Γενική απεργία. Εσείς απεργείτε; Όχι, εμείς δουλεύουμε και μας… δουλεύουν. Πολύ όμως! Εσείς; Του Δημοσίου; Tου Ιδιωτικού, μα «μετακινούμαι» από μόνη μου! Ναι, τα ίδια ζόρια ματιά μου, κι εγώ κι εσύ. Δουλεύω. Δουλεύω πολύ, και να με δουλεύουν άλλο τόσο, δεν το βαστώ ο είλωτας! (μη σου πω τόσο που θα θεωρηθεί υπερωρία «δουλέματος»).
Ψάχνει. Ψάχνει, όχι το δαχτυλίδι (αυτό το έψαχνε ο Γερουλάνος κάποτε. Αλήθεια, το βρήκε; Αλλά τα 11.5 δις, γιατί εμείς δεσμευτήκαμε! θα τα δώσουμε πίσω αυτά που χρωστάμε στην Γερμανία (η οποία, καλέ ας μου θυμίσει κάποιος, 68 δις δεν έβγαλε από εμάς σε μια τριετία;). Κι εγώ, η φυσική ξανθιά, που πατάω και καμιά ανταύγεια πότε-πότε να ποτίσει ο εγκέφαλος, μετράω αλλιώς! Γιατί από παιδάκι αλλιώς μετρούσα και για αυτά τα μετρήματα θα απεργήσω εγώ…
Μείωση στις συντάξεις. Η μάνα μου, που δεν θα πάρει φέτος ούτε ένα δώρο στα εγγονάκια της, όσο και αν το λαχταρά, και θα μείνει να αναρωτιέται γιατί δούλευε τόσα χρόνια πληρώνοντας τις εισφορές της στο κράτος που της έταζε περήφανα γηρατειά. Μείωση στα πολυτεκνικά επιδόματα. Η φίλη μου, η Αννούλα! Πέντε παιδιά για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Από το επίδομα θα έπαιρνε τα βοηθήματα της «μεγάλης» για το λύκειο. Τώρα θα πάρει τα ψίχουλα να τα συμπληρώσει στο ψωμί της ημέρας που ακρίβυνε και αυτό! Μείωση στους μισθούς. Ο φίλος μου, ο Νικόλας! Ένα όνειρο στέγασαν σε ένα στεγαστικό μαζί με το Μαράκι σαν παντρεύτηκαν. Τα λεφτά τους, τώρα, ούτε για σούπερ μάρκετ και βενζίνη δεν φτάνουν, και τα όνειρα έχουν την κακή συνήθεια να μην τρώγονται, αλλά να σε τρώνε αργά και σταθερά, με τον φόβο μη τυχόν και σου πάρει το σπίτι κάνα κουστουμαρισμένο κοράκι!
Μείωση ή και μαχαίρι στα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Τα παιδιά μου, τα παιδιά σου που περιμένουν ένα δώρο κάτω από το δέντρο, και τώρα κάποιοι αποφάσισαν να τους χαρίσουν «περικοπή» στο χαμόγελο της αθωότητας!
Μείωση σε μισθούς, εργασιακή εφεδρεία ή να στο πω πιο γλυκά, διαθεσιμότητα, να μην σε πικράνω. Η φίλη μου, η Παναγιώτα που δεν είναι από τους δημοσίους υπαλλήλους που την αράζουν, άλλα από τους άλλους, που πήρε η μπόρα, μην σου πω το τσουνάμι! Φεύγει για σπουδές το κορίτσι της. «Πώς;» με ρωτά «Πώς θα της πω ότι λεφτά πια δεν υπάρχουν για να πληρώνω άλλο ένα νοίκι. Πώς θα της στερήσω το δικαίωμα να ανοίξει τα φτερά της, κι ας ξέρω ότι είναι κομμένα πριν καν πετάξει σε αυτήν την χώρα;».
Μείωση του επιδόματος ανεργίας ή/και μαχαίρι σε αυτό. Η κουμπάρα μου, η Άννα. Σε έναν μπουφέ ξενοδοχείου να ψήνεται τα καλοκαίρια και να μην πηγαίνει πουθενά, για να βγάλει τον χειμώνα με αξιοπρέπεια. Ο άντρας της, 6 μήνες άνεργος. Το μωρό όμως, χρειάζεται γάλα, κρέμες βρεφικές, πάμπερς, ζεστασιά, ασφάλεια. Έχασα το μέτρημα, πολιτικοί μου αρχηγοί. Συγνώμη, χίλια συγνώμη… Εγώ βλέπετε, η χαζοξανθούλα του fb, μετρώ με ανθρώπινα πρόσωπα και όχι με νούμερα! Και είναι τόσος ο πόνος στα μάτια τους που χάνομαι στο μέτρημα του! Που απεργώ από την ζωή γενικότερα μαζί σου.
Φίλε μου, της ΓΕΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, γιατί όλοι μαζί είναι καλύτερα από έναν. Γιατί αν μαζευτούμε, του ιδιωτικού, του δημόσιου, των επιχειρήσεων που κατέβασαν ρολά, δεν θα γεμίσουμε πλατεία, μα την χώρα όλη σου λέω!
