Τι κάνεις; Καλά..(λέμε τώρα..) ή Τρέξιμο..(προς τα  που..;Άγνωστο..)

Κάπως έτσι χαιρετιόμαστε ,κάπως έτσι βιώνουμε την

καθημερινότητα που είναι για τους περισσότερους πλέον, σκληρή, πεζή και άχαρη. Και κάπου εκεί ξυπνάει μέσα μου η αντίδραση. Γιατί;(Το ομολογώ έχω το σύνδρομο του «γιατί». Δεν το έχω ξεπεράσει από τότε που ήμουν δύο ετών). Πάντως οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις δημιουργήθηκαν από την ερώτηση «γιατί». Δεν έχω σκοπό να προτείνω κάποια ευρεσιτεχνία παρόλο που πολύ θα το ήθελα (είναι πολλά τα λεφτά) ούτε καμία ιδιαίτερη έμπνευση έχω. Πρακτικά σκεπτόμενη (αλλά με συναισθηματικό υπόβαθρο)αναρωτιέμαι γιατί αφήνουμε την καθημερινότητα μας ,να καταλήγει και να εξαντλείται μόνο στο άγχος της επιβίωσης.

Κάποτε δουλεύαμε όλη μέρα για το prestige της καλοζωίας με only brand name αγαθά(για να μην κάνω και διαφήμιση)..Και τότε για την καθημερινότητα τρέχαμε αλλά νομίζαμε ότι είχαμε «υψηλό επίπεδο ζωής»(ας γελάσω φωναχτά). Τώρα τρέχουμε για το πιάτο της ημέρας με τον τρόμο ότι μπορεί αύριο να μην έχουμε ούτε φακές να φάμε.

Στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο μπορεί αύριο να βρέξει λεφτά και να γίνουμε όλοι πλούσιοι και να τρώμε μόνο φουά γκρα και να ξαναγυρίσουμε στα brand και στο ποιος είναι ο ιδιοκτήτης νησιού με οχτώ γράμματα(και μετά ξυπνήσαμε).

Επειδή όμως μάλλον για πολλά χρόνια ακόμα θα τρέχουμε για τον «άρτων ημών τον επιούσιων» και μόνο, ας δούμε λίγο κάποιες πλευρές της ζωής «αλλιώς»

Μήπως αν αποδεχτούμε την θεωρία  ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις μας κάνει να δουλέψουμε με φαντασία για το μέλλον; Κυνηγώντας τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας, έχοντας για αρχή το πιάτο της ημέρας και στοχεύοντας σε μια άλλη στάση ζωής;

Γιατί; Γιατί το άγχος της επιβίωσης,μας στερεί το “άγχος” της ζωής.!

k.s