Υπάρχουν ακόμα κάποιες φορές που «μαζευόμαστε» παρέα, ίσως τώρα που το καλοσκέφτομαι  είναι αρκετές αυτές οι φορές λόγω οικονομικής αδυναμίας «άλλων» εξόδων. Εξυπακούεται ότι η συζήτηση είναι πάντα μία και μοναδική Η ΚΡΙΣΗ. Οι απόψεις πολλές και διάφορες  και πάντα αναλόγως του τι επαγγέλλεται ο καθένας μας. Ο δημόσιος υπάλληλος εξοργισμένος που έχασε τον μισό  μισθό του, ο ιδιωτικός που η επιχείρηση που δουλεύει δεν τον πληρώνει καλά και μπορεί και να κλείσει, ο έμπορος που δεν κάνει πια εισπράξεις γιατί οι προηγούμενοι δεν έχουνε πια αγοραστική δύναμη, και ούτω  καθεξής.

Και κάπου εκεί αρχίζει η ανάλυση «πως μας κατάντησαν» «που πάμε» «τι θα γίνει από δω και πέρα» « χανόμαστε». Μετά αρχίζει ο καταλογισμός των ευθυνών ,«φταίνε οι πολιτικοί» ,«φταίνε οι μετανάστες» ,« φταίει η τρόικα»,  κυρίως «φταίει η Μέρκελ», παίζει.. πιο πολύ. Η συζήτηση ανάβει και πάμε στο επόμενο επίπεδο που για μένα είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό  της μοναδικής ελληνικής κουλτούρας. Το ερώτημα τι πρέπει να γίνει?

Εκεί  υπάρχει  σύμπνοια απόψεων,  ο δημόσιος υπάλληλος προτείνει να ξαναπάρει πίσω τον μισθό του, εννοείται το ίδιο και ο ιδιωτικός και συμφωνεί και ο έμπορος. Μετά όλοι μαζί να διώξουμε τους ανίκανους πολιτικούς  και να ψηφίζουμε ικανούς (λες και κάποιος μας εμπόδιζε να το κάνουμε μέχρι τώρα)οι όποιοι θα τρίξουν τα δόντια στους δανειστές (εδώ εμφανίζεται πάλι η Μέρκελ)και θα πληρώνουμε όποτε θέλουμε, όσα θέλουμε (γιατί έτσι μας αρέσει).Εννοείτε ότι όλοι θεωρούν ότι η θέση μας  στην ευρωπαϊκή ένωση είναι αδιαμφισβήτητη. Και συμφωνούν όλοι ότι έτσι πρέπει να γίνει για να αλλάξουν τα πράγματα (που αυτό σημαίνει παρόλο που  κανένας δεν το παραδέχεται να γίνουν πάλι όπως ήταν πριν).

Είμαστε ωραίοι οι νεοέλληνες  δηλώνουμε αγωνιστές, κατά του συστήματος που μας έφερε ως εδώ, υπέρ της τιμωρίας στους φταίχτες της κατάντιας μας , ναι στην ανασύσταση του δίκαιου κράτους αλλά να μην δώσουμε τίποτα να μην χάσουμε τίποτα εμείς(εν ολίγοις να τα κάνει όλα ο από μηχανής  θεός και να τα βρούμε έτοιμα).

Και βέβαια υπάρχουν κάποιοι που ήδη τα έχουν χάσει όλα ,που ήδη το επίπεδο διαβίωσης τους δεν έχει καν επίπεδο. Αυτούς τους λυπόμαστε, λέμε ότι τους συμπονούμε, δηλώνουμε αγανακτισμένοι και μετά παρακαλάμε να μην έρθει η δική μας η σειρά. Κατά βάθος κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα και ειδικά δεν θέλουμε να αλλάξουμε εμείς. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν  το μέλλον με σοκ και δέος μόνο, η αλλαγή μοιάζει τρομακτική γιατί λατρεύουμε τις λέξεις κεκτημένα  δεδομένα και μόνιμα.(και ο βάλτος που ήμαστε τώρα, έτσι είναι).

Κάποτε ζούσαμε ένα όνειρο και νομίζαμε ότι ήταν πραγματικότητα ,τώρα ζούμε έναν εφιάλτη και νομίζουμε ότι θα ξυπνήσουμε στο όνειρο. Το να ζήσουμε στην πραγματικότητα; Παίζει..;Το να σταματήσουμε να βαλτώνουμε στην μιζέρια; Το να αναλάβουμε ευθύνη ο καθένας στον τομέα του να αλλάξουμε και να βελτιωθούμε; Το να δουλέψουμε χωρίς να θεωρούμε δεδομένη την μονιμότητα μας οπουδήποτε; Το να σταματήσουμε να ακολουθούμε τον κάθε τυχάρπαστο «ηγέτη» σαν τα πρόβατα; Το να αποφασίσουμε επιτέλους τι Ελλάδα θέλουμε; Παίζει..;