίρομαι την ομορφιά του τοπίου και αναπολώ την ιστορία της αρχαίας μας ακρόπολης .
Πάνω από τα Νυμφαία Ιερά, φαντάζομαι ξανά την αναπαράσταση που μας έκανε η αρχαιολόγος κα Μαρία Κόλλια μια νύχτα με πανσέληνο, πριν δυο χρόνια. Είχαν ανοίξει το μνημείο που είναι κλειστό για να αποφύγουν τους βανδαλισμούς , είχαν ανάψει πυρσούς στους διαδρόμους και στην κυρίως αίθουσα στο κέντρο, είχαν γεμίσει με νερό τη μικρή λιμνούλα και ένα αηδονάκι από μαγνητόφωνο γέμιζε με όμορφους ήχους τη νυχτιά. Και όταν το ολόγιομο φεγγάρι έφτασε στο κατάλληλο ύψος, καθρεφτίστηκε στα νερά της λιμνούλας, αφήνοντάς μας άφωνους από την ομορφιά και το δέος . Υπάρχει ακόμη η αρχαία οδός, χορταριασμένη τώρα, που οδηγούσε από το λιμάνι στους λατρευτικούς χώρους των Νυμφών και στους ναούς του Δία και της Αθηνάς που βρίσκονται ακριβώς από πάνω, εκεί που τώρα δυστυχώς είναι στοιβαγμένες οι κεραίες αναμετάδοσης των τηλεοπτικών σταθμών. Για αναστύλωση και ανάδειξη των ιερών καμιά συζήτηση φυσικά .
Καλημερίζω τους συν-περιπατητές που είναι αρκετοί, θαυμάζω το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας μέχρι τα βουνά της Μικράς Ασίας και της Σύμης, βλέπω από ψηλά τις Κάτω Πέτρες και τον κόλπο των Τριαντών, λέω καλημέρα στις δυο γελάδες που βόσκουν μόνιμα στο ίδιο μέρος, καμαρώνω ένα χωράφι γεμάτο μαργαρίτες και χαίρομαι τη συνύπαρξη των αρχαίων ναών με το μικρό ξωκλήσι και το συνταίριασμα των αποχρώσεων του γαλάζιου του ουρανού και της θάλασσας με το πράσινο της γης .
Νοιώθω ευλογημένη απ΄το Θεό, που γεννήθηκα σ΄αυτόν εδώ τον τόπο. Κι αν με ξελογιάζουν πρόσκαιρα οι ομορφιές άλλων χωρών, εδώ είναι οι ρίζες μου, χωμένες βαθειά σ΄αυτήν τη γη, είναι οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων, είναι η Ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων, είναι η ομορφιά κάθε εποχής, είναι το Φως του Θεού ΄Ηλιου που καθόλου τυχαία δεν διάλεξε αυτό το νησί για κατοικία του , είναι η πατρίδα μου, η Ρόδος, που παραμένει Αρχόντισσα, όσο κι αν τα χέρια των ανάξιων την κακοποίησαν και εξακολουθούν να την κακοποιούν.
Με αυτό το τελετουργικό ξεκινάω τη μέρα μου, χρωματίζω με όμορφες πινελιές την καθημερινότητά μου και πιστεύω ότι το να εκτιμάς τα μικρά και ταπεινά που σου δίνονται, είναι το μυστικό που οδηγεί στην ευτυχία. Το να ζεις μια πλούσια ζωή δεν έχει να κάνει με το πόσα χρήματα έχεις .
Να είστε όλοι καλά!
